คุณหมอร้ายย้อนรัก

11

“ชญาจะคุยกับพวกเขาเองว่าเราสองคนเอาอยู่ และไม่มีทางทำให้โรงพยาบาลต้องติดขัดแน่นอน” ชนัญญาพูดด้วยความมั่นใจ เธอรับหน้าที่บริหารโรงพยาบาลในตำแหน่งกรรมการบริหารควบคู่มากับภัคพลแต่ไหนแต่ไร และมั่นใจว่าเธอทำหน้าที่นี้ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ไม่ยอม…หุ้นส่วนไม่ยอม ในที่ประชุมทุกคนมีทางเลือกให้เราแค่ทางเดียว” คราวนี้ภัคพลจ้องหน้าชนัญญาอย่างจริงจัง

“ทางเลือกอะไรคะ”

“ทุกคนต้องการให้คุณเชนกลับมาบริหารสาขาที่ประเทศไทยจนกว่าจะเรียกความมั่นใจของทุกคนได้ หรือจนกว่าคุณรังสิมันต์จะหายเป็นปกติ”

“ดะได้ไงคะ แล้วแบบนี้สาขาที่อเมริกาจะทำไง” ชนัญญาพูดด้วยความตกใจ

“ตอนนี้สาขาที่อเมริกาหลายอย่างค่อนข้างลงตัว คุณเชนวางทุกอย่างไว้ดีมากๆ จนไม่มีอะไรน่าห่วง ทุกคนคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรถ้าช่วงนี้คุณเชนจะกลับมาช่วยดูงานที่ไทย”

“ตะแต่พี่ภัคก็รู้นี่ว่าพี่เชนไม่มีทางกลับมาง่ายๆ แน่ พี่เชนรักที่นู่นเสียยิ่งกว่าอะไร” ชนัญญาเอ่ยด้วยความเครียด ไม่ใช่แค่เครียดเรื่องโรงพยาบาล แต่หากนิชาดารู้เรื่องนี้ละก็จะต้องมีปัญหาตามมาอย่างแน่นอน

“แต่นี่คือทางออกสุดท้าย และพี่ก็เห็นด้วยกับหุ้นส่วนทุกคนนะ ถึงยังไงโรงพยาบาลไม่ว่าจะที่ไทยหรือที่อเมริกาสุดท้ายแล้วก็ต้องอยู่ภายใต้การดูแลของคุณเชนในอนาคต พี่เชื่อว่าคุณเชนต้องกลับมาและไม่มีทางทิ้งสาขาที่ไทยแน่นอน” ภัคพลพูดด้วยความมั่นใจ เขาเองรู้จักราเชนดีในระดับหนึ่ง จึงพอรู้ว่าชายหนุ่มจริงจังกับเรื่องงานมากแค่ไหน และหากเขารู้ว่าสาขาที่ไทยกำลังมีปัญหา มีหรือเขาจะเพิกเฉยได้

“เฮ้อ ชญาจะลองคุยดูค่ะ” ชนัญญาไร้หนทางเลือก เธอตอบตกลงภัคพลออกไปด้วยความไม่สบายใจ ใช่ว่าเธออยากจะผิดคำพูดกับนิชาดา ดูเหมือนงานจะเข้าเธอแล้ว

แต่เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เพราะเรื่องโรงพยาบาลก็ถือเป็นเรื่องสำคัญ เธอจะต้องรีบคลี่คลายปัญหาโดยเร็วที่สุด ได้แต่หวังว่าสุดท้ายแล้วนิชาดาจะเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดนี้ และยอมที่จะเป็นพยาบาลส่วนตัวให้รังสิมันต์ต่อไป ขอเพียงอย่างเดียวว่าจะไม่เกิดเรื่องแย่ๆ ขึ้นเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ที่นิชาดาเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ในฐานะพยาบาลของรังสิมันต์ เธอกับน้องนนท์ปรับตัวได้เป็นอย่างดี พอกลับถึงบ้านน้องนนท์ก็จะมีเวลาวิ่งเล่นตามประสาเด็กสักหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะเข้าห้องไปทำการบ้าน ส่วนนิชาดาก็ทำหน้าที่ดูแลรังสิมันต์ของเธอไปจนถึงเวลาหกโมงเย็น หากไม่มีอะไรรังสิมันต์ก็จะปล่อยให้เธอได้มีเวลาส่วนตัวกับลูก กินข้าว อาบน้ำ และเข้านอนพร้อมๆ กับลูก เรียกได้ว่าชีวิตใหม่ของนิชาดาและน้องนนท์ในบ้านหลังนี้กำลังเป็นไปอย่างราบรื่น มีความสุข และทั้งสองคนก็เข้ากับคนงานในบ้านได้เป็นอย่างดี

“วันนี้มีอะไรทานจ๊ะพี่น้อยหน่า ป้าสร้อย” นิชาดาเอ่ยถามขณะที่เข้าไปในครัวและเห็นว่าทุกคนกำลังขะมักเขม้นทำอาหารมากมาย

“หลายอย่างเลยค่ะ มีต้มจืด ไข่เจียว ผัดผักใส่กุ้ง ปลาทอด คุณพยาบาลนีลทานด้วยกันสิคะ” สร้อยเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร

