“โอ๋ๆ ถ้าพี่พูดอะไรผิดไปพี่ขอโทษครับ พี่แค่เป็นห่วงนีลกับลูกแค่นั้นเลย อย่างพี่เนี่ยนะจะไม่อยากให้นีลมาหา นีลก็รู้ว่าพี่แทบจะเวลาที่จะได้กลับบ้านไปหาลูกเมียทุกวัน” ราเชนพูดไม่เกินจริง ยิ่งช่วงนี้หญิงสาวกำลังตั้งครรภ์เขาก็แทบจะไม่อยากออกมาทำงาน เพราะอยากอยู่บ้านดูแลเธอมากกว่า
“จริงนะคะ” นิชาดาพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“จริงสิครับ พี่เคยโกหกนีลของพี่ที่ไหนล่ะ ฮึ” ราเชนเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มหญิงสาวอย่างแผ่วเบา นิชาดาคงไม่รู้ตัวว่าแม้แต่เวลาที่เธองอแง หรือส่งสายตาออดอ้อนเช่นนี้มันทำให้เขาหวั่นไหวแค่ไหน
“ว่าแต่นีลกินข้าวมาหรือยัง พี่กำลังหิวพอดีเลย เราออกไปหาอะไรกินกันดีไหมครับ” ราเชนเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นว่าเวลานี้ใกล้เที่ยงแล้ว
“ยังค่ะ แต่ว่านีลมีของจะให้พี่เชนด้วยนะคะ” หญิงสาวพูด ก่อนจะเดินผละออกจากชายหนุ่มไปหยิบกล่องขนมที่เอเตรียมมายื่นให้เขา
“หืม…อะไรหรอ ใช่ตัวนีลผูกโบมาหรือเปล่า ถ้าใช
