จอมยุทธ์จ้าวหัวใจ

ตอนที่ 8 ความหวังของหัวใจ

จากการนั่งทบทวนคำพูดคุณชายไวซ์ที่กล่าวไว้กับคุณชายน้อยก่อนเดินหายไป คำพูดเหล่านั้นได้วนเวียนอยู่ในสมองของคุณชายน้อยจนนับรอบไม่ได้ 

"นี่ข้าพูดกับท่านพี่ตรงไปหรือเปล่านี่แต่ถ้าจะให้ข้าพูดใหม่กี่ครั้ง ข้อความก็คงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ข้าขอโทษท่านด้วยนะท่านพี่ไวซ์ ข้ายังลืมพี่หลงไม่ได้จริงๆ !!..." คุณชายน้อยกล่าวลอยๆ กับสายลมเอื่อยที่พัดผ่านสัมผัสผิวกายของเขาจนรู้สึกหนาวเย็นแปลกๆ จู่ๆ ท้องฟ้าเบื้องบนก็ปรากฏกลุ่มก้อนเมฆปกคลุมไปทั่วบริเวณ สายลมเริ่มกระโชกแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว ฝุ่นจากผืนดินฟุ้งกระจายแทบมองอะไรไม่เห็น ไม่นานเบื้องหน้าคนเหม่อกลับปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งจากกลุ่มฝุ่นผงดินที่ยังคละคลุ้งฟุ้งกระจายไปรอบๆ มีลักษณะดำทะมึนย่างก้าวเข้ามาหาเขาที่กำลังพยายามมองสิ่งที่เกิดขึ้นให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ร่างนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้คุณชายน้อยรู้สึกได้ว่าร่างชายผู้นั้นเป็นใคร?...

"ท่านพี่!! " คุณชายน้อยร้องเรียกชื่อคนรักเก่าที่จากไปด้วยน้ำเสียงแห่งความดีใจ หลังจากทุกอย่างสงบนิ่งร่างนั้นได้มาหยุดเข้ายืนต่อหน้าคุณชายน้อยที่เขาห่วงหาแล้ว

"คุณชายปั้น!..." ทั้งคู่เข้าสวมกอดกันอย่างรวดเร็วด้วยความคิดถึง

"ท่านมาได้อย่างไร รู้ไหมข้าคิดถึงท่านแทบหัวใจสลาย"

"พี่เองก็คิดถึงคุณชายเช่นกันแต่คุณชายไม่กลัวพี่เหรอ?"

"ไม่ ข้ามารอท่านพี่แทบทุกวันเพื่อหวังว่าสักวันท่านจะมาหาข้าแล้วพาข้าไปอยู่กับท่านด้วย"

"ทำไมคุณชายพูดเช่นนั้น เมืองผีไม่ได้น่าอยู่อย่างที่ท่านคิดหรอกนะ"

"ข้าไม่รู้ ข้าไม่สนใจ ขอให้ข้าได้อยู่กับท่านพี่เท่านี้ข้าก็พอใจแล้ว..."

"ข้าวปั้นของพี่" อาหลงดึงตัวคนรักเข้ามากอดอีกครั้ง

"ท่านพี่ให้ข้าไปกับท่านด้วยได้ไหมครับ ข้าอยากไปกับท่าน"

"คุณชายไปกับพี่ไม่ได้หรอกเพราะตอนนี้ท่านเองได้มีคนรักใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ?..."

"ใช่ แต่ข้าไม่ได้รักเขาสักหน่อยนะท่านพี่ ข้าแต่งงานกับเขาเพียงแค่ตอบแทนบุญคุณกับสนองความกตัญญูต่อท่านพ่อเท่านั้นต่างหาก ที่ข้าพูดคือเรื่องจริง ข้าไม่เคยรักเขาเลย นอกจากท่านพี่ของข้าเพียงคนเดียวที่ข้ารัก ท่านเข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม?"

