อยากเป็นสามีของเธอ

บทที่6 หยุดแค่เธอคนเดียว

“ถอยออกไปนะ! หยุดทำตัวรุ่มร่ามได้แล้ว ปล่อย”

นกน้อยเริ่มรู้สึกตัว ตั้งสติได้รีบผลักอกแกร่งออกห่าง ตั้งใจจะอ่อย ยั่วยวนเธอให้ใจสั่นหรืออย่างไรกัน เธอหันหน้าหนีไปทางอื่นระงับข้างในเริ่มเต้นรัวแรง ผู้ชายแบบนี้เหรอจะรักเธอจริง ใครหลงเชื่อก็โง่เต็มทน

“นกน้อยอยากกลับบ้าน ถ้าพี่การันย์บอกว่าแอบชอบนกน้อยและอยากได้หัวใจของนกน้อยจริง พี่ก็ควรจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้”

ทีแรกที่รู้จักเขาในฐานะเพื่อนพี่ชายเคยเล่นด้วยกันตอนแรก เขาไม่เคยเอาแต่ใจแบบนี้ เขาสุภาพบุรุษ ปกป้องเธอจากพวกหัวโจก มอบความห่วงใยให้ตอนเด็ก

แต่ตอนนี้เขากลายเป็นการันย์ ผู้ชายชอบเอาแต่ใจ เห็นเกมธุรกิจมากกว่าความรู้สึกข้างในใจลึก ๆ ว่าที่แท้จริงตัวเขาต้องการอะไรกันแน่ จนเธอคาดเดาใจเขาไม่ออกสักนิด

การันย์ตัดใจถอยห่าง หยิบมือถือโทรสั่งของบางอย่างซึ่งเธอไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไร ตอนนี้เธออยากกลับบ้าน แม้ว่าสถานะเธอกับเขาเป็นได้แค่น้องสาวเพื่อนและเพื่อนพี่ชาย แต่จะมาข้ามขั้นลัดตอนมีอะไรกันแต่บอกว่าเป็นแค่น้องสาวเพื่อนแค่นั้น เธอคงตีตัวออกหากได้ทันท่วงที

“พี่สั่งอาหารขึ้นมากินแล้ว กินอะไรก่อนดีไหมแล้วพี่ค่อยไปส่งน้องถึงบ้าน พี่จะไม่ล่วงเกินอะไรถ้าหากน้องไม่ยินยอมเป็นของพี่” เขาสั่งอาหารจากด้านล่างเสร็จก่อนวางมือถือลงบนโต๊ะลิ้นชักข้างเตียง นกน้อยขอตัวเข้าห้องน้ำหลบหลีกการจ้องมองของเพื่อนพี่ชายตลอดเวลา

เธอมองเห็นตัวเองหน้าแดงในกระจกรีบจับใบหน้าแดงปกปิดความเขินอาย ไม่ว่าเวลาผ่านมาหลายปี เขายังแสดงความรู้สึกเปิดเผยชัดเจน แต่เธอก็โกรธเรื่องที่เขาผิดคำสัญญาอยู่ดี

ทว่านกน้อยไม่สนใจ ผู้ชายในสเปกเธอต้องไม่ใช่คนที่ชื่อการันย์ นกน้อยมั่นใจตัวเองสูงว่าหาสามีที่รักและจริงใจจริงด้วยลำแข้งตัวเอง รวยจนไม่สำคัญ ขอแค่ปรับตัวเข้าหากัน ไม่นอกกายนอกใจ มีความรักมั่นคงตลอดไปก็พอ ซึ่งปัจจุบันหายากในสังคมนี้

“ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง อีกนิดเดียวพี่จะกระชากพังประตูเข้าไปดูแล้วนะ”

“อย่าทำตัวเหมือนว่าเป็นเจ้าของของนกน้อยจนมากเกินไปหน่อยค่ะ นกน้อยไม่ชอบ กรุณาให้ความเป็นส่วนตัวด้วย”

“พี่ก็แค่เป็นห่วง เห็นเข้าห้องน้ำนาน”

คนอย่างการันย์หรือห่วงเป็นกับคนอื่นเขาด้วย นกน้อยไม่อยากเชื่อ เขาเคยพูดจาถากถางเสียดสีกับเธอตอนวัยเด็ก เขาสนใจเธอตรงจุดไหนหรือแค่ต้องการอยากเอาชนะ หรือต้องการความท้าทายของแปลกใหม่มากกว่า

