นางบำเรออ่อนหัด

ตอนที่ 12

ตอนที่ 12

​​​​​"ก็เพราะว่าคนขับรถคนนี้ เขาชอบให้ใส่แบบนี้ไงจ๊ะ"

แพงขวัญได้แต่ทำหน้างง แต่ทิพวรรณไม่สนใจ เธอจูงมือสาวน้อยให้เดินตามออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา

พอเดินมาถึงชั้นล่าง แพงขวัญก็แทบจะหมุนตัวกลับ เมื่อบุคคลที่นั่งรออยู่บนโซฟาหรู คือเจ้านายหนุ่มผู้ทรงเสน่ห์ เขาส่งสายตาคมจ้องมองสาวน้อยด้วยแววตาพึงพอใจ พลางไล่สายตามองร่างอรชรของสาวน้อยราวกับไม่เคยเห็น

"คุณพี่มารอนานแล้วเหรอคะ พอดีหนูแพงพึ่งแต่งตัวเสร็จ"

คำถามของภรรยาสาวทำให้สามีหนุ่มตื่นจากภวังค์เสน่หา ก่อนจะทำหน้างง เมื่อไม่เห็นภรรยาเตรียมตัวใดๆ

"แล้วนี่...คุณทิพย์ไม่ไปด้วยเหรอ ทำไมยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ไหนบอกจะพาแพงขวัญไปรับชุดนักศึกษาไง"

"ทิพย์ไม่ว่างไปค่ะ เลยวานให้คุณพี่ช่วยพาหนูแพงไปหน่อย...ได้ไหมคะ?"

"คุณผู้หญิง หนูว่า..."

"คุณพี่ไปเลยไหมคะ เดี๋ยวจะเลยเวลานัด...ไปสิจ๊ะหนูแพง เดี๋ยวคุณอรรถจะเสียเวลาเปล่าๆ "

ทิพวรรณแสร้งทำเป็นไม่สนใจแพงขวัญ เธอรู้ว่าแพงขวัญกำลังลำบากใจ และแพงขวัญก็รู้ว่าเธอจงใจวางแผน ให้แพงขวัญออกไปเดทกับสามีตัวเองสองต่อสอง เพื่อไม่ให้เขาไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงบ้านเล็กบ้านน้อยหลังสวนนั่น

ร่างน้อยนั่งตัวสั่นอยู่บนรถลีมูซีนสุดหรูรุ่นล่าสุด ภายในห้องโดยสารมีความโอ่อ่าหรูหรา จนคนบ้านนอกคอกนาอย่างแพงขวัญ เขินอายไม่กล้านั่งอย่างเต็มตูด เบาะนุ่มนิ่มปูด้วยเครื่องหนังสุดแพง ตกแต่งด้วยหนังชั้นดีตีตรายี่ห้อแบรนด์ดัง ไม่ต้องเอ่ยถามเรื่องราคาก็พอรู้ว่ามหาศาลเพียงใด

ความเงียบเชียบภายในห้องโดยสารถูกรบกวนด้วยเสียงสั่งการจากผู้เป็นเจ้านาย เมื่อคนขับรถกำลังเคลื่อนรถออกพ้นประตูใหญ่ของบ้าน

"ไปห้องเสื้อคุณป๊อบปี้"

"ครับคุณอรรถ!"

เสียงตอบรับของคนขับรถคู่ใจ ดังผ่านลำโพงสู่ห้องโดยสารส่วนตัวของเจ้านายหนุ่ม เพราะโดนกั้นกลางไว้ด้วยกระจกติดฟิล์มดำ จึงจำเป็นต้องสื่อสารกันผ่านระบบเสียงแบบไฮเทค เพื่อจำกัดขอบเขตส่วนตัวให้กับผู้เป็นเจ้านาย

"จะสั่นอะไรขนาดนั้น นั่งดีๆ สิ ฉันไม่ใช่ยักษ์ใช่มารนะ"

"หนูไม่ได้กลัวคุณอรรถซะหน่อย หนูแค่...ว๊าย! คุณอรรถ อื้อ!"

