ตอนที่ 5 เพื่อนรักห่วยแตก
1584 Words
จางเฉียงมองตามหลังของชายอ้วนท้วม ที่ทำหน้าตาบึ้งตึง จากนั้นก็เริ่มเช็คพัสดุ วันนี้งานเยอะมาก ต้องรีบทำเวลา มิเช่นนั้นวันหนึ่งส่งของไม่เสร็จแน่
เมิ่งเฟยก็เช่นกัน เขาเริ่มเช็คพัสดุ พัสดุส่งด่วนเหล่านั้นกองรวมกันอยู่ปากประตู ราวกับภูเขาลูกเล็ก วันนี้ต้องเร่งทำงานกว่าเดิมแล้วล่ะ
อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์มือถือของจางเฉียงก็ดังขึ้น หลังจากที่เขารับสาย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที แถมยังพูดเสียงเบา เมิ่งเฟยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และก็ไม่ได้สนใจนัก ยังคงเช็คพัสดุต่อไป แต่ก็คิดว่าหมอนี่ดูแปลกไป
ดังที่คาดไว้ หลังจากที่จางเฉียงวางสาย สีหน้าก็ดูสิ้นหวังในชีวิต แถมยังหน้าซีด เหมือนกับเกิดเรื่องใหญ่
หมอนี่ เมิ่งเฟยเริ่มเข้าใจ เรื่องราวมันถูกเขียนไว้บนหน้าหมดแล้ว ตอนนี้เขากำลังเจอปัญหาอย่างแน่นอน
“นี่ เป็นอะไร เกิดเรื่องอะไรหรอ？”
“ไม่ ไม่มีอะไร…”
เมิ่งเฟยรู้สึกว่าดูผิดปกติ เขามองเข้าไปในโกดังแวบหนึ่ง พบว่าเถ้าแก่เข้าไปในห้องแล้ว จึงเดินมาข้าง ๆ จางเฉียง และถามต่อ “เห็นนายทำหน้าเหมือนจะตายแบบนั้น มีอะไรก็รีบพูดมา กับฉันยังต้องปิดบังอีกเหรอ？ ”
จางเฉียงมองไปยังเมิ่งเฟย วางโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ จากนั้นเขามีท่าทีประหม่า ดึงชายเสื้อ พร้อมกับคอตก ถอนหายใจและพูดว่า “เฟยจื่อ ครั้งนี้ฉันได้ตายจริง ๆ แน่！”
อะไร？จะตายงั้นเหรอ？
“อย่าอุบไว้สิ มีอะไรจะพูดก็รีบพูด เร็ว…”
“โอ๊ย มันยากที่จะอธิบาย！”
“คราวก่อน เป็นหนี้ ไปเล่นสล็อตแมชชีน ผลคือแพ้ราบคาบ ฉันคิดวิธีที่จะโกยมันกลับมา เลยหันไปเล่นเกมจับปลา เกมนี้ชนะเร็วมาก แต่ใครจะไปคิด…พอเล่นแล้ว จะโดนตกเข้าไป ”
“สองมือนี้ของฉัน สร้างหนี้จริง ๆ แม้แต่บัตรประชาชนก็ถูกเอาไป วันนี้เป็นกำหนดวัน
สุดท้าย ถ้าไม่คืนเงิน พวกเขาจะจัดการฉัน ยังบอกอีกว่าจะสับมือฉัน ฉัน… ”
“ทีแรกฉันคิดจะทำงานเยอะ ๆ แต่ไม่ทันแล้ว！”
ได้ยินจางเฉียงพูดแบบนี้ เมิ่งเฟยก็หมดคำจะพูด การพนันไม่ควรไปแตะต้อง ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ขนาดเศรษฐียังไม่มีใครกล้าแตะ แต่เขากลับติดการพนัน นี่เป็นโรคอย่างหนึ่ง ต้องรักษาให้หายขาด
อีกทั้ง คงจะติดไม่กี่หยวน ไม่อย่างงั้นพวกเขาคงจะไม่มาข่มขู่เขาแบบนี้
เมิ่งเฟยสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง พลันเหลือบมองจางเฉียง เอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ “เป็นหนี้เท่าไร？”
จางเฉียงไม่ได้เอ่ยออกมาตามตรง เพียงทำท่าชูสองนิ้ว เมื่อเมิ่งเฟยเห็น ดวงตาเบิกกว้าง มีสีหน้าประหลาดใจ แล้วเอ่ยว่า “อะไร？สองหมื่นหยวน？！นายแน่มาก！เดือนหนึ่งหาเงินได้สามสี่พันหยวน ยังกล้าไปเล่นพนัน นายนี่มันกล้ามาก！”