เธอเข้ามานั่งข้างเตียง ก่อนชะโงกหน้ามองกล่องข้าวสองกล่องที่คนรวยสั่ง แต่ทำตัวเหมือนคนปกติธรรมดาสั่งมากินกันเองเงียบ ๆ ซึ่งเธอไม่เคยเห็นการันย์ในมุมมองนี้สักครั้ง

“ยังจำได้ไหมข้าวกล่องมื้อแรกที่เราเคยกินข้าวด้วยกันตอนที่พี่ขอน้องนั่งกินข้าวด้วยกันตอนเที่ยงที่โรงอาหารตอนที่เราเคยเรียนโรงเรียนมัธยมด้วยกัน ตอนนั้นน้องยังเป็นเด็กเข้ามาใหม่ ถักเปียไว้สองข้างส่งรอยยิ้มทำเอาเกือบพี่แทบจำน้องสาวไอ้เซตไม่ได้ พี่กลัวว่าน้องจะจำพี่ไม่ได้เสียอีก”

การันย์จำเรื่องราวความประทับใจครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ได้มีโอกาสใช้เวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดกินข้าวร่วมโต๊ะกับน้องสาวเพื่อนสนิทของตนก่อนที่เขาต้องย้ายไปอยู่กับบิดามารดาที่ประเทศอังกฤษ

ข้าวผัดกะเพราะไข่ดาวลวกเพราะเธอชอบกินแบบกึ่งสุขกึ่งดิบ เขายังจำมันได้ดีและสั่งกับข้าวตามที่เธอชอบ

นกน้อยมองผู้ชายตรงหน้าอย่างอึ้ง เธอไม่คิดว่าเขาจะจำเกี่ยวกับตอนสมัยเด็กได้แม้จะผ่านมาหลายปี ซึ่งนกน้อยเองก็แทบจะลืมมันด้วยซ้ำว่าแต่ก่อนเคยชอบกินข้าวผัดกะเพราไข่ดาวกึ่งสุกกึ่งดิบถ้าหากเขาไม่บอก แต่นั่นมันแค่อดีต ปัจจุบันเธอเบื่อของพวกนี้แล้ว

“หรือว่าตอนนี้น้องไม่ชอบมันแล้ว พี่จะเอาเททิ้งลงถังขยะก็ได้นะ” เห็นว่าเธอเอาแต่จ้องมองมองข้าวกล่องตอนเด็กเคยชื่นชอบเป็นเวลานานจนเขาใจเสีย

“เททิ้งทำไม เสียของเปล่า ๆ ไหน ๆ ก็ซื้อมาแล้วจะกินสักหน่อยจะเป็นอะไรไป ถ้าไม่กิน นกน้อยกินเองก็ได้ หิวข้าวจนจะกินหัวคนแถวนี้ได้อยู่แล้ว”

นกน้อยยื้อแย่งกล่องข้าวนั้นที่การันย์กำลังจะเอามันไปเททิ้งลงถังขยะตรงมุมห้อง เธอหยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักกินคำใหญ่โต ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงจบความสัมพันธ์

เพราะเห็นลูกคุณหนูวางตัวเป็นสังคมผู้ดีกลับต้องกินข้าวกล่องราคาไม่ถึงห้าสิบบาทที่ช่วงนี้เศรษฐกิจยังไม่ค่อยดี แต่ไม่ใช่กับการันย์

เขาแอบมองและชอบความเป็นตัวตนธรรมดาที่แสดงออกจากข้างในของเธอ ไม่ต้องสวมหน้ากากจอมปลอมแสร้งร่ำรวยอวดใครเข้าสังคมอะไรนั่น นี่คือสิ่งเดียวที่เขาแอบชอบน้องสาวเพื่อนใจดีคนนี้

“แค่ก ๆ ๆ” นกน้อยรีบกินข้าวจนต้องสำลักอาหาร การันย์รีบยื่นน้ำให้เธอดื่มทันที

“ค่อยกินสิ ไปหิวโซมาจากไหน กินไม่แบ่งปันพี่สักคำ ใจร้ายจัง แต่ไม่เป็นไรเพื่อน้องนกน้อย พี่เสียสละให้อยู่แล้ว” แค่เขามองเธอกินข้าวมีความสุขก็พลอยอิ่มเอมหัวใจไปด้วย

