14
1167 Words
“แกรู้ว่าเขาจะกลับมาตั้งแต่ตอนไหน” นิชาดาพยายามเอ่ยถามอย่างใจเย็นที่สุด
“คือว่า…ตั้งแต่วันที่แกมาบ้านวันแรก”
“แล้วทำไมแกไม่บอกเรื่องนี้กับฉันตั้งแต่แรก ปล่อยให้ฉันอยู่ที่นี่ทำไม” นิชาดาพูดด้วยความไม่พอใจ เพราะมันหมายความว่าชนัญญาจงใจปิดเรื่องที่ชายหนุ่มจะกลับมาไม่ให้เธอรู้
“ก็ฉันกลัวว่าแกจะเปลี่ยนใจแล้วก็หนีไปนี่ ตั้งแต่แกมาเป็นพยาบาลให้คุณพ่อ ท่านก็อาการดีขึ้นมาก ถ้าแกไม่อยู่แล้วฉันจะทำยังไงล่ะ” ชนัญญาพูดอย่างรู้สึกผิด เธอยอมรับว่าตนเองเห็นแก่ตัว แต่เธอก็มั่นใจว่าตนเองดูแลนิชาดาและน้องนนท์อย่างเต็มที่ และเธอก็ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ
“สุดท้ายแกก็เห็นแก่ตัว…” นิชาดาส่ายหัวอย่างผิดหวังในตัวเพื่อนรัก
“ใช่ ฉันยอมรับว่าเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรแกถึงได้หนีหน้าพี่เชนขนาดนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วแกต่างหากที่เป็นคนทำร้ายพี่ชายฉัน!” ชนัญญาพูดด้วยความอึดอัดใจ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้รู้เหตุผลจริงๆ เลยว่าเพราะอะไรความสัมพันธ์ของราเชนกับนิชาดาถึงเลวร้ายถึงขั้นไม่สามารถพบเจอกันได้อีก
“มันก็เป็นเรื่องของฉัน! เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอลาออก ขอบใจแกสำหรับทุกอย่างแต่ฉันไม่สามารถเป็นพยาบาลให้คุณรังสิมันต์ต่อไปได้จริงๆ” นิชาดาพูดอย่างเด็ดขาด พร้อมกับหันหลังให้นิชาดา
“คุณพ่อฉันคงเป็นแค่ตาแก่คนหนึ่งสำหรับแกสินะ แกถึงไม่ได้เห็นค่าของท่านเลย ถ้าฉันไม่ได้รับปากว่าจะดูแลลูกของแก แกคงไม่ได้คิดเห็นใจพ่อของฉันเลยทั้งที่ก่อนหน้านี้ท่านก็เอ็นดูแกไม่ต่างจากลูกคนหนึ่งเลย” ชนัญญาเอ่ยอย่างน้อยใจ
“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น คุณรังสิมันต์เป็นผู้ใหญ่ที่ฉันนับถือมาตลอด และมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป เพียงแต่ว่า….”
“ถ้างั้นแกก็อยู่ดูแลคุณพ่อต่อจนกว่าท่านจะหายดีสิ ฉันยอมรับนะว่าฉันอยากให้พ่อฉันหาย และฉันเองก็มองว่านี่เป็นทางออกที่ดีทั้งสำหรับฉันและแก ลูกของแกก็จะมีความสุขแบบที่แกต้องการ ไม่ต้องอยู่ห้องเช่าอุดอู้ สภาพแวดล้อมไม่เหมาะกับเด็กหรอก ส่วนแกเองก็ทำหน้าที่ของแกไป ฉันมั่นใจว่าพี่เชนจะไม่มาวุ่นวายกับแกแน่ๆ”
“แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก…” นิชาดากำมือตนเองแน่น พยายามใจแข็งให้มากที่สุด
“พี่เชนมีคนรักแล้ว แกคิดว่าเขาจะยังมาวุ่นวายกับแกอีกเหรอ” ชนัญญาพูดเสียงนิ่ง รู้ดีว่าคำพูดของเธออาจทำให้นิชาดาไม่พอใจ แต่ถึงอย่างไรเธอก็อยากให้นิชาดามั่นใจว่าคงไม่มีเรื่องอะไรให้กังวลใจอีก
“ก็ถูกของแก แต่พี่เชนเองก็คงไม่ได้อยากให้ฉันอยู่บ้านหลังนี้เหมือนกัน” นิชาดาเหยียดยิ้มออกมา ภาพแคทารีนาที่กอดแขนราเชนฉายชัดขึ้นมาให้เธอเห็น หญิงสาวยอมรับว่าตนเองรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องรีบลืมเลือนความรู้สึกดังกล่าวออกไป เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรแบบนั้นกับชายหนุ่มอีก!
