จอมยุทธ์จ้าวหัวใจ

ตอนที่ 10 ความป่าเถื่อน

การประลองยุทธ์เพื่อค้นหายอดฝีมือเป็นตัวแทนของมณฑลต่างๆ ไปชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพเสร็จสิ้นลงไปหลายเดือนแล้ว ซึ่งนับจากนี้คงเหลือเวลาอีกไม่นานก็จะเป็นช่วงเวลาการค้นหาจ้าวยุทธภพคนใหม่ โดยรวมแล้วยอดฝีมือที่ผ่านการคัดเลือกมีถึง 20 คนเลยทีเดียว จอมยุทธ์แต่ละคนล้วนมีฝีมือและวิทยายุทธ์ที่เก่งกล้าสามารถ กว่าจะก้าวขึ้นมาเป็นยอดฝีมือของมณฑลได้นั้น ต้องผ่านอะไรมามากมาย ทั้งสมหวัง ผิดหวังสำหรับการชิงชัยในรอบต่างๆ ต้องฟันฝ่าความยากลำบากนานับประการ หนึ่งในจอมยุทธ์ที่ผ่านการคัดเลือกครั้งนี้ด้วยคือ ต๊ะตี้ฉิน หรือที่ทุกคนกล่าวขานล่ำลือเรียกขานเขาว่า จอมยุทธ์ต๊ะผู้ป่าเถื่อน สาเหตุที่ใครๆ เรียกเขาเช่นนั้นเพราะเขามีความป่าเถื่อนเป็นที่ตั้ง นอกจากนี้เขายังมีตำแหน่งเป็นถึงคุณชายตระกูลใหญ่เสียด้วย    

"เดี๋ยวก่อนสิท่าน ท่านยังไม่ได้จ่ายอัฐให้ข้าน้อยเลยนะครับ" เสี่ยวเอ้อร้องทักจอมยุทธ์ท่านหนึ่งที่กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ ภายในร้านน้ำชา          

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เจ้าเลือกระหว่างให้ข้าออกจากร้านไปดีๆ กับเจ้าจะต้องเจ็บตัว เจ้าจะเลือกอะไร?..."

"ท่านพูดแบบนี้หมายความว่าท่านจะไม่จ่ายค่าน้ำชาให้ข้าใช่ไหม?"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไมหรือเจ้าจะลองคมดาบของข้า" จอมยุทธ์หนุ่มกล่าวพร้อมชักดาบยาวออกจากฝักเตรียมจะลงมือกับเสี่ยวเอ้อ

"นี่ท่านเป็นถึงจอมยุทธ์ผู้มีชื่อเสียงในยุทธภพแต่กลับจะมารังแกคนไม่มีทางสู้อย่างข้างั้นรึ? กินน้ำชาของข้าแล้วจะไม่จ่ายอัฐ ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้กินแล้วต้องจ่าย..."

"ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน กินอะไร ทำอะไร ข้าก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายอัฐให้พวกเจ้าแต่ถ้าเจ้ายังอยากตาย ข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้" เมื่อสิ้นเสียงคำโต้เถียง จอมยุทธ์หนุ่มก็ฟาดดาบยาวฟันลงกลางโต๊ะที่เขานั่งดื่มน้ำชา ส่งผลให้โต๊ะตัวใหญ่ขาดกระเด็นเป็น 2 ส่วนอย่างง่ายดายก่อนที่เสี่ยวเอ้อและลูกน้องอีกหลายคนจะมายืนรายล้อมจอมยุทธ์หนุ่มมากมาย

"เมื่อเจ้าไม่จ่ายอัฐ เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะออกจากร้านของข้า" หัวหน้าเสี่ยวเอ้อกล่าวยื่นคำขาด 

"ได้ ข้าไม่ได้ออกกำลังกายมาหลายวันแล้วใครอยากตายก็เข้ามา" ขณะที่คนทั้งสองฝ่ายกำลังจะลงมือต่อกรกัน กลีบมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากชั้นบนของร้านน้ำชา 

"หยุดนะ พวกเจ้าจะทำอะไรกัน"

