เกลียดดีนัก รักซะงั้น

บทที่9

ผ่านมาเกือบเดือนแล้วที่นิชาฝึกงานอยู่ที่บริษัทของธนัตถ์ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติไม่มีอะไรพิเศษ เฉกเช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของเธอกับธนัตถ์ที่ไม่มีการพัฒนาขึ้นจากเดิมเลยสักนิด ตรงกันข้ามจากเหตุการณ์วันที่หญิงสาวประกบจูบ เอ๊ะ! จะเรียกว่าจูบก็ไม่ใช่เรียกว่าปากแตะปากแล้วกัน หลังจากวันนั้นดูเหมือนธนัตถ์จะระวังตัวมากขึ้นพอนิชาเข้าใกล้ธนัตถ์ก็ถอยห่างออกโดยอัตโนมัติ แต่ที่มีสิ่งหนึ่งเปลี่ยนไปก็คงจะเป็นเพื่อนสาวของเธอนี่แหละ

"นี่ยัยลูกปลา ตกลงแกกับพี่เรย์นี่ยังไง เมื่อวานฉันก็เห็นกลับบ้านด้วยกัน" นิชาเอ่ยถามเสียงเข้มจ้องมองปาริสราอย่างจับผิด เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอสังเกตเพื่อนสาวกับเจ้านายหนุ่มอย่างอคิณอย่างใกล้ชิดถึงความสมพันธ์ของคนทั้งคู่ที่ดูจะมากกว่าเจ้านายกับเด็กฝึกงาน

"เปล๊า" เสียงสูงมาเลยจ้า นิชานี่อยากกจะเอามือเข้าไปดีดปากเพื่อนให้หายหมั่นไส้สักที

"เสียงสูง"

"คือว่าฉัน...ฉันกับพี่เรย์"

"แนะ มีเรียกพี่ไปอีก จำได้ว่ามาใหม่ๆเรียกคุณเรย์" เรดาร์จับผิดยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง ปาริสราเริ่มเหงื่อตกเมื่อถูกเพื่อนจ้องจับผิดขนาดนี้

"งื้อ ไอ้ชาแกเลิกจับผิดฉันสักทีได้มั้ย"

"ก็แกทำตัวมีพิรุจเองป่ะ สรุปคือแกกับพี่เรย์มีซัมติงอะไรกันว่างั้น"

"ยังไม่ได้ซัมโว้ย" พูดค้านออกมาเสียงดัง ทำให้คนที่นั่งทำงานอยู่บริเวณนั้นต้องหันมามองด้วยความตกใจ ปาริสราเลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้เป็นการขอโทษ

"เออ ขอโทษฉันพูดผิด ฉันหมายความว่าแกกับพี่เรย์กำลังคบหาดูใจกัน ใช่ป่ะ ใช่มั้ยลูกปลา" พูดออกมายิ้มๆ พร้อมกับขยับตัวเอาไหล่ไปกระแซะกับไหล่ของปาริสรา คนถูกจับได้นั่งอมยิ้มหน้าแดงด้วยความเขินก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด

"อือ ก็คบแหละ พี่เรย์เขาขอฉันคบอ่ะ" พูดแล้วก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ด้วยความเขินอาย ทำเอานิชาถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจแทนเพื่อนที่จะได้เจอผู้ชายดีๆอย่างอคิณ

"งื้ออออ อิจฉาอ่ะ มาไม่ถึงเดือนแกชิงมีแฟนตัดหน้าฉันไปแล้ว ส่วนฉันยังคงฝันลมๆแล้ง ๆอย่างไม่มีจุดหมายเหมือนเดิม" ปาริสรายื่นมือมาจับมือเพื่อนสาวไว้พร้อมกับบีบเบาๆเป็นการให้กำลังใจก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไอ้ชา ฉันขอพูดอะไรหน่อยนะ...ฉันรู้ว่าแกรักพี่ธีร์ของแกมาก รักจนไม่มีที่ว่างในหัวใจให้ผู้ชายคนอื่นไม่มีแม้แต่หางตาจะเหลียวมองผู้ชายคนไหนเลย ทั้งๆก็มีผู้ชายหลายคนอยากเข้ามาส่วนหนึ่งในชีวิตแก...ไอ้ชาฉันอยากให้แกหันกลับมารักตัวเอง เห็นคุณค่าในตัวเองไม่ใช่เอาแต่วิ่งตามตื้อร้องขอความรักจากคนที่เขาไม่เห็นค่าในความรักของแกที่มีต่อเขา...ฉันรู้ว่าแกเจ็บทุกครั้งที่ถูกเขาปฏิเสธหรือไล่ออกมา แต่แกก็ยังทนทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทำไมเราจะต้องเอาความรักไปให้คนที่เขาไม่เห็นค่าในความรักของเราด้วยวะ"

