โปรดปล่อยฉัน

บทที่ 7 ชีวิตเธอเป็นของฉัน 2

เจษณะวางคู่หมั้นสาวที่หลับสนิทคาอ้อมอกลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ จัดหมอนให้เธอหนุนนอนสบาย กิริยาช่างอ่อนโยนเอาใจใส่ ทะนุถนอมหญิงสาวเหมือนดังไข่ในหิน

เขาอุ้มลัลล์นลินมาที่ห้องของตัวเอง พวกเขาเป็นคู่หมั้นกันอย่างถูกต้องแล้ว ซ้ำเขายังเป็นสามีทางพฤตินัยของเธอด้วย จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังใครๆ เพื่อรักษาชื่อเสียงของหญิงสาวอีกต่อไป

เขาอยากประกาศด้วยซ้ำว่าลัลล์นลินเป็นของเขา ไอ้หนุ่มหน้าไหนจะได้ไม่กล้ามายุ่งกับภรรยาของเขา

โดยเฉพาะ...รดิศ ที่เขาไม่ไว้ใจเอาเสียเลย!

ชายหนุ่มนั่งอยู่ริมขอบเตียงมองคนหลับอยู่นิ่งๆ สายตาลุ่มลึกซ่อนเร้นยามนี้เปิดเผยความรักที่มีต่อลัลล์นลินอย่างหมดหัวใจ นิ้วแกร่งเรียวยาวไล้ไปบนซีกหน้าที่บวมแดงเด่นชัด ในอกมีแต่ความเสียใจท่วมท้น

เขาอยากจะตัดมือตัวเองนัก!

ทำไมถึงได้พลั้งมือทำร้ายเธอลงไปได้นะ?

ซ้ำยังลงมืออย่างแรงอีก!

บ้าไปแล้วรึไง!?

“ขอโทษนะ...”

เจษณะเอ่ยถ้อยคำที่เขาพูดกับเธอในใจเป็นพันๆ ครั้ง เพราะตอนที่เธอตื่น เขาไม่อาจจะเอ่ยคำพูดพวกนี้ออกไปได้ ทำได้เพียงพร่ำกระซิบปลอบโยนอยู่ข้างหู เผื่อมันจะแทรกซึมเข้าไปในฝันของลัลล์นลิน ช่วยทำให้เธอเจ็บปวดน้อยลงบ้างหรือฝันดีขึ้นอีกหน่อยก็ยังดี

เขาไม่รู้ว่าเธอได้ยินเสียงเขาหรือไม่ แต่ที่มุมหางตามีหยดน้ำร่วงเผาะ มันให้ความรู้สึกสวยงามและโศกเศร้าอยู่ในใจเขาพร้อมๆ กัน

เขาเคลื่อนมือปาดน้ำตาให้คนหลับ แล้วก้มหน้าประทับจูบตรงหางตาของเธอ ไล้เลียปลายลิ้นลงบนขนตาหนาเป็นแพที่เปียกชื้น เคลื่อนคล้อยมาที่หน้าผาก ฝังจูบอย่างแผ่วเบา ไล้ปลายจมูกโด่งสันกับจมูกของเธอ จากนั้นก็ลากผ่านมาที่ริมฝีปากอิ่มบาง จูบบาดแผลตรงมุมปากเธออย่างนุ่มนวลและลึกซึ้ง เหมือนจะถ่ายทอดความเจ็บปวดที่เธอได้รับมาไว้ที่ตัวเขาเองทั้งหมด

เจษณะเงยหน้าขึ้น ปรากฏความเจ็บปวดในแววตาเมื่อเห็นคนที่หลับใหลนิ่วหน้าไม่ผ่อนคลาย ดูคล้ายกับว่าเธอกำลังฝันร้าย อาจมีเขาเป็นตัวเอกในห้วงนั้นที่กำลังทำร้ายเธอ เธอพึมพำอะไรบางอย่าง เม้มปากแน่น นอนกระสับกระส่าย ส่ายหน้าไปมาช้าๆ เขาจึงเงี่ยหูฟังใกล้ๆ

“พ่อ... แม่...”

“คุณปู่ขา...”

“ไม่... ฉันไม่ได้ทำ...”

เขาไม่รู้ว่าลัลล์นลินฝันถึงสิ่งใด แต่แน่ใจว่าต้องเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุไม่คาดฝัน และมันกำลังสร้างความเจ็บปวดทุกข์ระทมให้เธออย่างสาหัส

เขาโอบตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด สองแขนกระชับแน่นให้ไออุ่นแก่ร่างบาง มือหนาลูบไล้ไปบนพวงแก้มนุ่ม ริมฝีปากบางเฉียบจุมพิตที่กลางกระหม่อม ขณะโยกตัวกล่อมเธอไปมา

“ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดีนะ...หลิน”

เจษณะไม่เคยรู้สึกจนปัญญาขนาดนี้มาก่อน ในเกมธุรกิจที่ชิงไหวชิงพริบกันในชั่วพริบตา เขาสามารถฟันคอคู่แข่งฉับเดียวโดยไม่กะพริบตา เอาชนะทุกคนอย่างไร้ข้อกังขาด้วยความเด็ดขาดและเลือดเย็น ทุกอย่างล้วนเต้นอยู่บนมือเขา จะพลิกซ้ายกลับขวาอย่างไรก็ได้ตามใจนึก

แต่กับผู้หญิงในอ้อมแขนนั้นเป็นคนละเรื่องกันเลย...

เขาไม่อยากทำให้เธอเจ็บปวด หวาดกลัวและเสียใจ แต่ดูเหมือนจะมีเพียงวิธีเหล่านี้เท่านั้น ที่จะผูกมัดพวกเขาให้ยังอยู่ด้วยกันต่อไปได้

สายเกินไปแล้วที่จะปรับความเข้าใจต่อกัน...

ชายหนุ่มตระหนักได้ถึงเรื่องนี้อย่างถ่องแท้ เห็นถึงแรงจูงใจที่ต้องการไปจากเขาอย่างแรงกล้าผ่านดวงตาที่แข็งกร้าวและแน่วแน่ของลัลล์นลิน

ถ้าเป็นอย่างนั้น... ก็ให้เธอกลัวเขาต่อไปเถอะ เพราะมันสายเกินไปเช่นกันที่จะให้เขายอมปล่อยมือจากเธอ!

“ฉันรักเธอนะหลิน ฉันขาดเธอไม่ได้ ต่อให้พวกเราจะต้องเกลียดกันไปจนชั่วชีวิต แต่ขอแค่เธออยู่กับฉัน ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรจากเธออีกเลย”

เขากระซิบข้างหูเธอ เสียงของเขานุ่มทุ้มและอ่อนโยนจนแทบจะละลายน้ำแข็งขั้วโลกที่อาร์กติกได้ แต่สำหรับเขา...

เป็นปณิธานอันแรงกล้าและคำสัญญาตลอดชีวิต!