จอมยุทธ์จ้าวหัวใจ

ตอนที่ 4 เลือดสาบาน

เวลารุ่งสางของอีกวัน จอมยุทธ์หนุ่มทั้งสองยังคงหลับใหลในนิทราใต้ต้นท้อโดยมีจอมยุทธ์หนุ่มผู้บาดเจ็บนอนบนตักนุ่มของจอมยุทธ์หน้าใสอย่างสงบ ซึ่งทางจอมยุทธ์หน้าใสนั่งพิงหินที่นั่งหลับไปโดยหลับในท่านั่งค้ำคางกับหินสี่เหลี่ยม ซึ่งมืออีกข้างหนึ่งจับประสานมือใหญ่บนอกกว้างของคนเจ็บอยู่ตลอดเวลา ได้ดึงชุดคลุมครึ่งหนึ่งห่มกายให้อีกฝ่ายเพื่อบรรเทาความหนาวเย็นของอากาศยามย่ำคืน จอมยุทธ์หนุ่มค่อยๆ รู้สึกตัว ลืมตาขึ้นช้าๆ ได้พบกับใบหน้านวลขาวของอีกคนในท่านั่งหลับ ขนตาดำขลับเรียงเป็นไพรเปรียบเหมือนเส้นไหมที่มีความงดงาม จมูกเป็นสันสวยได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพูเป็นกระจับน่าสัมผัส เส้นผมตกปิดเหม่งเล็กน้อย ทำให้คนที่หลับทำหน้าหยุกหยิกๆ ด้วยความรำคาญเป็นระยะๆ จอมยุทธ์หนุ่มไม่รอช้ารีบใช้ปลายนิ้วจับผมนั้นเหน็บหูคนหลับอย่างเบามือ ทำให้เขาสามารถเห็นใบหน้าสวยนั้นได้เต็มตา รอยยิ้มกว้างค่อยๆ เผยทีละน้อยจนเกือบเห็นฟันครบทุกซี่ คนหลับมีอาการสะท้านเล็กน้อยด้วยความหนาวเย็น เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ ด้วยความเงียบแล้วดึงเสื้อคลุมนั้นมาคลุมตัวเองด้านหนึ่งที่คนหลับคลุมให้เขาก่อนหน้าก่อนที่เขาจะขยับเข้าใกล้ชิดคุณชายปั้นพร้อมทั้งสอดแขนเข้าใต้เสื้อคลุมประคองไหล่คนหลับให้พิงอกกว้างนั้นอย่างระวังก่อนจะดึงเสื้อคลุมขึ้นคลุมศีรษะคนหลับเพื่อป้องกันลมหนาวที่จะมากระทบผิวขาวให้สะท้านอีกครั้ง

ตอนนี้อาการบาดเจ็บจากปลายดาบได้หายสิ้นทำให้จอมยุทธ์หนุ่มเกิดความสงสัยถึงอาการบาดเจ็บนั้น ว่าหายไปได้อย่างไรแต่ความสงสัยได้หายสิ้นเมื่อคนหลับได้ซุกไซร้อกกว้างทั้งยังสวมกอดเขาคืนแนบแน่นทันที เหมือนคุณชายปั้นได้รับไออุ่นพิเศษจากร่างแกร่งนั้นโดยไม่ลืมตาแต่จอมยุทธ์หนุ่มไม่ปฏิเสธ กลับกอดร่างคนหลับอย่างเต็มใจ

"ท่านพี่อย่าทิ้งข้าไป ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน" คนหลับละเมอเสียงดัง มีสีหน้าคล้ายคนจะเสียคนรักพลางร่ำไห้ในอ้อมกอด เมื่อจอมยุทธ์หนุ่มได้ฟังถึงกับทำหน้าเศร้าลงทันทีด้วยความเสียใจ

"ทำไมไม่ปล่อยให้ข้าตายไปซะคุณชาย ให้ข้าฟื้นขึ้นมาฟังคำพูดของท่านที่มันทิ่มแทงหัวใจข้าเช่นนี้อีกทำไม" เขากล่าวกับคนหลับเบาๆ ก่อนที่คนละเมอจะมีอาการหนักขึ้น

