บทที่3
2246 Words
ธนัตถ์ยืนมองผู้หญิงต่างวัยสองคนกำลังนั่งกอดกันกลมอยู่บนโซฟาด้วยความเซ็ง เพราะไม่สามารถขัดคำบัญชาของคุณหญิงประไพได้สำเร็จ ขัดคำสั่งไม่ได้แถมยังถูกกำชับหนักหนาว่าให้ดูแลหนูน้ำชาของสุดที่รักของท่านดีๆ อีก ธนัตถ์ถึงกับเงยหน้ากลอกตาเล่นไปมาด้วยความหมั่นไส้
ใช่! เข้าหมั่นไส้ที่ดูคุณแม่จะเอ็นดูยัยเด็กแก่แดดคนนี้เสียเหลือเกิน เอ็นดูแบบเอาใจใส่ยิ่งกว่าลูกแท้ๆ ที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ ไม่รู้มีอะไรให้หลงนักหนา จะว่าหน้าตาสวยน่ารักอันนี้ก็คงเถียงไม่ได้ เพราะยัยเด็กคนนี้ก็หน้าตาดีใช่ย่อย หน้าเรียว ตาชั้นเดียวตามเชื้อสายคนจีน จมูกโด่งรั้นซึ่งเหมือนนิสัยยัยเด็กนี่ไม่มีผิด ปากได้รูปเล็กๆ ที่ชอบพูดนั่นพูดนี่ให้เขารำคาญ แถมผิวก็ยังขาวอีกต่างหาก แม้ภายนอกจะดูดีดูน่ารักน่าทะนุถนอมแต่ ใครจะไปรู้ว่านิสัยใจคอของเด็กคนนี้นั้นแก่แดดและร้ายกาจขนาดไหน เพราะเขาคือคนที่ได้สัมผัสกับมุมนั้นของยัยเด็กนั่นมาแล้ว และมันก็คือเหตุผลที่ทำให้เขาไม่ชอบและตั้งป้อมเป็นศัตรูตั้งแต่นั้นมา
“คุณป้าสบายดีนะคะ ช่วงนี้ชายุ่งๆ เรื่องฝึกงานเลยไม่ได้แวะมาหาคุณป้าเลย”
“สบายดีลูก แล้วหนูชาของป้าได้ที่ฝึกงานที่ไหนจ๊ะ” นางประไพ เอ่ยถามออกมาด้วยความเอ็นดูไม่ว่าจะเป็นกริยามารยาทการมีสัมมาคารวะรู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ ความอ่อนน้อมที่ถูกพร่ำสอนมาเป็นอย่างดีนั่น ทำให้นางรักและเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก และยิ่งนางประไพกับแม่ของนิชาเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนจึงทำให้สองครอบครัวนี้สนิทกันมากขึ้น แต่ก็น่าเสียดายที่ครอบครัวของนิชาย้ายออกไปตั้งถิ่นฐานย่านชานเมืองจึงทำให้สองครอบครัวนี้ห่างกัน
“ยังเลยค่ะ ชาว่าจะมาขอฝึกงานที่บริษัทของพี่ธีร์ดู แต่ไม่รู้พี่ธีร์จะว่ายังไง” พูดเสียงเศร้าในตอนท้ายเพื่อเรียกร้องคะแนนความสงสาร จนรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายอยู่รอบตัว และคนที่แผ่รังสีนี้มาคงไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือคนที่นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งแสดงสีหน้าไปไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจนนั่นเอง
“พีธีร์เขาก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรอยู่แล้วนี่ลูก เพราะทุกปีป้าก็เห็นที่บริษัทก็รับเด็กฝึกงานอยู่แล้วนี่ ใช่มั้ยธีร์” หันมาถามบุตรชายที่นั่งเงียบไมพูดไม่จาอะไรเลยตั้งแต่มาถึง
“มันก็ใช่ครับแม่ แต่ถ้าจะให้ผมรับยะ...น้ำชาไปฝึกงานที่บริษัทผมไม่ขอรับจะดูกว่า เพราะผมไม่อยากปวดหัว”
“จะปวดหัวอะไรกันธีร์ น้องก็ไม่ได้ดื้ออะไรขนาดนั้นซะหน่อย” นางประไพรีบพูดแย้งขึ้นมาทันที แม้พอจะรู้อยู่บ้างว่าระหว่างบุตรชายของนางกับนิชานั้นมีปัญหาอะไรกัน แต่เท่าที่นางสังเกตนิชาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรแต่อย่างใด แต่เป็นบุตรชายของนางเองต่างหากที่ไม่ยอมลดทิฐิลงแล้วมองความดีของนิชาบ้าง
“ก็แม่ไม่เห็นตอนที่น้ำชาแผลงฤทธิ์ใส่ผมน่ะสิครับ” ธนัตถ์ก็ไม่ยอมแพ้เถียงออกมาเช่นกัน เลยได้ค้อนวงใหญ่พร้อมกับสายตาดุๆ น้ำเสียงที่เริ่มห้วนขึ้นของคนเป็นแม่
“ธีร์ทำไมพูดแบนี้ล่ะลูก”
“เอ่อ...คุณป้าขา ชาไปฝึกงานที่บริษัทอื่นก็ได้ค่ะ คุณป้ากับพี่ธีร์อย่ามาทะเลาะกันเพราะชาเลยนะคะ” อันนี้นิชาพูดจริง เริ่มจะไม่สนุกเสียแล้วที่เห็นสองแม่ลูกเริ่มมึนตึงใส่กันโดยมีสาเหตุมาจากเธอ
“ได้ยังไงกันลูก บริษัทเราก็มีจะต้องไปตะเวนหาบริษัทอื่นให้เมื่อยทำไมส่วนเรื่องพี่เขาเดี๋ยวป้าจะจัดการเอง”
“แต่ว่า...”
