ตอนที่ 7 เข้าหอลงโรง
1742 Words
เมื่อถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ
"อาขออวยพรให้คุณชายน้อยของอามีความสุขมากๆ นะครับ รักกันนานๆ มั่งมีศรีสุข เฮง เฮง เฮง ตลอดไปนะหลานอา หนักนิด เบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะครับ" ท่านอาของคุณชายปั้น กล่าวอวยพรแก่หลานชายทั้งสองด้วยรอยยิ้มและปีติยินดี
"ขอบคุณครับท่านอา" คนทั้งสองกล่าวขอบคุณพร้อมกัน อย่างสมัครสมานสามัคคี
"น้าเองก็ขออวยพรให้หลานทั้งสองคนรักกันยืนนาน ถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะ มีลูกเต็มบ้านมีหลานให้น้าอุ้มเร็วๆ นะจ๊ะ อุ๊ย!... น้าลืมไปเจ้าอุ้มหลานให้น้าไม่ได้นิหน่า น้าขอโทษนะคุณชายปั้น"
"ขอบคุณครับทำน้าไม่เป็นอะไรหรอครับท่านน้า แม้ข้าจะอุ้มหลานให้ท่านไม่ได้แต่ข้าสัญญา ข้าจะทำหน้าที่คูชีวิตท่านพี่ไวซ์ให้ดีที่สุดครับ"
"พอแล้วได้เวลาเข้าหอแล้วนะ เดี๋ยวข้าจะให้ท่านอาและท่านน้าของพวกเจ้ากับตัวข้าออกจากห้องนอนของเจ้าทั้ง 2 คนก็เป็นอันเสร็จพิธีในการเข้าหอแล้วล่ะ นอกจากนี้ก็ตามใจเจ้าทั้งสองแล้วกัน" หลังสิ้นเสียงคนทำพิธีบุคคลทั้งสามจึงเดินออกจากห้องนอนของคุณชายทั้งสองแล้วปิดประตูลงกลอนจากทางด้านนอกนับเป็นอันเสร็จพิธี (มีงี้ด้วย อิอิ)
เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องนอนนอกเสียจากคุณชายทั้งสอง พิธีการส่งตัวเข้าหอนับว่ายังไม่เสร็จพิธีโดยสมบูรณ์
"ท่านจะทำอะไรอ่ะ อย่าเข้ามานะ"
"เจ้ากลัวพี่เหรออาปั้น ตอนนี้เจ้าเป็นเมียพี่แล้วนะอย่าขัดขืนอีกเลย"
"ท่านก็อย่าเข้ามาสิ ซินแสบอกว่าเสร็จพิธีแล้วนี่ครับ"
"ที่ซินแสเขาบอกว่าเสร็จพิธีน่ะเป็นเพียงภาคทฤษฎีแต่พิธีที่สำคัญที่สุดคือภาคปฏิบัติต่างหากเล่า เจ้าอย่ากลัวไปเลย มามะ มาหาพี่" จอมยุทธ์หนุ่มกล่าวพร้อมวิ่งไล่ต้อนจอมยุทธ์หน้าใสเพื่อหวังจะทำพิธีให้เสร็จสมบูรณ์ ทางฝ่ายจอมยุทธ์หน้าใสก็วิ่งหนีไปรอบโต๊ะกลมที่ถูกจัดวางอยู่กลางห้องนอนทั้งยังมีผ้าคลุมสีแดงในชุดเจ้าสาวปิดบังใบหน้าไม่เลื่อนหลุด
"ท่านพี่อย่าเข้ามานะ!!..."