"ท่านพี่อย่าจากข้าไปไหนอีกนะ ข้ารักท่าน ท่านพี่...ท่านพี่...ท่านพี่!!..." โดยจอมยุทธ์หนุ่มกอดประคองคนหลับพลางพยายามพูดเรียกสติตลอด จนคำสุดท้ายหลุดจากปาก คนหลับได้ตื่นลืมตาขึ้นในอ้อมแขนของอีกฝ่ายด้วยความงุนงง

"เจ้า...เจ้าทำอะไรข้า" จอมยุทธ์หน้าใสโวยวายพลางสำรวจร่างกายตัวเอง สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายยังโอบที่เอวของตน ชุดที่ใส่หลุดรุ่ยจนเห็นไหล่ขาวยิ่งเกิดความโกรธ

"เจ้านี่มันจอมฉวยโอกาสจริงๆ ข้าตั้งใจช่วยชีวิตเจ้าแท้ๆ แต่เจ้ามัน...ผั๊วะะ" ฝ่ามือเล็กฟาดแก้มคนเจ็บเต็มแรงโดยไม่ให้คนเจ็บได้มีโอกาสอธิบายเหตุผล ขณะที่เขากำลังจะลุกไปหยิบดาบคู่กายหมายจะใช้เป็นสิ่งทวงศักดิ์ศรีที่ถูกคนเจ็บล่วงเกินแต่ความไวไม่สู้จอมยุทธ์หนุ่ม เขาคว้าคุณชายปั้นที่ยังส่งเสียงโวยวายเข้ามานั่งตักแล้วกอดไว้แน่น โดยอีกฝ่ายดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากการกอดรัดทำให้ชุดที่สวมใส่หลุดรุ่ยมากกว่าเดิม เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวนวล สายตาจอมยุทธ์หนุ่มไล่เลี่ยตามหัวไหล่ ต้นคอและแผ่นหลังอย่างไม่ละสายตา

"เจ้ามองข้าแบบนี้หมายควายว่ายังไง ปล่อยข้านะ" ความกลัวเริ่มครอบงำคุณชายปั้นเมื่อเห็นสายตาอีกฝ่ายโลมเลียแผ่นหลังของตนไม่หยุด

"ตกลงท่านจะหยุดและฟังข้าดีๆ ไหมคุณชาย ถ้าไม่อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเช่นกัน" คำขู่ไม่เป็นผล คุณชายปั้นยังพร่ำด่าอีกฝ่ายไม่หยุด สิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อจอมยุทธ์หนุ่มจับเขาหันมาก่อนจะพรมจูบบนริมฝีปากอิ่มอมชมพูนั้นอย่างดูดดื่มทันที

ระหว่างที่คุณชายปั้นถูกพรากริมฝีปากสวยโดยเรียวปากของจอมยุทธ์ไวซ์อยู่นั้น ได้มีเสียงของใครอีกคนดังขึ้นมาจากทางด้านล่างของโขดหิน

"พวกเจ้าทำอะไรกัน" เสียงทรงอำนาจจากใครคนหนึ่งเป็นดั่งคำเรียกสติจอมยุทธ์หนุ่มที่กำลังสำรวจความหอมหวานริมฝีปากคุณชายปั้นให้กลับมาพร้อมทั้งคุณชายที่ถูกกระทำด้วย

"ท่านพ่อ!!..." 

"เจ้าทำอะไรลูกของข้า? มานี่ปั้นมาหาพ่อ" เมื่อร่างกายหลุดพ้นจากการถูกกอด คุณชายน้อยจึงรีบวิ่งลงมาสู่อ้อมกอดคนเป็นพ่อ

"คือข้า ข้าขอโทษครับ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนั้น"

"ไม่ได้ตั้งใจรึ ทำไมสิ่งที่ข้าเห็น เจ้ากำลังรังแกลูกของข้าอย่างย่ามใจ" 

"ที่ข้าทำไปเพราะข้ารักคุณชายปั้นอย่างจริงใจครับ" คุณชายที่ถูกกล่าวถึงยังงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายบอกกับพ่อของตน

"เจ้ารักลูกของข้างั้นรึ จอมยุทธ์ไวซ์"