นกน้อยดื่มน้ำล้างคอหลังสำลักข้าวก่อนส่งค้อนขวับใส่ “รีบกิน รีบหมด จะได้รีบกลับ แต่พี่การันย์ซื้อข้าวกล่องร้านไหน ทำไมรสชาติเหมือนร้านป้าเอื้อเลยล่ะ”

“ก็พี่เป็นคนซื้อมาจากร้านป้าเอื้อนั่นแหละ”

คำตอบที่ได้รับมาทำเอานกน้อยตาโตอึ้งกับครั้งที่สองของการกระทำไม่คาดคิด เขายังจำได้ด้วยเมื่อหลายสิบปีที่แล้วว่าเธอชอบกินอาหารฝีมือร้านป้าเอื้อที่ขายประจำอยู่หลังโรงเรียนเก่าที่เคยเรียนอยู่

“นกน้อยคิดว่าป้าเอื้อจะไม่ทำอาหารขายอีก”

นกน้อยกินข้าวเสร็จหันมาคว้าแก้วน้ำเย็นดื่มดับกระหายความอยาก หลังจากกินข้าวอิ่มแปล้จนไม่อยากทำอะไรต่อ เกือบลืมว่าต้องรีบกลับบ้าน เธอไม่ไว้วางใจรอยยิ้มนั้นชวนขนลุกเกรียวตลอดเวลา

“พี่ก็เพิ่งรู้มาไม่กี่นาทีเหมือนกันว่าป้าแกยังเปิดร้านขายอาหารอยู่ หรือถ้าน้องอยากจะไปทบทวนความจำเดิมครั้งเก่าก็ได้นะ เดี๋ยวพี่พาไป”

นกน้อยส่งค้อนวงงามให้เขา “ไม่ไป ตอนนี้นกน้อยอยากกลับบ้าน หวังว่าพี่จะเป็นคนรักษาคำพูดนะ”

“พี่ไม่ผิดคำพูดแน่นอน น้องเชื่อใจพี่ได้”

สายตาคู่หวานมองตามแผ่นหลังแกร่งที่ใส่เสื้อสูทเข้มมาดนักธุรกิจชื่อดังเพื่อสร้างภาพลักษณ์ออกจากห้อง เธอแอบเบะปากหมั่นไส้เขาเล็กน้อยก่อนค่อยเดินตามหลังไป เธอจะได้กลับบ้านเสียทีหลังที่คิดว่าเกือบมีอะไรกับเขาแล้ว

คนอย่างนกน้อยระมัดระวังตัวจากผู้ชายเห็นแก่ตัว เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น เธอหวังว่าการันย์คงปรับปรุงตัวไม่หักหาญน้ำใจโดยฝ่ายหญิงไม่ยินยอม เมื่อถึงตอนนั้นเธออาจเปิดใจให้เขาหลังสอดส่องพฤติกรรมว่าไม่ส่อแววเจ้าชู้เพลย์บอย

นกน้อยลอบสังเกตระหว่างทางที่การันย์อาสาพาไปส่งน้องสาวเพื่อนสนิทกลับบ้าน เธอจำเส้นทางได้แม่นยำว่าทางที่เขาขับออกไปเรื่อย ๆ กลับออกนอกสู่เส้นทางเดิม ด้วยความร้อนรนกลัวว่าเขาคิดจะเล่นตุกติกอะไรอีก พลางหันมาถามเขาที่จ่อสมาธิมองเส้นทางถนนข้างหน้าอย่างเดียว

“พี่การันย์! พี่จะพาฉันไปไหน นั่นไม่ใช่ทางที่จะไปบ้านฉันนะ จะทำอะไร”

“พี่ไม่คิดจะทำอะไรน้องนกน้อยถ้าหากน้องไม่เต็มใจ ก่อนกลับ พี่จะพาน้องไปยังที่ที่หนึ่ง รับรองว่าน้องจะต้องชอบมัน”

“ไม่ชอบอะไรทั้งนั้น”

เธอปฏิเสธเขาเสียงแข็งทันควันก่อนเบือนหน้าหนีมองวิวถนนในยามค่ำคืนส่องแสงดวงดาวเป็นประกายระยิบระยับ เพิ่งสังเกตว่าท้องฟ้าค่ำคืนนี้สวยงามกว่าคืนไหน