"แกกำลังจะบอกให้ฉันหยุดวิ่งตามพี่ธีร์ใช่มั้ย" ปาริสราพยักหน้ารับพร้อมกับพูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ใช่" นิชาส่งยิ้มด้วยความซาบซึ้งไปให้ปาริสรา

"ขอบใจแกมากนะลูกปลาที่แกรักและก็เป็นห่วงฉัน...แต่ฉันขอสู้อีกสักตั้งได้มั้ย ขอสู้ให้สุดแรงของฉันที่มี ฉันสัญญาว่าถ้าเหนื่อยฉันจะหยุดวิ่งตามพี่ธีร์แล้วหันกลับมารักตัวเอง ตามที่แกบอก" ฟังแล้วปาริสราก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ คิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงเพื่อนก็เธอก็ไม่มีวันถอดใจเด็ดขาด คงจะต้องให้ตัวเองเจ็บถึงที่สุดสินะถึงจะยอมหยุดและหันกลับมารักตัวเอง

"ตามใจแกเลยจ๊ะ แม่สาวนักวิ่ง ฉันเหนื่อยที่จะพูดกับแกแล้วจริงๆ"

"ว่างกันมากหรือไงเนี่ยพวกแกสองคน มานั่งพลอดรักทำตาหวานซึ้งอะไรกันอยู่" จอมทัพที่เดินแบกแบบกองโตเข้ามาในออฟฟิตพูดแขวะเพื่อนสาวสองคนที่นั่งยิ่งสบายอยู่ ส่วนตัวเองนั้นต้องออกไปไซต์งานกับวิศวกรแทบจะทุกวัน

"เหนื่อยก็นั่งหุบปากไปเลยไปจอม อย่ามาแขวะคนอื่นเขาให้อารมณ์เสีย" ปาริสราพูดตอบกลับไปบ้าง ออกจะหมั่นไส้กับอาการจิกกัดแขวะเล็กแขวะน้อยขิงเพื่อนชายคนเดียวอย่างจอมทัพ

"แหมๆ!! เดี๋ยวนี้แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะไอ้คนมีความรัก ฉันคุยกับไอ้ชาก็ได้ เชอะ” นิชามองเพื่อนชายสะบัดหน้าหนีปาริสราอย่างงอนๆ ก็ได้แต่ยิ้มออกมา ถ้าไม่รู้ไส้รู้พุงเห็นพฤติกรรมความเจ้าชู้เธอก็คงคิดว่าจอมทัพไม่ใช่ผู้ชายแน่ๆ

“มีอะไรจะคุยกับฉัน” จอมทัพรีบขยับเข้ามานั่งใกล้ๆนิชาทันทีพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เมื่อกี้ตอนฉันเดินเข้ามาในบริษัท ฉันเห็นพี่ธีร์ยืนคุยกับผู้หญิงสาวสวยอกอึ๋มๆอยู่ข้างนอก พี่ธีร์ของแกนี่นะยิ้มกว้างปากจะฉีกถึงใบหูเลยและท่าทางเขาจะสนิทสนมกันมะ...” ยังไม่ทันที่จอมทัพจะพูดจบประโยคนิชาก็ลุกพรวดออกจากห้องไปทันที

“เอ้าเฮ้ย! ไอ้ชา ไอ้ชา ฉันยังพูดไม่จบเลย ฉันจะบอกว่าเขาคือลูกค้านะเว้ย” จอมทัพตะโกนไล่หลังคนที่เดินลิ่วๆออกจากห้องไป

“ไอ้จอมทัพทำไมแกไม่พูดเร็วๆ งานเข้าอีกแล้วมั้งเนี่ย”

“ก็ใครมันจะไปคิดว่าไอ้ชาจะใจร้อนแบบนนี้วะ” ตอบกลับมาเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด และรู้ได้ในทันทีว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้ไปนิชาจะแผลงฤทธิ์อะไรออกไปบ้าง