"ครับท่าน"

"พวกเจ้าเพิ่งเคยเจอกันเพียงวันเดียว เหตุใดเจ้าถึงรักลูกของข้า ลูกข้าไม่ใช่สตรีเจ้าก็รู้ เจ้ายังรักอกรึเปล่า"

"รักครับ เมื่อข้าเจอคุณชายครั้งแรกก็เหมือนข้าได้เจอรักแรกของข้าครับ"

"เจ้ามันบ้าไปแล้ว ข้าเองก็บอกเจ้าอยู่ว่าข้ามีคนรักอยู่แล้วถึงเขาจะจากข้าไป ข้าก็ไม่มีวันคลายรักจากเขาไปได้ เจ้าไม่เข้าใจรึไง ท่านพ่ออย่าไปสนใจเลย จอมยุทธ์ท่านนั้นบ้าไปแล้วครับ" คุณชายน้อยกล่าวพลางกอดแขนคนเป็นพ่ออยู่ตลอดเวลา

"ปั้นฟังพ่อนะ บรรพบุรุษต้นตระกูลของเราเคยบอกว่า หากสายเลือดในตระกูลคนใด ถูกล่วงละเมิดพรหมจรรย์หรือเสียรอยจูบให้แก่ใครก็ตาม ไม่ว่าหญิงหรือชายต้องเข้าพิธีแต่งงานกับอีกฝ่ายทันทีที่ผู้ใหญ่ทราบเรื่อง" เมื่อท่านพ่อกล่าวจบคุณชายน้อยถึงกับล้มทั้งยืนด้วยความไวของจอมยุทธ์หนุ่ม เขาใช้วรยุทธ์ขั้นสูงกระโดดลงมาประคองรับคุณชายน้อยไว้ในอ้อมแขนได้ทัน

"คุณชาย...คุณชายปั้น!..." น้ำเสียงบอกถึงความเป็นห่วงคุณชายน้อยอย่างมาก ส่งต่อความรู้สึกถึงคนเป็นพ่อของคุณชายที่พอมองออกในความดี มีเมตตา น่ายกย่องและท่านคิดไกลไปถึงจอมยุทธยุทธ์ท่านนี้จะช่วยดูแลปกป้องลูกชายของเขาได้ในอนาคต

"พ่อฝากน้องด้วยนะไวซ์"

"ครับท่านลุง"

"เรียกข้าว่าพ่อเถอะไวซ์ หากเจ้ามั่นใจว่า เจ้ารักลูกของข้าจริง ข้าก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างเพราะข้าคิดว่าข้าคงอยู่ดูแลลูกชายคนเล็กได้ไม่นาน เจ้าเองก็เป็นถึงยอดฝีมือถึงแม้จะแพ้ลูกข้าแต่เจ้าก็ถือว่ามีฝีมือเหนือกว่าจอมยุทธ์หลายคนที่จะไปชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพ ข้ามองออกว่าเจ้าสามารถเป็นคนรักที่ดีของลูกข้าได้ นอกจากอาหลงแล้วลูกข้าไม่เคยมองใครอีกเลย" พอท่านพ่อคุณชายน้อยพูดถึงใครอีกคนที่ชื่ออาหลง สีหน้าจอมยุทธ์หนุ่มจึงเกิดความสงสัย เมื่อว่าที่พ่อตาเห็นอาการของว่าที่ลูกเขยจึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวให้คลายสงสัย

"อาหลงเป็นลูกจ้าวยุทธภพคนก่อนซึ่งมาชอบพอกับลูกของข้า ทีแรกข้าเองก็รับไม่ได้ กับความรักรูปแบบนี้แต่เมื่อมาคิดดูพวกเขาก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน มีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้นมากมาย เขาเจอกันที่นี่ครั้งแรกเลยตั้งชื่อสถานที่แห่งนี้ว่า โขดหินแห่งสองเรา จนจ้าวยุทธภพทราบข่าวเลยสั่งห้ามอาหลงไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับปั้นอีก อาหลงทำใจไม่ได้แล้วเกิดตรอมใจตายในที่สุด ส่วนจ้าวยุทธภพเองคิดว่าตนเป็นต้นเหตุให้ลูกชายเพียงคนเดียวต้องตายจึงปลิดชีพฆ่าตัวตายก่อนยกตำแหน่งให้ผู้เป็นลุงของเขาสืบตำแหน่งจ้าวยุทธภพต่อมา จนจะถึงวาระสุดท้ายก่อนประกาศสละตำแหน่งอย่างที่เห็น ข้าเองหวังเพียงแต่ว่า หลังจากข้าไม่อยู่ เมื่อมีคนดูแลลูกชายต่อจากข้าเท่านี้ข้าก็ดีใจมากแล้ว เจ้าลูกเขยเจ้าจะช่วยข้าได้ไหม"