"พี่เข้าใจแต่พี่ก็อยากขอให้ข้าวปั้นช่วยพิจารณาคุณชายไวซ์ด้วย เขาเป็นคนดี มีเมตตา มีจิตใจดีงามน่าเลื่อมใส ที่ท่านเห็นว่าเขาชอบรังแกท่านนั่นเป็นเพราะเขารักท่านมาก มากพอๆ กับพี่ ให้โอกาสแก่เขาเถอะนะคุณชาย..." อาหลงกล่าวอธิบายถึงคนรักใหม่ของคุณชายน้อยเหมือนรู้จักกันดี

"ท่านรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ ?"

"คุณชายอย่าลืมสิว่าพี่เป็นใคร?..."

"แต่ข้าไม่ชอบเขา เขามักฉวยโอกาสรังแกข้าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน นี่ท่านไม่รักข้าแล้วใช่ไหมถึงพยายามยัดเหยียดผลักไสให้ข้าไปรักกับชายอื่นเช่นนี้..." คุณชายน้อยกล่าวพร้อมยืนหันหลังให้คนรักเก่าด้วยท่าทาง้องอน เนื่องจากอาหลงไม่ใช่มนุษย์เขาจึงหายตัววับจากด้านหลังไปปรากฏกายต่อหน้าคุณชายน้อยอีกฟากหนึ่งทันที

"พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ผลักไสคุณชายเลยนะ เวลาของพี่จะหมดแล้วคุณชาย พี่ต้องไปแล้ว เพราะพี่รู้สึกไม่สบายใจจึงมาหาคุณชายเพื่อบอกให้คุณชายลองเปิดใจรับรักบริสุทธิ์จากคุณชายไวซ์ดู เขามีรักแท้ให้แก่ท่านจริงๆ และเขาจะเป็นผู้ดูแลท่านในอนาคตต่อไป โปรดเปิดใจรับเขาเถอะน้องพี่ คิดซะว่าเขาคือตัวแทนของข้าก็ได้ ส่วนในเรื่องความหื่นของเขาเดี๋ยวพี่จะไปเข้าฝันบอกเขาเอง ท่านจะได้สบายใจ พี่ต้องไปแล้วนะ!!..."

"เดี๋ยวท่านพี่ ข้าว่าท่านไม่ต้องบอกเขาหรอก ลึกๆ แล้วข้าเองก็ชอบเวลาที่เขาหื่น เหมือนกันแต่ข้าไม่ชอบให้เขาหื่นกับข้าต่อหน้าคนอื่นต่างหากเล่า" น้ำเสียงคุณชายน้อยกล่าวอย่างสดใสทันควัน

"นี่คุณชาย ท่านจะพูดอะไรก็ช่วยอายพี่หน่อยก็ได้นะ ถ้าท่านเข้าใจทุกอย่างแล้วพี่ขอตัวก่อนนะ ประตูจะปิดแล้ว"

"ท่านพี่ ข้าจะได้เจอท่านอีกไหม?"

"ไม่แล้วล่ะ วันนี้วันสุดท้ายที่พี่สามารถอยู่บนโลกมนุษย์ได้ พี่จะรักคุณชายตลอดไป แต่เหนืออื่นใด พี่ขอให้ท่านรักคุณชายไวซ์ด้วยเพราะเขารักท่านมาก พี่ขอย้ำ!! เขารักท่านมากจริงๆ พี่ลาก่อน" ทันทีที่สิ้นคำกล่าวของอดีตคนรัก คุณชายน้อยก็โผเข้ากอดอดีตคนรักทั้งน้ำตาจนร่างนั้นค่อยๆ จางหายไปในที่สุดและบรรยากาศรอบตัวก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ

