บทที่ 68
มนุษย์เมนส์
“ห๊า..อะไรนะ!!” โพล่งเสียงดังด้วยความตกใจร่างสูงรีบลุกขึ้นเดินมาหาแล้วรับโทรศัพท์จากพะพายมาถือไว้
“แม่พี่แพตบอกว่าพี่แพตร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่สองทุ่ม เหมือนอาการจะหนักนะคะพายได้ยินเสียงร้องไห้แล้วก็เสียงกรี้ดดังเลย”
“.........” ต้าหมิงมองโทรศัพท์ในมือแล้วนิ่ง พอรู้จากเตวินทร์มาบ้างว่าเธอมีอาการเครียดสะสมและเสี่ยงเป็นซึมเศร้า แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักถึงขั้นคิดฆ่าตัวตาย
“พี่หมิงคะ..เป็นอะไรหรือเปล่า”
“พายว่าพี่ควรทำยังไงดีครับ”
“แม่พี่แพตเหมือนต้องการความช่วยเหลือนะคะ” พะพายพูดในสิ่งที่คิด หากต้าหมิงจะไปเธอก็ไม่ขัดข้อง แต่ทั้งหมดก็แล้วแต่การตัดสินใจของเขาเธอไม่อยากพูดชี้นำไปทางใดทางหนึ่ง
“ถ้าพี่ไปพายคงไม่สบายใจ พี่ไม่อยากไปเลยครับ” คนพูดมีสีหน้าลำบากใจสบตากับคนรักแล้วครุ่นคิดอย่างหนัก
“แต่..” พะพายลังเลที่จะพูด
“ถ้าพายไม่อยากให้ไปพี่ก็ไม่ไป..ตามนี้นะครับ” ในที่ส