ทว่า จางเฉียงกลับส่ายหน้า
“อะไร？！เฉียงจื่ออ่า นายต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ นายอย่าบอกฉันนะว่าสองแสนหยวน！！！”
จางเฉียงยังคงไม่เอ่ยอะไร แต่กลับพยักหน้า เมิ่งเฟยนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ สองหมื่นหยวนว่าพูดน้อยแล้ว แต่นี่เขา …
เวลานี้ เมิ่งเฟยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม แต่นี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ตอนนี้กลับกลายเป็นผีพนัน เขาไม่เคยรู้เลย ดูแล้วเบื้องหลังของหมอนี่คงจะทำเรื่องไม่ดีมาไม่น้อย
ทว่า เขาจะไม่สนใจก็ไม่ได้ หากจางเฉียงเกิดเรื่อง เมิ่งเฟยคงทนไม่ได้
“เฟยจื่อ เฮียช่วยฉันหน่อยนะ เฮียเป็นเพื่อนเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของฉัน ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนแล้ว ถ้าเฮียไม่ช่วยฉัน มือของฉัน…ฉันรับประกัน ต่อไปฉันจะไม่เล่นการพนันอีก เรื่องเงินฉันจะคิดหาวิธี แต่ตอนนี้ฉันรีบมาก เฮียช่วยพูดกับพี่สะใภ้ให้หน่อย ยังไงซะบ้านของพี่สะใภ้ก็มีเงินสำรอง ฉันไม่อยากมือขาด ไม่งั้นต่อไปฉันจะใช้ชีวิตยังไง！ ”
จางเฉียงเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว เขาดึงมือเมิ่งเฟย ร้องครวญครางและพูดไปด้วย แต่เมิ่งเฟยไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เงินสองแสนหยวนมันมากเกินไป หากเงินจำนวนน้อยยังพอไหว ยังพอคิดหาวิธีได้ แต่ตอนนี้จะให้คิดวิธียังไง？
เมื่อวาน เมื่อวานนี้ หลีเสี่ยวหลินให้เงินเมิ่งเฟยสองแสนหยวน บัตรใบนั้นอยู่ในกระเป๋าของเขา แต่เงินสองแสนหยวนนี้เป็นทุนในการเริ่มต้นกิจการ ไม่ควรจะเอามาใช้อะไรแบบนี้ อีกทั้งเมิ่งเฟยยังต้องพึ่งเงินก้อนนี้เพื่อพลิกชีวิตให้ดีขึ้น
แต่ตอนนี้ จางเฉียงเกิดเรื่องขนาดนี้ ทำให้เมิ่งเฟยรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริง ๆ
！
ชั่วเวลาหนึ่ง ทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ
“นี่นาย รู้ไหมว่าในกระเป๋าฉันมีเงินเท่าไร？แต่นี่มันเงินสองแสนหยวน？เฉียงจื่อ ฉันเห็นว่าเป็นนาย ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว เอาไปซะ！”
“แต่ นายจำไว้นะ ต่อไปห้ามเล่นการพนันอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม ว่ามันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน！”
เมิ่งเฟยเอ่ย เขาควักบัตรเอทีเอ็มออกมาอย่างไม่อาจฝืนทน บัตรเอทีเอ็มใบนี้ แบกรับความหวังของเขาเอาไว้ และโอกาสที่จะพลิกชีวิตของเขาให้ดีขึ้น แต่เขาไม่สามารถมอง เพื่อนอย่างไม่สนใจได้ เขาควักมันออกมา แล้วยัดใส่ในการะเป๋ากางเกงของจางเฉียงทันที
“เฟยจื่อ เฮีย เฮีย…ทำไมเฮียจู่ ๆ ถึงได้มีเงินขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้น？เฮียไปปล้นมา