“น้ำชาอย่าขัดใจป้า ป้าไม่ชอบนะลูก” เป็นน้ำเสียงราบเรียบที่มาพร้อมกับรอยยิ้มหวานมันช่างขัดกันซะยิ่งกว่าอะไร และน้ำเสียงแบบนี้รอยยิ้มแบบนี้แหละที่บอกนิชาว่า เธอควรทำตามที่คุณป้าบอกจะดีกว่า ห้ามขัดใจใดๆทั้งสิ้น
“ค่ะ”
“ส่วนเราตาธีร์ แม่คงไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเนาะ จัดการเรื่องทั้งหมดให้น้องด้วย” ธนัตถ์ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ไม่มีคำพูดอื่นใดจะแย่งออกมาได้อีกเมื่อคุณหญิงประไพผู้บัญชาการสูงสุดในบ้านเอ่ยสั่งเสียงเข้มขนาดนี้
“ครับ” สั้นๆ ง่ายๆ คำเดียวที่ทำให้นางประไพฉีกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ส่วนนิชานั้นก็เก็บความดีอกดีใจเอาไว้ข้างในและรู้ชะตากรรมตัวเองได้ทันทีว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะทำให้ธนัตถ์เกลียดขี้หน้าเธอมากขึ้นกว่าเดิมแน่นอน
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยธนัตถ์ก็ได้รับคำบัญชาให้ขับรถมาส่งนิชาอีกตามเคย และภายในรถระหว่างทางกลับไปที่คอนโดของนิชาก็เกิดความเงียบปกคลุมไปทั่วรถ ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจของธนัตถ์ดังขึ้นแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ในรถเป็นระยะๆ จนในที่สุดนิชาก็ทนต่อความเงียบนี้ไม่ไหวเป็นฝ่ายพูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“พี่ธีร์คะ” ธนัตถ์ปรายตามามองเจ้าของเสียงเรียกนั้นนิดหนึ่ง ย้ำ! ตรงนี้เลยนะว่านิดเดียวนิดเดียวจริงๆ ก่อนจะหันกลับไปมองถนนตามเดิม แต่ก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมาอยู่ดี ไม่รู้ว่ากลัวดอกพิกุลที่อยู่ในปากจะร่วงลงมาหรืออย่างไรถึงได้หุบปากเงียบซะขนาดนั้น
“พี่ธีร์ ชาพูดกับพี่ธีร์อยู่นะคะ พูดกับชาบ้างสิ” พูดเสียงอ้อนออกมาอย่างน่าสงสารหวังจะให้อีกคนสนใจเธอบ้าง
“อือ มีอะไร” ที่พูดนี่ไม่ใช่เพราะสงสารหรอกนะ แต่เป็นเพราะรำคาญยัยเด็กนี่ต่างหาก
“พี่ธีร์โกรธชาเหรอคะ เรื่องที่ถูกคุณป้าบังคับให้รับชาเข้าฝึกงานที่บริษัท”
“ถ้าตอบว่าใช่แล้วฉันจะทำอะไรได้”
“ก็ถ้าพี่ธีร์โกรธ เดี๋ยวชาไปหาที่ฝึกงานที่อื่นก็ได้ค่ะ” ธนัตถ์หัวเราะหึๆในลำคอออมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของนิชา ยัยเด็กคนนี้คิดจะเล่นตลกอะไรกับเขาอีกเนี่ย ทีตอนอยู่ต่อหน้าคุณแม่ก็ทำท่าอยากจะฝึกงานที่บริษัทของเขาหนักหนาแต่พอมาตอนนี้ไม่อยากฝึกแล้วซะงั้น ง่ายดีเนาะตลกดีนี่
“ถ้าเธอไปหาที่ฝึกงานที่อื่น คุณแม่ก็ตีฉันหัวแตกพอดีสิ”
“เดี๋ยวชาไปคุยกับคุณป้าเองก็ได้ค่ะ”
“คิดว่าจะคุยได้เหรอ ถ้าคุยได้เธอคงไม่ตกปากรับคำแม่ฉันหรอกเมื่อกี้อ่ะ”ธนัตถ์พูดเสียงหัวนชักสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่นะเขาอยากจะยื่นมือบีบคอขาวๆนั้นให้หายหมั่นไส้