“พี่เชนไม่มีทางอยากขัดใจคุณพ่อหรอก นะนีล ถือว่าช่วยคุณพ่อ แล้วก็เพื่อลูกของแกเอง เดี๋ยวพี่เชนก็กลับอเมริกาแล้ว” ชนัญญาเอ่ยขอร้องนิชาดา
“แต่ว่าฉัน…”
“น้องนนท์เองก็มีความสุขไม่ใช่เหรอ แกอยากให้ลูกต้องย้ายที่อยู่บ่อยๆ หรือไง ตอนนี้แกเป็นแม่คนแล้วนะนีล ควรเห็นแก่ลูกไม่ใช่ตัวเอง ฉันพูดแรงไปหน่อยขอโทษด้วยนะ” ชนัญญาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนนิชาดาถอนหายใจออกมา เพราะสิ่งที่ชนัญญาพูดก็ถูก นาทีนี้เธอจะเอาแต่ใจตัวเองและทำตามความต้องการของตัวเองอย่างเดียวไม่ได้แล้ว เพราะเธอต้องห่วงความรู้สึกของน้องนนท์ให้มากกว่านี้ หากเธอพาน้องนนท์ย้ายกลับไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆ อีก น้องนนท์ก็อาจไม่มีความสุขและคอยถามเธอถึงสาเหตุที่ต้องออกจากบ้านหลังนี้ไป
“นะนีล ถือว่าฉันขอร้อง ฉันแค่อยากให้คุณพ่อฉันหาย ส่วนแกก็แค่ทำเพื่อลูก”
“เฮ้อ ก็ได้ ฉันอาจจะคิดมากไปเอง พี่เชนคงไม่ได้สนใจที่เห็นฉันด้วยซ้ำ” จากสายตาของชายหนุ่มที่มองมาทำราวกับว่าเธอไม่มีความหมายอะไร ทำให้นิชาดาคิดได้ว่าตนเองอาจจะสำคัญตัวผิดไป การกลับมาพบกันครั้งนี้มันคงไม่มีความหมายอะไรสำหรับชายหนุ่มทั้งนั้น เพราะเขาเองก็มีคนรักอยู่ข้างกายแล้ว
“ขอบใจแกมากนะนีล ว่าแต่แกจะไม่ยอมบอกฉันหน่อยเหรอว่าทำไมแกกับพี่เชนถึงได้โกรธเกลียดกันขนาดนี้” ชนัญญารู้จักพี่ชายของตนเองดี เขาไม่ใช่คนที่จะเกลียดใครง่ายๆ อย่างไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่เคยได้ชื่อว่าเป็นคนที่พี่ชายของเธอรักและหวงแหนปานดวงใจ
“ฉันไม่อยากพูดถึงมันแล้วชญา เอาเป็นว่าต่อไปนี้เราจะไม่พูดถึงเรื่องอดีตกันอีก ระหว่างฉันกับพี่เชน ไม่สิ คุณเชน…เราไม่เคยมีอะไรต่อกัน เข้าใจไหม” นิชาดาพูดด้วยความเจ็บปวด ใช่ว่าเธอจะลืมเหมือนที่ปากพูด อดีตของเขากับเธอตามหลอกหลอนหญิงสาวมาตลอด และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่เธอไม่มีรักครั้งใหม่เสียที
“อื้ม ถ้ามันจะทำให้แกสบายใจฉันก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีก ฉันสัญญาว่าจะดูแลแกกับน้องนนท์ให้ดีที่สุด” ชนัญญายืนยันด้วยคำพูดหนักแน่น
“ขอบใจมากนะชญา แล้วก็ขอโทษที่เมื่อกี้ฉันพูดไม่ดีกับแก ฉันโมโหมากไปหน่อย” นิชาดาพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรเลย ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษที่ปิดบังเรื่องพี่เชนกับแก วันนี้แกเหนื่อยมามากแล้วไปพักผ่อนเถอะ น้องนนท์น่าจะรอแม่เข้านอนแล้วแน่ๆ” ชนัญญาพูดด้วยรอยยิ้มที่โล่งอก ในที่สุดนิชาดาก็เข้าใจเธอแต่โดยดี
“อื้ม งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” นิชาดาเห็นด้วยว่าถึงเวลาที่เธอต้องกลับไปหาน้องนนท์ลูกชายที่เป็นเหมือนยาใจของเธอแล้ว หมดเวลาคิดเรื่องของราเชน และกลับมาอยู่กับปัจจุบันที่เธอมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูแล
- Writer