นิชาก้าวขายาวๆเพื่อพาตัวเองไปยังจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุด ในใจตอนนี้เดือนปุดๆแค่รู้ว่าธนัตถ์อยู่กับผู้หญิงคนอื่นความหึงและหวงก็เกิดขึ้นทันที

หน๊อย!! พี่ธีร์คิดจะนอกใจชาเหรอ เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกันที่ผ่านมายังไม่เข็ดใช่มั้ย คิดแล้วก็ยิ่งโมโหแต่ที่น่าโมโหกว่านันก็คือจิตใจด้านดีร้องค้านออกมาว่า ยัยน้ำชาแกกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะแม้แต่สถานะพี่น้องแกก็ยังไม่ได้จากเขาเลยด้วยซ้ำ คิดแล้วนิชาก็อยากจะร้องไห้โฮออกมา แต่เดี๋ยวนะตอนนี้ไม่ช่เวลาที่แกจะมาทะเลาะกับตัวเองนะนิชา เพราะคนที่แกต้องไปทะเลาะคือด้วยคือผู้หญิงที่จอมทัพพูดถึงต่างหาก คิดแล้วก็รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว

“เมย์ขอบคุณธีร์มากๆเลยนะคะที่ออกแบบร้านได้ตรงตามที่เมย์ต้องการทุกอย่างเลย ไม่ผิดหวังจริงๆที่มาใช้บริการบริษัทของธีร์อีกรอบ” เมษาสาวสวยหน้าคมเฉี่ยวหุ่นเซ็กซี่ นัยน์ตาพราวระยิบใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้ธนัต์อย่างเปิดเผย เพราะเธอถูกใจธนัตถ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ก็เขาทั้งหล่อเข้มขนาดนี้ใครจะไปอดใจไม่ชอบไหว ผู้ชายมีเคราแบบนี้แหละที่ถูกใจเธอยิ่งนักจนอยากจะได้มาครอบครอง ส่วนธนัตถ์นั้นก็ส่งยิ้มตอบกลับมาเช่นกันและก็รู้ด้วยว่าเมษานั้นมาจ้างงานบริษัทของตนเพื่อจุดประสงค์อะไร แต่ธนัตถ์ก็ไม่อยากจะสานสัมพันธ์อะไรต่อมากกว่าคำว่าลูกค้าเพราะเขาไม่ต้องการให้มีเรื่องวุนวายตามหลังจากความสัมพันธ์นั้นมันไม่ยืดยาวและอาจจะมีผลกระทบต่อบริษัทก็เป็นได้

“ด้วยความยินดีครับมากๆเลยครับ เพราะความพึงพอใจของลูกค้าคือจุดประสงค์หลักที่เราต้องยึดมั่นครับ”

“ถ้าอย่างนั้นช่วยทำให้ลูกค้าพึงพอใจมากขึ้นกว่านี้ได้มั้ยคะ” ไม่พูดเปล่าเมษายังยื่นมือมาจับแขนแกร่งนั้นลูบไล้ไปมาเบาๆ

“ยังไงครับ” เอ่ยถามหยั่งเชิงออกไปยิ้มๆ อยากจะรู้เหมือนกันว่าสาวสวยคนนี้จะทำอะไรต่อ เพราะบางทีเขาอาจจะถอนคำพูดและความคิดที่ว่าจะไม่สานสัมพันธ์เชิงลึกกับลูกค้าก่อนหน้านั้นก็ได้ เพราะดูแล้วลูกค้าคนนี้ก็น่าจะแซ่บพอตัว เมษาช้อนสายตามองหน้าชายหนุ่มอย่างเชิญชวนมือบางค่อยๆลูบไล้มายังแผงอกที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามนั้น ก่อนจะพูดออกตอบ

“พอดีเมย์ชอบทำอาหารเลยอยากให้ธีร์ไปลองชิมหน่อยว่าอาหารที่เมย์ทำจะอร่อยถูกปากธีร์หรือเปล่า เพราะถ้าอร่อยเมย์จะได้ทำมาให้ธีร์ชิมบ่อยๆ” ธนัตถ์รีบคว้ามือบางที่เริ่มซุกซนอยู่ไม่เป็นที่นั้นไว้ เมื่อมันเริ่มจะเข้าไปทักทายหัวนมของเขาผ่านเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่