“พี่ธีร์อ่ะ ทำไมต้องพูดประชดด้วย ชาพูดจริงๆนะคะ”
“พอเหอะ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะไม่มีใครเปลี่ยนคำพูดของแม่ได้” ธนัตถ์พูดออกมาอย่างคนปลงตก เพราะชายหนุ่มรู้แก่ใจดีว่ายังไงนิชาก็ต้องได้ไปฝึกงานที่บริษัทของเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนความตั้งใจของคุณหญิงประไพผู้บัญชาการสูงสุดได้
“ถ้าเปลี่ยนไม่ได้ งั้นชาขอให้เพื่อนไปฝึกด้วยอีกสองคนได้มั้ยคะ” ธนัตถ์หันขวับมามองนิชาทันทีหลังจากหญิงสาวพูดจบ
“แค่เธอคนเดียวยังไม่พอยังจะเอาเพื่อนไปอีกหรือไง”
“ไหนๆ พี่ธีร์ก็จะรับอยู่แล้วขอให้เพื่อนชาไปฝึกด้วยอีกสองคนก็เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่คะ” ธนัตถ์ถึงกับถอนหายใจออกมาดังๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ
“น้ำชา เธอนี่มัน ฮึ่ย”
“นะคะพี่ธีร์ น๊า ให้เพื่อนชาไปฝึกงานด้วยนะคะ” พูดพร้อมกับยื่นมือไปจับแขนแกร่งเขย่าเบาๆ เป็นการขอร้องและอ้อนวอน แต่ก็ถูกธนัตถ์สะบัดแขนออกมาอย่างไม่ใยดี
“อย่ามาจับ”
“แสดงท่าทีรังเกียจเหมือนชาเป็นกิ่งกือไส้เดือนเลยนะคะ” พูดออกมาด้วยความน้อยใจ เมื่ออีกคนทำท่ารังเกียจเธอออกมาอย่างชัดเจน ถึงแม้จะพยายามไม่คิดอะไรและพยายามทำใจให้ชินแต่บางครั้งมันก็อดรู้สึกไม่ได้
“ทำขนาดนี้เธอก็ยังตามติดฉันเป็นปลิงอยู่เหมือนเดิม”
“ชาถามพี่ธีร์จริงๆเลยนะคะ...พี่ธีร์ ไม่คิดจะพูดดีๆกับชาบ้างเลยหรือไง” ธนัตถ์ปรายหางตามามองเจ้าของคำถามนิดนึงก่อนจะพูดตอบกลับมาโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้ปวดสมอง
“ไม่จำเป็นมั้ง”
“แล้วถ้าวันหนึ่งถ้าชาหายไปจากชีวิตพี่ธีร์ พี่ธีร์จะดีใจมั้ย” กลั้นใจถามออกไปอย่างกล้าๆกลัว กลัวคำตอบที่จะได้ยิน
“ไม่น่าถาม ฉันคงฉลองสามวันสามคืนอ่ะ” นิชาหน้ามุ่ยเบะปากอยากจะร้องไห้ออกมาทันที อันที่จริงเธอก็ไมน่าบ้าจี้ไปถามให้ตัวเองต้องเสียใจเล่นหรอกทั้งๆที่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่ามันจะออกมาในรูปแบบไหน
“พี่ธีร์อ่ะ คิดก่อนตอบบ้างก็ได้ ไม่คิดว่าชาจะเสียใจบ้างหรือไง”
“ก็ฉันตอบตามความรู้สึก ทำไมต้องคิด”
“ค่ะๆๆ งั้นชาก็จะทำตามคามรู้สึกของชาบ้างก็แล้วกัน” พูดออกมาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในสมอง เธอจะใช้โอกาสนี้แหละจู่โจมเขา เพราะเขาไม่สามารถโต้ตอบหรือทำอะไรเธอได้นอกจากด่าเธอเท่านั้น
“ทำอะไร” เอ่ยถามออกมาอย่างหวั่นๆ ลางสังหรณ์เริ่มทำงานเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