การันย์เลือกสถานที่ชวนโรแมนติกของทั้งสอง เขาจอดรถไว้ที่สวนสาธารณะ สายลมอ่อน ๆ พัดโชยหน้าชวนให้จิตใจสงบ ผ่อนคลาย

เขาถือวิสาสะจับมือนกน้อยมานั่งบนเก้าอี้ตั้งอยู่ริมแม่น้ำของเมืองกรุงเทพฯ อันแสนวุ่นวาย นกน้อยพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมมือใหญ่แต่เขาไม่ยอมปล่อย เธอก็เลยยอมให้เขาจับมือแนบแน่น อยากจับมากนักก็จับไปเลย

“นั่งลงก่อนสิ ลมที่นี่เย็นสบาย นานแค่ไหนแล้วที่พี่เพิ่งจะได้มีเวลาว่างมานั่งพักกับน้อง”

เขาเองก็มีส่วนผิดที่ทำตัวเสมือนไร้ตัวตน หายตัวเข้ากลีบเมฆ ไม่ยอมคุยกับคนที่หมายปองตรง ๆ มีแต่ส่งคนแอบสอดส่องดูแลเป็นระยะตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา

“เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว พี่หัดปล่อยวางซะบ้างนะ”

เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่เคยเปลี่ยน นกน้อยเบื่อที่พี่ชายเคยบอกเธอว่าการันย์แอบชอบแต่ทำตัวเป็นเด็กใจฝ่อไม่กล้าเดินหน้าลุยจีบ พัฒนาความสัมพันธ์ตรงๆ

ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไปหาผู้ชายคนอื่นที่เกือบจะได้คบกันอย่างจริงจัง หัสดินทร์ดีกว่าการันย์หลายเท่า แต่ไม่รู้เธอทำอะไรผิดถึงโดนหัสดินทร์บอกเลิกด้วยเหตุผลที่คิดว่าไม่น่าจะเป็นเหตุผลได้คือเพราะน้องดีเกินไปสำหรับพี่

“พี่รู้ว่าในอดีตพี่ไม่เคยทำให้น้องเห็น เพราะคิดว่าเป็นน้องสาวไอ้เซต แต่ตอนนี้พี่จะพยายามทำให้น้องเห็นว่าพี่คือผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่กับน้องนกน้อยทุกช่วงเวลานี้”

นกน้อยไม่ต้องการคำพูดปากเปล่า เธอแอบระงับอาการหัวใจเต้นรัวแรงข้างในเพราะวาจาจากการันย์ ภาพลักษณ์สุภาพบุรุษ เจ้าชู้เพลย์บอยกำลังทำให้เธอไม่ค่อยเชื่อใจเขา แต่คงต้องดูพฤติกรรมการกระทำของเขาสักระยะ

การันย์ไม่ยอมแพ้ก่อนบอกเธออีก “วันนี้ดาวสวยนะ แต่คนที่อยู่ข้างกายสวยกว่าตั้งเยอะ”

“มุกนี้เอาไว้ใช้จีบสาวในสต็อกของพี่เถอะค่ะ ใช้กับนกน้อยไม่ได้หรอก”

นกน้อยเก็บซ่อนอาการขวยเขินไว้ หลังเขากลับมาจากต่างประเทศ ชีวิตเขาก็มาตามติดกับเธอไม่ห่างกาย

เขาแสร้งทำหน้าผิดหวังก่อนเปลี่ยนเรื่อง “แล้วตอนนี้น้องเรียนจบแล้ว น้องจะทำอะไรบ้างล่ะ อย่าตอบเอาคะแนนสวยหรูตอนเรียนอยู่นะว่าจะมาช่วยพ่อแม่บริหารธุรกิจ ให้พี่ชายน้องทำก็ยังได้ พี่ยังจำได้ว่าน้องเคยบอกความฝันตอนวัยเด็ก น้องอยากเปิดร้านเล็ก ๆ ชงกาแฟขาย ทำธุรกิจด้วยตัวเอง”

“นี่พี่ยังจำได้ด้วยเหรอ เรื่องตั้งแต่เด็กเลยนะ”

“เรื่องคนอื่นพี่ไม่เคยจำ เพราะในหัวสมองพี่มีแต่เรื่องของน้องนกน้อยคนเดียวเท่านั้น!”