“เห็นทีจะไม่รบกวนดีค่ะ เพราะพี่ธีร์เป็นคนท้องเสาะกินอาหารผิดสำแดงไม่ค่อยได้เดี๋ยวท้องจะเสียเอา” เสียงที่ดังแทรกขึ้นมาขัดจังหวะจากด้านหลังทำให้เมษากับธนัตถ์หันกลับไปมองด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่ธนัตถ์นั้นไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมามีแต่เพียงความเรียบเฉย แต่กลับถอนหายใจออกมาเบาๆ

ทุกที! เป็นแบบนี้ทุกทีตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรโผล่มาได้ถูกจังหวะทุกครั้งเลยสินะ

“ใครเหรอคะธีร์” เมษาเอ่ยถามออกมาด้วยความอยากรู้ และมองหน้าหญิงสาวผู้มาใหม่ด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่เข้ามาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มของเธอพอดี

“เด็กฝึกงาน/แฟนค่ะ” ธนัตถ์กับนิชาโพลงออกมาพร้อมกัน แต่ความหมายนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง จนเมษาต้องขมวดคิ้มมุ่นด้วยความงงว่าสรุปแล้วสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่

“พูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย” หันมาพูดเสียงเขียวใส่นิชาอย่างไม่พอใจ ที่หญิงสาวเที่ยวประกาศให้ใครต่อใครเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแฟนของเธอ นิชาไม่ได้สนใจเสียงห้วนกับสีหน้าบึ้งตึงของธนัตถ์แต่อย่างใด กลับขยับเข้ามากอดแขนธนัตถ์ไว้เพื่อนแสดงถึงความเป็นเจ้าของชายนหุ่ม

“ก็พูดความจริงไงคะ พี่ธีร์คือแฟนของชา...ส่วนคุณได้ยินชัดแล้วเนาะ เพราะฉะนั้นก็เลิกชวนพี่ธีร์ไปกินซะที โอ๊ะ! ไม่ใช่สิพูดผิด เลิกชวนพี่ธีร์ไปชิมอาหารที่ห้องของคุณได้แล้วนะคะเพราะพี่ธีร์เขามีเจ้าของแล้วคงไม่สะดวกขึ้นห้องไปกินของกับใครอีก” เมษาถึงกับหน้าชาที่ถูกนิชาต่อว่าอย่างซึ่งหน้าทำให้อับอาย สูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อข่มอารมณ์โกรธเอาไว้หันหน้ามาหาธนัตถ์

“ธีร์คะ ที่เด็กคนนี้พูดคือเรื่องจริงเหรอคะ คุณกับเด็กคนนี้เป็นแฟนกันจริงๆเหรอ ไหนคุณบอกว่าไม่มีแฟนไงคะ”

“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่มีแฟนจริงๆ” ธนัตถ์รีบปฎิเสธออกมาโดยเร็วโดยไม่ไว้หน้านิชาที่ยืนอยู่ข้างๆเลยสักนิด ความรู้สึกของนิชาเหมือนถูกลากออกมาตบกลางสี่แยกไฟแดงอย่างไรอย่างนั้น ท่ามกลางสายตาเย้ยหยัดของเมษาที่มองมาอย่างสะใจและสมเพช

“พี่ธีร์ทำไมพูดแบบนี้คะ”

“ก็พี่พูดความจริง”

“สรุปก็คือธีร์ไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กคนนี้ใช่มั้ยคะ...ส่วนน้องคงเป็นติ่งที่แอบชอบธีร์สินะก็เลยมโนเอาเองว่าธีร์เป็นแฟนตัวเอง อย่างว่าล่ะนะธีร์เขาเป็นคนอัธยาศัยดีใครอยู่ใกล้ๆก็ต้องหลงรัก”

“ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่ามั้ยคะ” เมษาหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะแกล้งยิ้มไปให้นิชาและพูดต่อ

“น้องคะ อย่าหาว่าพี่สอนเลยนะเอาเวลาที่มาวิ่งตามผู้ชายที่เขาไม่เล่นด้วยเนี่ยไปตั้งใจเรียนหนังสือให้จบดีกว่ามั้ย พ่อแม่จะได้ไม่เสียใจที่อุตส่าห์หาเงินส่งเรามาเรียน” นิชาหน้าแดงก่ำ จ้องเมษาตาขวางด้วยความโมโหสุดขีด นี่เล่นกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ ได้! เดี๋ยวได้เจอฤทธิ์นิชาแน่ยัยป้าหน้าวอก