“ก็ทำอย่างนี้ไงคะ” ว่าแล้วก็โน้มตัวเข้าไปหอมแก้มของธนัตถ์ทันทีด้วยความเร็ว ธนัตถ์ถึงกับตกใจแทบจะปล่อยมือออกจากพวงมาลัยรถ
“เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” ตวาดลั่นรถมองนิชาที่นั่งยิ้มชอบอกชอบใจด้วยสายตาดุดัน ยัยเด็กแก่แดดเอ้ย!! ไม่มีใครบอกหรือไงว่าเป็นผู้หญิงไม่ควรทำแบบนี้กับผู้ชายก่อน
“เอ้า! ชาก็ทำตามความรู้สึกของชาไงคะ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่เห็นต้องคิด”
ยอกย้อน!! เก่ง ใจธนัตถ์เดือนปุดๆ ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่เขาอยากจะจับยัยเด็กคนนี้มาตีก้นซะให้เข็ด
“ยัยเด็กแก่แดด”
“ตาแก่ขี้โมโห” ลอยหน้าลอยตาพูดตอบกลับมาหน้าตาเฉย มิหนำซ้ำยังส่งยิ้มกวนประสาทมาให้อย่างท้าทาย นั่นยิ่งทำให้ธนัตถ์อยากจะตีไฟเลี้ยวจอดลงข้างทางแล้วจับยัยเด็กคนนี้มาตีก้นอย่างที่คิดจริงๆ
“ยัยน้ำชา!! เธอนี่มันกวนประสาทชะมัด”
“ขอบคุณที่ชมค่ะ ชารักพี่ธีร์นะ” ธนัตถ์อ้าปากค้าง เมื่อเจอบอกรักซึ่งหน้า ไม่ได้ค้างเพราะว่าตกใจหรือหัวใจเต้นแรงดีใจอะไรหรอกนะ แต่อ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่ายัยเด็กนี่จะกล้าพูดออกมาในสถานการณ์ที่เขากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่แบบนี้ เป็นโรคประสาทหรือเปล่าวะเนี่ย
“ยัยบ้าเอ้ย ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับเธอดี”
“คำว่ารักไงคะ ชาอยากฟัง”
“ไม่มีวัน”
“ไม่มีวันไม่รักเหรอคะ”
“โอ้ย!!! ไม่มีวันรักต่างหากล่ะ” หุยยยย แรงอ่ะว่าที่สามี แต่มีหรือที่คนอย่างนิชาจะถอย
“แต่ชาจะทำให้พี่ธีร์รักชาให้ได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง” เหอะ!! ,มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอยัยเด็กบ้า
“ซึ่งมันจะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้นแน่นอน”
“สงครามยังไม่จบอย่างเพิ่งมั่นใจว่าจะชนะสิคะ...พี่ธีร์สุดที่รักของน้องชา”
“น้ำชา!! หยุดพูดจาบ้าๆเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะปล่อยเธอลงข้างทาง”
“หยุดก็ได้ค่ะ แต่ขอพูดอีกนิดเดียวนะคะว่า... ชารักพี่ธีร์นะ” ธนัตถ์หันกลับมาถลึงตาใส่ด้วยควาโมโห ไม่สิ! ทั้งโมโห ทั้งอารมณ์เสีย ทั้งไม่พอใจ ทั้งอยากจะฆ่าคนที่นั่งยิ้มลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างๆ เมื่อไหร่เขาจะหลุดพ้นจากเจ้ากรรมนายเวรที่ชื่อนิชานี้สักทีนะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พี่ธีร์น้องรุกหนักขนาดนี้แกจะอดใจไหวเหรอ แต่น่าจะไหวเนาะเพราะแกอดมาได้ตั้ง5ปี
ว่าเเต่ เมื่อ5ปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นน๊า ทำไมพี่ธีร์ของเราถึงได้ตั้งเเง่ใส่น้องขนาดนี้ น้ำชา!! เธอทำอะไรพี่ธีร์ลงไป
- Writer