แพงขวัญถึงกับตกใจ ที่อยู่ๆ ก็ถูกคนตัวใหญ่กว่า ยกร่างเธอให้ขึ้นมานั่งค่อมบนตักเขา แถมยังเอาหน้ามาซุกไซ้ลำคอขาวเนียนของเธออีก

"วันนี้ใส่น้ำหอมด้วยเหรอ...หอมจัง แต่ฉันชอบกลิ่นเดิมของตัวเธอมากกว่า มันละมุนกว่าเยอะ"

"ปล่อยหนูเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่หาญเห็น"

"มันไม่เห็นหรอก ไม่ได้ยินด้วย ต่อให้เธอครางชื่อฉันจนลั่นรถ ไอ้หาญมันก็ไม่ได้ยิน เว้นเสียแต่ว่าเธออยากให้มันได้ยิน ฉันจะได้ปลดล็อกปุ่มส่งเสียงให้...ดีไหม"

เขาว่าพลางถูไถจมูกโด่งไปกับลำคอขาวเนียนของเธอ มือหนาก็เริ่มซุกซน เลื่อนขึ้นมาบีบคลึงหน้าอกนุ่มเบาๆ พอเริ่มได้ใจก็สอดมือใหญ่เข้าร่องกระดุม พลางควานมือไปหาเม็ดตุ่มบนก้อนเนื้อนุ่ม ก่อนจะบดคลึงมันด้วยปลายหัวแม่มือเบาๆ

"คุ...คุณอรรถ ไม่เอาค่ะ"

"ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ หืม!"

เสียงแหบพร่าพึมพำชิดลำคอขาวนุ่ม พลางอ้าปากงับและดูดเบาๆ จนสาวน้อยถึงกับนั่งตัวสั่น นิ้วหัวแม่มือที่ทำหน้าที่อย่างสัมพันธ์กันกับปากนั้น บดบี้เม็ดชมพูงามจนแข็งขึ้นเป็นตุ่มไต

"คุณอรรถ พอก่อนค่ะ เดี๋ยวเสื้อผ้ายับหมดนะคะ...อื้อ! คุณอรรถ แพงเจ็บนะคะ"

สาวน้อยหันไปทำตาดุใส่เขา เมื่อเจ้านายหนุ่มรำคาญเสียงห้ามปรามเล็กๆ จึงเผลอกัดเข้าที่ลำคอขาวอย่างมันเขี้ยว จนหญิงสาวหันมาทำตาดุ ก่อนจะทำหน้างอนเพื่อให้เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธ แพงขวัญขยับตัวจะลุกจากตักเขา เจ้านายหนุ่มถึงกับรีบคว้าเอวบางลงมานั่งบนตักอีกครั้ง ก่อนจะกอดร่างบางจากด้านหลัง พลางเกยคางซบใบหน้ากับไหล่ขาวนวล อย่างออดอ้อน

"นี่...โกรธจริงๆ เหรอ"

"......" สาวน้อยเงียบนิ่ง ใบหน้าบึ้งตึง ไม่ยอมตอบคำถาม

"ฉันขอโทษ ดีกันนะ...นะ"

อรรถชัยทำเป็นง้อเธอเสียงเล็กเสียงน้อย แต่คนงอนก็ไม่ได้โกรธจริงจังนักหรอก แค่อยากให้เขารู้ตัวว่าเผลอทำให้เธอเจ็บก็เท่านั้น แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะถึงขั้นยอมง้อเธอแบบนี้

"มา...ฉันเป่าให้นะ เพี้ยง! พู่! หายแล้วเห็นไหม"

แพงขวัญถึงกับหลุดขำออกมา กับท่าทีที่ดูเหมือนผู้ใหญ่กำลังหลอกล่อให้เด็กหายเจ็บของเขา คนเข้มขรึมอย่างเขา ก็มีมุมน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอ

"ยิ้มแบบนี้ แสดงว่าหายโกรธแล้วใช่ไหม"

"แพงไม่กล้าโกรธคุณอรรถหรอกค่ะ แพงแค่ตกใจ"

ขณะที่เธอพูดเจ้านายหนุ่มก็มองหน้าเธอแปลกๆ จนแพงขวัญถึงกับหุบยิ้ม

"ทำไมคุณอรรถ จ้องหน้าแพงแบบนั้นละคะ"

"ฉันชอบที่เธอแทนตัวเองว่าแพงกับฉัน มันเหมือนเรา...สนิทกันมากขึ้น"

"เอ่อ...หนู"

"เวลาอยู่กับฉันแทนตัวเองด้วยชื่อนะ ฉันชอบชื่อเธอ ใบหน้าที่ยิ้มเมื่อครู่ด้วย ฉันชอบที่สุดเลย"

สาวน้อยถึงกับทำตัวไม่ถูก เมื่อโดนเจ้านายหนุ่มต้อนด้วยคำหวาน จนตอนนี้เธอทำได้เพียงนั่งพิงแผงอกแกร่งแสนอบอุ่นของเขา ปล่อยให้ท่อนแขนยาวกอดรัดอย่างอุ่นใจ