“แล้วป้าล่ะทำตัวดีนักหรือไงถึงมาสอนคนอื่นเขาแบบนี้ ชวนผู้ชายขึ้นไปกินตับบนห้องตัวเองแบบนี้ ถ้าพ่อกับแม่ป้ารู้ท่านก็คงเสียใจและก็อับอายน่าดูที่มีลูกสาวหน้าไม่อายแบบนี้”

“น้ำชา!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วก็ขอโทษคุณเมย์เขาเดี๋ยวนี้” ธนัตถ์ขึ้นเสียงใส่นิชาอย่างเหลืออด สะบัดแขนยออกมจากมือของนิชาที่เกาะอยู่นั้นอย่างไม่ใยดี สายตาที่มองหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจแล้วก็ผิดหวังไม่คิดว่านิชาจะเป็นคนไม่มีสัมมาคารวะไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่แบบนี้ กลายเป็นเด็กแก่แดดและก้าวร้าวจนเขาเองก็ยังตกใจ

นิชามองหน้าธนัตถ์ด้วยความโกรธและน้อยใจ เธอผิดเธอรู้ตัวแต่ถ้าฟังดูดีๆผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เป็นคนด่าเธอก่อน แล้วทำไมเธอจะต้องไปขอโทษด้วย ถ้ามันจะผิดมันก็ผิดด้วยกันทั้งสองคนนั้นแหละ

“ไม่ค่ะ ชาไม่ผิดชาไม่ขอโทษ” พูดเสียงแข็งออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ยิ่งเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนที่ธนัตถ์เข้าข้างมองเธอด้วยหางตาพร้อมกับยิ้มเยาะออกมานิชาก็ยิ่งโมโห เป็นตายร้ายดียังไงเธอก็ไม่มีวันขอโทษผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด

“เอาอะไรมาบอกว่าตัวเองไม่ผิด ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเราไปว่าคุณเมย์เขา”

“แต่เขาก็มาว่าชาก่อนนะ”

“แต่เราเป็นเด็ก ยังไงเราก็ไม่สมควรจะไปว่าคุณเมย์เขาแบบนั้น ที่เขาเตือนก็เพราะว่าเขาหวังดี”

“เป็นเด็กแล้วยังไงคะ เป็นเด็กแล้วจะปล่อยให้คนแก่มาว่าอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง และแน่ใจเหรอคะที่บอกเพราะว่าหวังดีไม่ใช่อยากจะเก็บพี่ธีร์เอาไว้กินเอง”

“น้ำชา!! หยุดพูดจาหยาบคายเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะก้าวร้าวได้ถึงขนาดนี้ จะไปไหนก็ไปฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” นิชาถึงกับน้ำตาเอ่อคลอมองหน้าธนัตถ์ด้วยความน้อยใจและเสียใจ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

“ธีร์คะ เมย์ว่าคุณใจเย็นๆก่อนดีมั้ยคะ”

“ใจเย็นไปก็ไม่มีประโยนช์หรอกครับเสียเวลาเปล่าๆ เด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ เราไปกันดีกว่าครับ อย่าเสียเวลาอยู่อีกเลย” พูดจบธนัตถ์ก็เดินหันหลังออกไปทันที เมษาหันมาส่งยิ้มเยาะเย้ยให้นิชาอย่างผู้ชนะ

“เสียเวลาอ่ะเนาะ” พูดจบก็เดินตามธนัตถ์ไปทันที น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ค่อยๆไหลออกมาอย่างกลันเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป มองแผ่นหลังของธนัตถ์ที่เดินไกลออกไปเรื่อยๆ โดยไม่มีแม้แต่จะหันกลับมามองเธอด้วยซ้ำผ่านม่านน้ำตา สองมือกำเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ดังออกมา รับรู้ได้ถึงความเจ็บของเล็บที่จิกลงไปในเนื้อ แต่ถ้าเทียบกับความเจ็บที่หัวใจนั้นมันเทียบกันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หรือว่ามันจะถึงเวลาที่เธอต้องหันกลับมารักและเห็นคุณค่าของตัวเองจริงๆสักที

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีพี่ธีร์แกทำไมใจร้ายจัง เดี๋ยวฉันจะให้น้องตัดหางปล่อยวัดแกซะให้เข็ด งื้อออ!!! สงสารน้ำชาจัง