“หมายความว่าที่พี่เชนไม่ยอมไปอเมริกาแต่แรกก็เพราะอยากเปิดทางให้ชญาอย่างนั้นเหรอคะ” นิชาดาถามหลังได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด
“อื้ม พี่ยอมรับว่าพี่รักนีลมาก แต่พี่ก็มั่นใจว่าการไปเรียนและดูงานแค่ไม่นานไม่มีทางทำให้พี่เปลี่ยนใจจากนีลได้ และเมื่อถึงวันที่ทุกอย่างลงตัวนีลเองก็คงยอมที่จะไปชีวิตอยู่กับพี่ที่นู่น แต่ทำไงได้ล่ะ พอมาเกิดเรื่องแบบนี้พี่ก็ไม่สามารถอยู่ที่ไทยต่อได้ สุดท้ายก็เลยต้องไปอเมริกาตามที่แม่ต้องการ เพราะพี่ก็อยากจะลืมนีลให้ได้” โทนเสียงที่พูดนั้นทำเอานิชาดารู้สึกผิดไม่หาย
“นีลขอโทษนะคะที่…”
“นีลไม่ต้องขอโทษอะไรพี่เลยด้วยซ้ำ ในเมื่อทั้งหมดที่นีลทำลงไปก็เพราะนีลรักและหวังดีกับพี่นี่นะ” ราเชนพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะหันไปมองรูปหน้าศพผู้เป็นแม่
“แม่ครับ…วันนี้ผมพานีลมาหาแม่เพื่อขอโอกาส ผมรู้ว่าแม่รักและหวังดีกับผม อยากเห็นผมได้ดี วันนี้ผมเป็นอย่างที่แม่ต้องการแล้วนะครับ ผมมีชื่อเสีย