"ครับท่านพ่อ ข้ารับปากและขอกรีดเลือดสาบานว่าข้าจะดูแลคุณชายปั้นด้วยชีวิตของข้าตลอดไปครับ" เขากล่าวพลางใช้มีดเล็กที่พกติดตัวกรีดแขนตัวเองก่อนกล่าวคำสาบาน เมื่อเลือดสดๆ หยดลงพื้นดินได้เกิดฟ้าร้องเสียงดัง แผ่นดินสั่นสะเทือน มวลสัตว์ป่าพากันแตกตื่นเหมือนเป็นการรับรู้ถึงคำมั่นสัญญาที่เขาให้แก่พ่อของคนที่เขารัก

"ข้าเชื่อ ขนาดฟ้าดินยังรับรู้ถึงความจริงใจของเจ้าและข้าก็เชื่ออีกว่ารักแท้ของเจ้าจะทำให้ปั้นเปิดใจให้กับเจ้าอย่างแน่นอนแต่ข้าขอเตือนอะไรเจ้าสักอย่างได้ไหม?..."

"อะไรรึครับท่านพ่อ"

"เจ้าอย่าขัดใจอาปั้นมากนะ ถ้าเจ้าไม่อยากเจ็บตัวและอีกอย่างที่สำคัญมากสำหรับเจ้าเลยคือ ห้ามเจ้าเจ้าชู้เด็ดขาดหากเจ้ายังต้องการมีน้องชายคู่ชีวิตของเจ้าอยู่ เพราะตอนอาหลงเองที่เคยมีเรื่องหญิงจากหอนางโลมมาติดพัน อาหลงก็เกือบเป็นเดชไอ้ด้วนแล้ว สองอย่างนี้เจ้าห้ามลืมเด็ด!!" เมื่อจอมยุทธ์หนุ่มได้ฟังถึงข้อห้ามถึงกับตกใจ ตาโต รีบกุมน้องชายตนเองโดยอัตโนมัติ ได้สร้างเสียงหัวเราะให้แก่พ่อตาและท่านอาของคุณชายปั้นที่ติดตามมาด้วยเป็นอย่างมาก

"พ่อว่าเรากลับกันเถอะลูกเขย" คำเรียกนี้ทำให้จอมยุทธ์ว่าที่ลูกเขยยิ้มแก้มแทบแตก

"ท่านพ่อครับแต่น้องปั้นยังไม่ฟื้นสตินะครับ"

"เจ้าก็อุ้มกลับไปด้วยสิ เจ้าจะปล่อยให้ว่าที่เมียของเจ้านอนรอให้เสือมาคาบไปกินรึไง" ผู้เป็นพ่อตากล่าวกับเขาเสร็จจึงหันไปคุยกับน้องชายต่อ

"ยังไงข้าขอฝากให้เจ้าจัดการเรื่องนี้ด้วยนะน้องพี่"

"ได้ครับท่านพี่ ข้าจะจัดให้สมเกียรติกับตระกูลของเราเลยทีเดียว ท่านพี่อย่าห่วงเลย" คนทั้งสี่เดินทางกลับมณฑลลิ้วเหมยโดยจอมยุทธ์หนุ่มได้อุ้มคุณชายปั้นก้าวกระโดดด้วยวรยุทธ์ขั้นสูงพาคนรักกลับสู่บ้านหรือเรือนหอของเขาในอนาคตซึ่งเป็นบ้านเกิดของคุณชายปั้นเจ้าเสน่ห์ในเวลาต่อมา