“เอ้า! เบาเพื่อนเบา ไอ้ชาเบาๆ ใจเย็นๆ เบาๆ” ปาริสาพูดประโยคเดิมซ้ำๆ แบบนี้มาไม่ต่ำกว่าห้ารอบแต่นิชาก็หาได้สนใจคำพูดนั้นไม่ ยังกระดกแก้วเหล้าในมือเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า
“ไอ้ชา หยุดกินแล้วเอามานี่” จอมทัพดึงแก้วเหล้าที่อยู่ในมือของนิชาออกมาก่อนจะกระดกเข้าปากตัวเองเสียอย่างนั้น คนถูกแย่งมองจอมทัพตาเขียวปั๊ดด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัดใจแถมยังกินเหล้าของเธอหน้าตาเฉยซะอย่างนั้น
“ไอ้จอมทัพ อยากกินทำไมไม่สั่งเองวะ มาแย่งของฉันทำไม” ร้องโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์เสีย แต่จอมทัพกลับไม่ได้สนใจเสียงร้องนั้นเลยสักนิด
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย นี่มันเหล้านะเว้ยไม่ใช่น้ำเปล่า ที่กินแล้วจะได้ไม่เมาเห็นนั่งซัดเอาๆหลายแก้วแล้วเนี่ย”
“ก็เพราะว่ารู้ไง เลยอยากกินให้มันเมา พี่ค่ะขออีกแก้วนึง”
“น้ำชาแกกินไปหลายแก้วแล้วนะ เดี๋ยวก็เมากันพอดีคอยิ่งไม่แข็งอยู่ พอเหอะ” ปาริสราเอ่ยปรามด้วยความเป็นห่วง แต่นิชากับส่ายหน้าปฏิเสธรัว