เหรอ？หรือว่าพี่สะใภ้ให้รางวัลเฮีย？”
จางเฉียงมึนงงไปชั่วขณะ เขาไม่คิดเลยว่าเมิ่งเฟยจะมีเงินเยอะขนาดนี้ ปกติเขาจะเสียดายเงินเวลาซื้อเครื่องดื่ม จู่ ๆ ก็ใจป้ำขนาดนี้ หยิบออกมาทีก็สองแสนหยวน ทำให้เขาแปลกใจมาก
“นายอย่าสนใจเลย รีบเอาเงินไปคืน ต่อไปห้ามเล่นพนันอีก เงินนี่ไม่ต้องรีบคืน แล้วนายก็อย่าเป็นภาระอีก เข้าใจไหม？”
“เอาล่ะ รีบทำงานเถอะ”
เมิ่งเฟยเอ่ยจบ ก็เริ่มเช็คพัสดุต่อ แต่จางเฉียงกลับกำบัตรเอทีเอ็มไว้แน่น เขารู้สึกตื้นตันใจพูดไม่ออกสักคำ ถึงกับน้ำตาซึม
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งสองเช็คพัสดุเสร็จแล้ว ก็ต่างคนต่างออกไปจ่ายส่งพัสดุ
วันนี้ พัสดุชิ้นแรกของเมิ่งเฟยคือส่งสุราหนึ่งลัง นั่นก็คือที่หมู่บ้านของตน ดังนั้นขี่จักรยานไฟฟ้า รีบไปรีบกลับ แต่เขากังวลนิดหน่อย กลัวว่าคนที่บ้านจะเห็น แล้วทำให้พ่อตาแม่ยายเสียหน้า
แต่เวลานี้ พวกเขาทำงานอยู่นี่นา ไม่น่าจะมีใครเห็น
ต้องบอกว่า หมู่บ้านนี้ที่เมิ่งเฟยอาศัยอยู่ เป็นหมู่บ้านคุณภาพสูงที่มีชื่อเสียงของเจียงเฉิง ราคาบ้านก็ยิ่งแพง ด้านในนี้ แทบจะเป็นบุคคลที่มีเกียรติและชื่อเสียงเกือบทั้งหมด หลี่เจี้ยนจวินและหลิวเยี่ยนฮว๋าต่อต้านเมิ่งเฟยขนาดนี้ ก็เพราะว่าเขามักจะส่งพัสดุที่หมู่บ้านของตนบ่อย ๆ
ควรรู้ว่า ณ หมู่บ้านแห่งนี้ พวกเขารู้จักคนหลายคน อันที่จริงหลี่เจี้ยนจวินและหลิว
เยี่ยนฮว๋าก็เป็นหนึ่งในผู้ที่โดดเด่น แต่ตั้งแต่ที่มีลูกเขยแบบนี้ ก็ทำให้พวกเขาเสียหน้ามาก แถมยังเสียหน้าถึงปากประตูบ้าน
โดยเฉพาะตอนที่เหล่าเพื่อนบ้านถกเถียงกันอย่างเมามัน หลิวเยี่ยนฮว๋าแทบอยากจะเอาหน้ามุดใส่ในกระเป๋ากางเกง หลี่เจี้ยนจวินก็เช่นกัน แล้วก็ยังมีหลี่เสียวหย่าที่โหดอำมหิต สามคนนี้เหมือนกันไม่มีผิด มีเพียงหลีเสี่ยวหลินที่ไม่ได้สนใจอะไรเหล่านี้ แต่กำลังเธอเพียงคนเดียวมันน้อยเกินไป จึงไม่ได้มีความสำคัญอะไร
ทว่า เธอยังคงยืนหยัด เมิ่งเฟยก็ยังคงยืนหยัดเช่นกัน…
อันที่จริง เมิ่งเฟยอยากเปลี่ยนเขตส่งมาก แบบนี้จะสามารถหลีกเลี่ยงได้ และไม่ทำให้คนในบ้านขายหน้า แต่ว่าเถ้าแก่ไม่ยอม งานก็หายาก อีกทั้งเขตนี้ก็ส่งจนเคยชินแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เปลี่ยนที่ ไม่อย่างงั้นเขาเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว
จักรยานไฟฟ้ารวดเร็วมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เมิ่งเฟยก็ถึงหน้าประตูหมู่บ้าน หลังนำรถวางไว้ข้าง ๆ ก็แบกลังสุราขึ้น จากนั้นวิ่งไปที่ตึกสิบเจ็ด
เขาอาศัยอยู่ที่ตึกเจ็ด ระยะทางไม่ไกลจากที่นี่ หากเข้ามาจากทางเข้าของหมู่บ้าน ก็จะมองเห็นบ้านตนเอง แต่บ้านหลังนี้ ไม่ใช่บ้านของเขาอย่างแท้จริง บ้านที่แท้จริงอยู่ที่ใด ตัวเมิ่งเฟยเองยังไม่รู้เลย
- Writer