"คุณชาย!!..." เสียงเด็กในร้านเรียกคนชั้นบนอย่างพร้อมเพรียงก่อนที่คุณชายท่านนั้นจะใช้วรยุทธ์เหาะลงมาจากชั้นบน ด้วยท่วงท่าสง่างามแต่กลับเกิดผิดพลาดที่ชายผ้าของเขาไปเกาะกับเชิงเทียนที่จุดให้แสงสว่างแขวนไว้กลางห้องทำให้เหาะลงมาผิดท่า ด้วยความไวของจอมยุทธ์ต๊ะรีบกระโดดเข้าไปรับร่างที่กำลังตกลงสู่พื้น

"คุณชายระวังครับ!!..." เสียงเสี่ยวเอ้อคนหนึ่งร้องขึ้น นับเป็นจังหวะพอดีที่จอมยุทธ์หนุ่มเข้ารับร่างได้ทันก่อนจะค่อยๆ เหาะลงมาด้านล่างช้าๆ ร่างเล็กอยู่ในวงแขนแกร่งอย่างมั่นคง คนทั้งสองสอดประสานสายตากันและกันเหมือนดั่งต้องมนต์ ขณะที่จอมยุทธ์หนุ่มเคลื่อนริมฝีปากเข้าหาคุณชายหน้าหวานอย่างจงใจ ทางคุณชายหน้าหวานก็หลับตาพริ้มรอสัมผัสริมฝีปากหนานุ่มของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจเช่นกัน

"ระวัง...ตุ้บ...จ๊วบบ" เมื่อร่างจอมยุทธ์หนุ่มตกถึงพื้นก่อนทำให้ร่างเล็กของคุณชายหน้าหวานกลับนอนทับบนร่างใหญ่แนบสนิท ที่สำคัญไปกว่านั้นริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากหนาของจอมยุทธ์หนุ่มอย่างจัง ทั้งคู่นอนทาบทับกันหลับตาปี๋เพราะความตกใจ ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดตอนนี้ได้อยู่ในสายตาของใครอีกคนหนึ่งเข้าแล้ว

"พวกเจ้าทำอะไรกัน?" เสียงที่คุ้นหูทำให้คุณชายหน้าหวานรีบหันไปทางต้นเสียงนั้น 

"ท่านพี่!..." ก่อนที่คุณชายจะรีบลุกจากจอมยุทธ์หนุ่มอย่างรวดเร็ว 

"ข้าถามว่าพวกเจ้าทำอะไรกันเมื่อกี้...?"

"ท่านพี่ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีข้าได้ยินเสียงดังโวยวายจึงออกมาดูด้านนอกก็พบว่า ด้านล่างกำลังมีเรื่องกันข้าเลยจะลงไปห้ามแต่ข้าพลาดตกลงไปสู่พื้นด้านล่าง โชคดีที่จอมยุทธ์ท่านนี้ เขาเข้ามารับข้าได้ทันไม่อย่างนั้นข้าคงแย่แน่ๆ ครับท่านพี่"คุณชายอธิบายเหตุผลกับอีกฝ่ายอย่างฉะฉาน 

"ใช่ เจ้าโชคดีที่ได้จูบปากกับชายอื่นต่อหน้าข้า หากข้าไม่ลงมาพวกเจ้าคงจะได้ร่วมรักกันเรียบร้อยแล้วสินะ"

"ท่านพี่มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ข้าไม่รู้จะอธิบายให้ท่านฟังยังไงในเมื่อท่านไม่เคยฟังเหตุผลของข้าอยู่แล้วนี่" การโต้เถียงของบุคคลทั้งสองต่อหน้าจอมยุทธ์หนุ่ม ทำให้เขาพอรู้ต้นสายปลายเหตุว่าคุณชายทั้งสองเป็นอะไรกัน ขณะที่คุณชายหน้าหวานมีอาการเคืองต่ออีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัดแต่ใครจะรู้ว่าการกระทำนั้นกลับเป็นการเสแสร้งแกล้งทำเพื่อให้อีกฝ่ายสนใจตนเองเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่คนรักของเขาสงสัย ซึ่งการกระทำเช่นนั้นทำให้อีกฝ่ายใจอ่อนเดินเข้าสวมกอดคุณชายหน้าหวานอย่างง่ายดายตามความคาดหมาย