"เจ้าจะหนีพี่ทำไม มาเถอะมาเป็นเมียพี่ให้พิธีเสร็จสมบูรณ์เถอะ" ตอนนี้จอมยุทธ์หนุ่มเริ่มมีสีหน้าหื่นกระหาย ปรารถนาในตัวจอมยุทธ์หน้าใสมากขึ้นเป็นทวีคูณจนน่ากลัว
"ท่านเป็นอะไรอ่ะท่านพี่!?... ทำไมท่านต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยข้ากลัว!..." จอมยุทธ์หน้าใสยังคงวิ่งหนีไม่หยุดหย่อน จังหวะเดียวกันที่ชายของชุดเจ้าสาวเกิดหลุดรุ่ยส่งผลให้คุณชายปั้นเหยียบชุดตัวเองล้มลงแต่ด้วยความไวของจอมยุทธ์ไวซ์ที่เข้าไปประคองรองรับว่าที่ฮูหยินแสนสวยของเขาไว้ได้ทัน บัดนี้ชุดเจ้าสาวของเขาที่ใส่อยู่ได้หลุดออกหมดทั้งตัว เหลือเพียงชุดขาวบางๆ ที่คอยปิดบังร่างกายเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น จอมยุทธ์หนุ่มได้เห็นภาพดังกล่าวปรากฏขึ้นตรงหน้ายิ่งทำให้เขาเกิดความตื่นเต้น ใจเต้นแรง ตาโตอย่างประหลาดเข้าไปทุกที ทางฝ่ายว่าที่ฮูหยินเมื่อถูกมองเช่นนั้นก็รีบคว้าชุดที่หลุดขึ้นมาห่มกายอีกครั้งแต่ความไวไม่สู้จอมยุทธ์หนุ่มที่คว้าชุดเจ้าสาวโยนไปทางหน้าประตูอย่างรวดเร็ว คนถูกแกล้งจึงทำได้เพียงใช้มือเรียวเล็กปิดบังตามร่างกาย ในที่สุดก็ถูกจอมยุทธ์หนุ่มรวบกอดคุณชายปั้นอุ้มขึ้นเตียงอย่างขัดขืนไม่ได้
"หยุดนะท่านพี่ ข้ายังไม่พร้อมปล่อยข้าก่อนเถอะ" จอมยุทธ์หนุ่มไม่กล่าวอะไร ทำแต่เพียงมองเรือนร่างสวยใต้ร่มผ้าบางๆ เพียงสิ่งเดียว ยิ่งทำให้อีกฝ่ายเขินอายจนมีอาการหน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี่แต่จู่ๆ จอมยุทธ์ไวซ์ได้กล่าวขึ้นว่า
"ที่บอกข้าว่าไม่พร้อมเพราะเจ้าเป็นวันนั้นของเดือนใช่ไหม?..."
"ผั้วะ! นี่ท่านจะดูถูกข้าเกินไปแล้วนะ ท่านเองก็รู้ว่าข้าไม่ใช่สตรี ยังจะมากล่าวหาว่าข้าเป็นวันนั้นของเดือนได้ยังไง ท่านจะบ้าไปแล้วเหรอ" คำกล่าวและแรงตบของจอมยุทธ์หน้าใสทำให้จอมยุทธ์หนุ่มสงบสติอารมณ์ได้อย่างเฉียบพลันก่อนจะกล่าวกับจอมยุทธ์หน้าใสด้วยเสียงอ่อยๆ เชิงขอโทษ
"พี่ขอโทษแต่เจ้าเองก็ช้างมีสิริโฉมงดงามรูปร่างผิวพรรณสะอาดสดใส เนียน ขาว สวยกว่าสตรีคนใดที่พี่เคยพบเห็นในปฐพีนี้นี่หน่า อย่าโกรธพี่เลยนะน้องพี่" ขณะที่จอมยุทธ์หนุ่มเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้กับจอมยุทธ์หน้าใสที่มีน้ำใสๆ ไหลอาบแก้มเป็นทางด้วยความน้อยใจในคำพูด คุณชายปั้นจึงนั่งหันหลังให้ผู้เป็นสามี จอมยุทธ์หนุ่มค่อยๆ ขยับเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังก่อนประคองคนน้อยใจให้หันกลับมาและบรรจงจูบที่ริมฝีปากเล็กอย่างแผ่วเบาอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน ร่างกายคนทั้งสองกอดสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวท่ามกลางค่ำคืนอันหนาวเหน็บยาวนานบนเตียงนอนสีแดง เขาทั้งคู่พรอดรักกันอย่างมีความสุขจนรุ่งเช้าของอีกวัน
"ท่านพี่ครับหลานของเราจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ สายป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นกันเลย" ท่านอาของคุณชายน้อยรู้สึกเป็นกังวลหลานชายของตน
"ไม่เป็นอะไรหรอกท่าน เป็นเรื่องธรรมดาที่คู่หนุ่มสาวเข้าหอน่ะ กำลังเข้าสู่ช่วงข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้แหละครับ" ท่านน้าของคุณชายไวซ์กล่าวอย่างเข้าใจ
"ข้าก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น คุณชายน้อยของข้ายิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วย ข้าเกรงว่าหลานชายของท่านอาจจะไม่ปลอดภัย"
"ท่านอย่ากังวลไปเลยหลานชายของข้าคงไม่พลาดท่าให้กับคุณชายของท่านง่ายๆ หรอกครับ" ขณะที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองคนกำลังสนทนาถึงความปลอดภัย ความเป็นห่วงของหลานชายของตนอยู่นั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"ใครพลาดท่าให้กันเหรอครับท่านน้า" คุณชายไวซ์กล่าวอย่างไม่เข้าใจ ภาพที่ท่านน้าและท่านอาของคุณชายทั้งสองหันไปเห็นตามเสียงทำให้ท่านทั้งสองคลายกังวล
"ปล่อยเอวข้าได้แล้วท่านพี่ อายท่านอา ท่านน้าบ้างสิ" คุณชายน้อยกล่าวพร้อมพยายามแกะมือของอีกฝ่ายที่โอบเอวอยู่ออกด้วยความทุลักทุเล
"อย่าอายไปเลยคุณชายข้าเห็นแบบนี้ ข้าก็สบายใจแล้วถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ"
"ท่านอาข้ากลับด้วยสิ ข้าคิดถึงท่านพ่ออ่ะ"
"ไม่ได้หรอกคุณชายจะผิดประเพณีที่เขาวางไว้ ท่านต้องอยู่ที่นี่ให้ครบ 15 วันก่อนจึงจะกลับเรือนใหญ่ได้"
"โห!!... นานจัง... ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วนะ"
"ทำไมเหรอน้องพี่ อยู่กับพี่แล้วมันเป็นยังไงเหรอ?..." จอมยุทธ์ไวซ์กล่าวพลางอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ก็ท่านหื่นกับข้าทั้งคืนแบบนี้ ข้าจะอยู่กับท่านได้อย่างไรล่ะ" เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นทำให้อดยิ้มและหัวเราะไม่ได้
"พี่ก็เป็นอย่างที่เจ้าเรียกพี่ไงล่ะ"
"ข้าเรียกท่านว่าอะไรงั้นรึ?"