"ท่านพี่่... ท่านพี่... ท่านพี่......" เมื่อคุณชายน้อยค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองกำลังนอนแอบอยู่ด้านข้างที่นั่งบนโขดหินแห่งสองเรา คุณชายน้อยจึงรู้ว่าตัวเองฝันไปแต่เขายังมีข้อสงสัยอยู่ว่า ทำไมเหตุการณ์ในฝันเมื่อสักครู่นี้มันเหมือนได้เกิดขึ้นจริงๆ เลย เขาจึงมองออกไปรอบๆ บริเวณนั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมก่อนจะหันมองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า จากนั้นคุณชายน้อยก็ไม่รอช้าเขารีบเดินทางกลับบ้านในทันที

เมื่อเขาเดินทางกลับมาถึงบ้านก็พบกับคุณชายไวซ์ที่นั่งอยู่หน้าบ้านคนเดียวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

"ท่านพี่ยังไม่เข้าบ้านเหรอครับ?" คุณชายน้อยเอ่ยถามอีกฝ่ายที่มีแววตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"ข้านั่งรอท่าน จะไปตามอีกรอบก็เกรงว่าข้าจะทำให้ท่านเบื่อหน้าข้าขึ้นมาอีก ข้าเลยมาขอนั่งรอท่านตรงนี้แทนดีกว่า..." น้ำเสียงจากคุณชายไวซ์ยิ่งฟังยิ่งแฝงความเจ็บปวดในหัวใจทำให้คุณชายน้อยรู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไปก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ สามีแล้วเอื้อมมือเล็กไปวางบนหลังมือใหญ่ที่วางสอดประสานบนหัวเข่าของคนหน้าเศร้า

"ท่านพี่ข้าขอโทษกับทุกๆ สิ่งที่ข้าพูดกับท่านวันนี้ ข้ารู้ว่ามันตรงเกินไปทั้งยังทำร้ายจิตใจท่านมาก ท่านจะยกโทษให้ฮูหยินของท่านจะได้ไหม ข้าจะขอลองเปิดใจรับรักของท่านสู่หัวใจของข้าดูสักครั้ง ให้โอกาสข้าได้เรียนรู้ความรัก ความหวังดีของท่านอีกครั้งนะ ข้ารู้ว่าท่านรักข้าและข้าจะขอเวลาพิสูจน์ใจท่านเพื่อที่ข้าจะได้รักท่านทั้งหมดใจที่ข้ามีจะได้ไหมครับท่านพี่??..." คำกล่าวขอโทษพร้อมร้องขอโอกาสจากผู้เป็นสามีถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ หลังคุณชายไวซ์ได้รับฟัง ความดีใจและปลื้มปริ่มดวงใจจนน้ำตาเขาไหลรินอาบแก้มเป็นทางจึงเกิดขึ้นโดยไม่ต้องสั่งการใดๆ

"ท่านพูดจริงใช่ไหมครับคุณชาย?..."

"ครับข้าพูดจริง แล้วท่านจะให้สิ่งที่ข้าขอเมื่อสักครู่นี้ได้ไหม?..." ทันที่ที่คำถามจบลง คุณชายไวซ์จึงรวบตัวฮูหยินของเขาเข้ามากอดอย่างสนิทใจโดยอีกฝ่ายไม่ขัดขืนเช่นครั้งที่ผ่านมา

"ได้ครับฮูหยินของพี่ พี่ขอขอบใจเจ้าที่ทำให้พี่ได้มีความหวังในใจขึ้นมาอีกครั้ง พี่ขอขอบใจเจ้าจริงๆ" คุณชายไวซ์กล่าวทั้งน้ำตาแห่งความดีใจ

"ท่านพี่อ่ะเรียกข้าอะไรแบบนั้น ข้าไม่คุ้นหูเลยนะครับ"

"พี่ก็เรียกเมียของพี่ไงครับ หากแต่งงานกันแล้วเจ้าก็คือฮูหยินของพี่ซิ" คำพูดของเขาทำให้ฮูหยินน้อยเขินอายแล้วดึงให้คนรักเข้าบ้านเพื่อทานมื้อค่ำด้วยกันด้วยท่าทางน่ารักเชิงหยอกเย้า