"เจ้าอย่าโกรธพี่เลยนะ พี่โมโหนิดหน่อยน่ะแต่พี่เข้าใจเหตุผลของเจ้า" คนทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้งและเป็นมุมที่คุณชายหน้าหวานหันหน้ามาทางจอมยุทธ์ต๊ะพอดี ทำให้เขาได้เห็นรอยยิ้มยั่วสวาทของอีกฝ่ายที่จงใจส่งยิ้มให้เขาเพื่ออะไรบางอย่าง ทางจอมยุทธ์หนุ่มบัดนี้ได้ตกหลุมพรางในเสน่หาของคุณชายหน้าหวานเป็นเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าใจเขาหลงรักคนร่างเล็กตรงหน้าอย่างไม่ลืมหูลืมตาได้ยังไง ทั้งที่เขาเองก็ไม่เคยชอบสาวใดมาก่อนหรือเคยมีคนรักมาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะรสสัมผัสจากริมฝีปากเรียวนั้นก็เป็นได้ที่ส่งผลให้เขาหลงใหลอีกฝ่ายมากถึงเพียงนี้ 

"ไหนใครจะบอกข้าได้อีกสักรอบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"ครับนายท่าน จอมยุทธ์ท่านนี้ดื่มน้ำชาจากร้านของเราไปหลายจอกแต่จู่ๆ ก็จะลุกออกจากร้านโดยไม่จ่ายอัฐครับ ข้าน้อยเลยทวงถามถึงอัฐที่เขาต้องจ่ายแต่กลับถูกเขาปฏิเสธและคิดจะทำร้ายข้าน้อยด้วยครับ"

"ท่านจะว่ายังไง จะจ่ายค่าน้ำชาให้ข้าหรือไม่?"

"ท่านพี่อย่าเรียกเก็บอัฐกับเขาเลย เขาคงจะเป็นจอมยุทธ์ที่มีชื่อเสียงเดินทางมาจากแดนไกล จนอัฐแทบไม่เหลือติดตัวน่ะครับท่านพี่" เสียงออดอ้อนของคุณชายหน้าหวานทำให้ท่านพี่ของเขาเกิดใจอ่อนอีกครั้งและคล้อยตามอย่างว่าง่ายโดยไม่คิดค่าน้ำชาจากจอมยุทธ์หนุ่มแม้แต่ตำลึงเดียวแต่ขณะเดียวกันที่สายตาหยาดเยิ้มของคนร่างเล็กยังส่งหาจอมยุทธ์หนุ่มอย่างยั่วยวนอยู่ตลอดเวลา 

"คุณชายครับ คืออ...?"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกท่านจอมยุทธ์ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำช่วงชีวิตข้า"

"ท่านอย่ากังวลไปเลย ว่าแต่ท่านจอมยุทธ์ชื่อ แซ่อะไรหรือครับ ข้าอาปั้ว"

"ข้าต๊ะตี้ฉิน มาจากมณฑลทางเหนือของจีน"

"ข้าพิณอู ขอคารวะท่านจอมยุทธ์ครับ" คุณชายพิณเดินเข้าหาจอมยุทธ์หนุ่มแล้วทำการคารวะแนบอกกว้างของอีกฝ่ายอย่างจงใจ 

"ข้าจะไปรอท่านที่ปากทางซ้ายมือนะครับ ไม่ต้องสงสัยอะไรขอให้ท่านไปหาข้าที่นั่นก็พอ" คุณชายพิณกระซิบเบาๆ ขณะที่ทำการคารวะที่อกอีกฝ่าย

"เจ้าช่างมีความนอบน้อมยิ่งนักน้องพี่สมแล้วที่เป็นภรรยาเอกของข้า" อาปั้วกล่าวชื่นชมฮูหยินของตน

"ท่านพี่ ข้าลืมไปว่าเมื่อวานข้าซื้อผ้าเอาไว้ว่าจะนำมาตัดชุดให้ท่านใหม่แต่ข้าลืมไว้ที่ร้านขายผ้า ข้าขอไปเอาผ้าผืนนั้นก่อนนะครับ"

"พี่ขอขอบใจเจ้ามากน้องพี่ ไปเถอะเดี๋ยวพี่จะรออยู่บนห้องนะ"

"ครับ ท่านพูดอะไรอ่ะข้าอายคนอื่นนะ งั้นข้าไปละ..." คุณชายพิณกล่าวพร้อมทั้งสอดมือรั้งลำคออีกฝ่ายเข้ามาหอมแก้มพลางส่งสายตาเชื้อเชิญจอมยุทธ์หนุ่มอีกครั้งแล้วเดินออกจากร้านน้ำชาไป