"ก็... จอมยุทธ์หื่น ไง 555++"
"พวกท่านยิ้มอะไรกัน หัวเราะข้าทำไมข้ากำลังอายอยู่นะ" คุณชายน้อยมีอาการหน้าแดงเพราะความอาย จากนั้นจึงใช้วรยุทธ์ขั้นสูงเหาะหนีคุณชายไวซ์และทุกคนอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความแปลกใจของคนทั้งสาม
"ตามไปสิหลานชาย ยืนมองแบบนั้นจะรู้ไหมว่าเมียเจ้ากำลังจะไปไหน" ผู้เป็นน้าแนะนำก่อนที่คุณชายไวซ์จะตั้งสติได้และเหาะตามอย่างกระชั้นชิด
ทุกครั้งที่คุณชายน้อยเกิดความกังวลใจมักจะมาสถานที่แห่งนี้เสมอแต่คราวนี้ที่เขามาเพราะความเขินอายจากการถูกสามีหมาดๆ รังแกต่อหน้าคนอื่น ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าเป็นการหมิ่นศักดิ์ศรีความเป็นจอมยุทธ์ของเขา ทั้งที่ตนเองมีวิทยายุทธ์และวรยุทธ์ล้ำเลิศกว่าจอมยุทธ์ฝีมือดีในยุทธจักรหลายคนแต่กลับต้องมาพ่ายความหื่นของผู้ชายเพียงคนเดียว คุณชายน้อยรับไม่ได้จริงๆ เขาใช้กิ่งไม้แห้งๆ นั่งเขี่ยดินไปมาพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนโขดหินแห่งสองเรา
"การกระทำของข้า ทำให้ท่านทุกข์ใจเช่นนี้เลยหรือครับคุณชายปั้น"
"ท่านตามข้ามาทำไม?... ข้ายังไม่อยากเจอหน้าท่านตอนนี้"
"ทำไมท่านต้องยอมแต่งงานกับข้าด้วยในเมื่อท่านไม่เต็มใจจะแต่ง หากข้าไม่มีบุญคุณต่อท่านและท่านพ่อก็ตามใจในการตัดสินใจของท่าน ท่านยังอยากแต่งงานกับข้าอยู่หรือไหม?..." จอมยุทธ์ไวซ์เอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างหดหู่
"ไม่" คำตอบเดียวสั้นๆ แต่กลับทำให้คุณชายไวซ์ต้องทรุดลงนั่งทั้งยื่นปานคนหมดลมหายใจ
"ท่านจะไม่คิดทบทวนคำตอบสักหน่อยเหรอครับคุณชาย?"
"ท่านจะถามย้ำไปเพื่ออะไร เมื่อท่านก็รู้ว่าข้าต้องตอบคำเดิม ข้า... ไม่ได้รักท่านตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถึงท่านจะถามข้ากี่รอบๆ ข้าก็ยังคงตอบท่านคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ข้าต้องขอโทษท่านด้วยที่ต้องตอบท่านแบบนี้" คุณชายน้อยกล่าวเรียบๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่อีกฝ่ายที่นั่งฟังเหมือนหัวใจสลาย
"หากการแต่งงานครั้งนี้ ท่านทำเพียงเพราะหน้าที่ที่ต้องทำ ไม่ใช่เพราะหัวใจที่ต้องการ นับจากคืนนี้เป็นต้นไปข้าจะนอนอีกห้องหนึ่งเพื่อความสบายใจของท่านแต่พออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ข้าขอให้ท่านช่วยทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของข้าจะได้ไหมครับคุณชายเพื่อให้ทุกคนเข้าใจว่าท่านกับข้ารักกัน ทั้งๆ ที่ท่านไม่เคยรักข้าเลยแม้แต่น้อย" คำกล่าวในประโยคสุดท้ายไปสะกิดใจคุณชายน้อยเข้าและกำลังจะหันมากล่าวบางอย่างกับคุณชายไวซ์แต่สายไปแล้วเพราะเขาได้เดินจากไปเสียแล้ว
- Writer