“โห เยอะแยะเชียว วันนี้มีแขกเหรอจ๊ะ” นิชาดาเอ่ยถาม เพราะปกติแล้วคนที่นั่งกินอาหารที่บ้านก็มีแค่ชนัญญาเท่านั้น ส่วนรังสิมันต์จะกินแยกอยู่ด้านบนห้อง

“อ้าว นี่คุณนีลไม่รู้เหรอคะว่า…”

“อาหารเสร็จหรือยังคะ ชญาหิวแล้ว” ชนัญญาเดินเข้ามาได้จังหวะพอดี พอได้ยินสิ่งที่นิชาดาถามขึ้นเธอก็รีบแทรกทันที

“คุณชญามาแล้วเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวน้อยหน่าจัดโต๊ะเลยแล้วกันค่ะ” น้อยหน่าเอ่ยขึ้น ก่อนจะรีบจัดเตรียมอาหารทันที

“เดี๋ยวนีลช่วยนะคะ” นิชาดาแสดงความมีน้ำใจเช่นทุกครั้ง แม้จะอยู่นอกเหนือจากหน้าที่ของเธอก็ตามที

“ไม่เป็นไรหรอกนีล วันนี้แกคงเหนื่อยแย่ ฉันว่าแกไปนอนพักเถอะ” ชนัญญารีบห้ามเพื่อนทันที เธอเองยังไม่มีโอกาสได้บอกเรื่องราเชนกับนิชาดา จะบอกว่าเธอปอดแหกก็ไม่ผิด

“ไม่เป็นไรหรอกน่า มานี่ ฉันทำได้” นิชาดาไม่ฟังคำเพื่อน เธอรีบยกกับข้าวออกไปที่โต๊ะอาหารตามน้อยหน่าทันที ท่ามกลางสีหน้าลำบากใจของชนัญญา

“มาค่ะพี่น้อยหน่า เดี๋ยวนีลช่วย” นิชาดาพูดพร้อมกับจัดโต๊ะอาหาร ก่อนจะเริ่มแปลกใจว่าทำไมวันนี้บนโต๊ะอาหารถึงมีที่นั่งถึงสี่ที่ด้วยกัน

“เอ๋…วันนี้เพื่อนของชญามาทานอาหารด้วยเหรอคะ” นิชาดาเอ่ยถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง นาทีนั้นชนัญญาก็เดินตามมาพอดี

“อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ พอดีวันนี้คุณภัคกับคุณ…นั่นไงคะ มาพอดีเลย” น้อยหน่าหันไปมองบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความตื่นเต้นดีใจ จนนิชาดาต้องหันไปมองตาม

“กลิ่นกับข้าวหอมไปถึงหน้าบ้านเลยนะน้อยหน่า…” ชายหนุ่มเอ่ยพูดไม่ทันจบประโยคก็ได้แต่นิ่งไป จากรอยยิ้มเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็นว่าน้อยหน่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง แต่กำลังอยู่กับผู้หญิงที่เขาพยายามหนีมาตลอด และไม่เคยลืมว่าเธอทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปแค่ไหน ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้เขาต้องเดินตามหาและทักผิดคน

“นีล!”

ราเชนมองไปยังนิชาดาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในบ้านของเขา และสวมใส่ชุดพยาบาลสีขาวโดยที่เขาไม่รู้มาก่อนว่าเพราะอะไรเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แม้จะสงสัยอยู่มาก แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่มองเธอนิ่งด้วยสายตาเย็นชา เขารังเกียจและเกลียดเธอเสียยิ่งกว่าอะไร แต่ก็ไม่รู้ทำไม กระแสเลือดในกายถึงพลุ่งพล่านไปหมด สรุปเอาเองว่าเพราะเขาเกลียดเธอ ไม่อยากจะเจอไง ไม่ได้เตรียมตัวมาเจอก็เลยออกอาการแบบนี้...

ในขณะที่นิชาดาเองก็อึ้งไม่ต่างกัน ราวกับว่าโลกหยุดหมุนสมองขาวโพลนไปชั่วขณะทันทีที่ได้สบตากับผู้ชายที่เธอไม่อยากเชื่อว่าจะมีโอกาสได้พบเขาอีกครั้ง หัวใจเธอก็เต้นรัวจนแทบไม่เป็นจังหวะ สุดท้ายเธอก็หนีการพบหน้ากับราเชนไม่ได้จริงๆ สินะ วินาทีนี้หญิงสาวแทบอยากหนีออกไปให้ไกลที่สุด แต่ด้วยหน้าที่และฐานะพยาบาลของรังสิมันต์ทำให้เธอไม่สามารถหนีปัญหาไปได้...นี่ละมั้งที่เขาเรียกกันว่า

‘จังหวะนรก ไม่ใช่จังหวะตกหลุมรักนะ’

‘ยิ่งเกลียด ยิ่งเจอ ยิ่งกลัว ยิ่งพบ จะหลบก็ไม่ทันแล้ว’

“คุณนีลก็อยู่ด้วย ดีเลยครับ จะได้รู้จักกับคุณเชนไว้” ภัคพลพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เพราะเขาเองก็อยากหาเรื่องพูดคุยกับหญิงสาวเช่นกัน