บทที่6 ขอกอดหน่อย...จ๊วบๆ...
1175 Words
ภรัณ:“ใครก็ได้มาช่วยเอายัยนี่ออกไปจากกูก่อนได้ไหมวะ!!!...ทำไมต้องมาเกาะกูอย่างกับปลิงกับเห็บหมาด้วยเนี่ย...วุ่นวายชะมัด.."
ภรัณสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
ลินดา:“ถึงบ๊อกแบ๊กจะบ่นแต่เขาก็ยอมให้ฉันกอดไปตลอดทางที่เดิน..สมเพชตัวเองมากตอนนี้”
จากนั้นลินดาก็เดินตาม'ภาคิน'กับภรัณที่เขาเรียกบ้อกแบ้กจนมาถึงคอนโดของ'อดัม'
“เฮ้อ!!!.ถึงสักทีเหนื่อยชิบหายเกาะอยู่ได้.."
ภรัณยังคงบ่นให้ลินดาพี่เอาแต่เกาะเขามาตลอดทาง
“บ๊อกแบ๊ก!!!อย่าบ่นหน่อยได้ไหม?”
จนถึงขนาดนี้ลินดาก็ยังเพ้อถึงตุ๊กตาที่บ้าน
“..นี่..!!! เธอเห็นฉันเป็นตัวตลกรึไง ห๊า !!!เรียกฉันบ๊อกแบ๊กๆอยู่ได้.."
ภรัณตวาดเสียงดังอกมา
“โอ๋ๆๆ!!!บ๊อกแบ๊กอย่าโกรธฉันสิทำไมต้องเสียงดังใส่ฉันด้วย แกไม่รักฉันแล้วหรอ มาๆจุ๊บๆหน่อยเร็ว.."
เพิ่งรู้ว่าลินดาเมาแล้วจะรั่วได้ขนาดนี้...
หลังจากนั้นทุกคนก็เข้ามาในห้องของ'อดัม'แล้วนั่งก๊งเหล้าต่อ...นานเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่ฉันเห็นตอนนี้คือ...ทุกคนเมานอนกลิ้งเกลื่อนห้อง.ฉันก็พอเริ่มได้สติ...จึงลุกขึ้นมองหา ภาคินน้องชายตัวแสบของฉันมันอยู่ไหนนะ
“นี่ภาคิน!!!...เมื่อไหร่เราจะกลับบ้าน ฉันง่วงแล้วนะ ยืนจะไม่ไหวอยู่แล้ว..."
“อื้อ!!พรุ่งนี้หยุดเรียน.พี่ก็นอนนี่แหละนอนได้แล้ว...อย่ากวนผมได้ไหมผมจะนอน.."
“นี่นายจะบ้าหรอภาคินจะให้ฉันนอนที่นี่ได้ยังไง มาแหกตาดูสิมีแต่ผู้ชายเต็มห้องไปหมดเลยนะ จะให้ฉันนอนตรงไหน？"
ฉันอยากจะเอาหมัดซัดหน้าน้องชายตัวดีจริงๆ
“อืม !!!นอนๆไปเถอะน่ารับรองที่นี่ปลอดภัย...นอนเถอะนอนได้ไหมยัยพี่บ้านี่..."
ฉันไม่พูดอะไรจากนั้นก็เดินออกมาที่ห้องรับแขก...เจอโซฟาตัวหนึ่งอยู่กลางห้องของอดัม..
“เอ๊ะ !!นี่มันเจ้าบ๊อกแบ๊กของฉันนี่ทำไมมานอนอยู่ที่นี่ไม่เหงาหรอ โอ๋ๆมาให้ฉันกอดหน่อยเร็ว."
ฉันเข้าไปกอดเจ้าบ๊อกแบ๊กทันที แต่มันก็ดิ้นขลุกขลักๆอยู่สักพัก แต่ก็ยอมให้ฉันนอนกอด !!!จนในที่สุดฉันก็เผลอหลับไป
“เอ๊ะ ทำไมหมอนข้างไอ้'อดัม'วันนี้มันนุ่มนิ่มจังวะ แถมวันนี้ยังมีกลิ่นหอมเป็นบ้าเลยแบบนี้ค่อยน่านอนกอดหน่อย"
ภรัณบ่นพรึมๆพำๆอยู่คนเดีย
“อื้อ!!..อย่ากวนสิบ๊อกแบ๊ก”
ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังก่อกวนภายในเสื้อของฉันมันยุกยิกๆอยู่ที่สองเต้าอวบของฉัน...รู้สึกเหมือนถูกแรงบีบจนฉันปวดหนึบและเจ็บ...แถมจมูกของฉันยังได้กลิ่นแอลกอฮอล์...บวกกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆอยู่แถวๆต้นคอของฉัน
ในตอนนี้ฉันอยากลืมตาขึ้นมาดู.แต่!!!รู้สึกเหมือนหนังตาของฉันมันจะหนักอึ้งจนลืมตาไม่ขึ้น...แล้วฉันก็หันมาจูบที่ริมฝีปากของเจ้าบ้อกแบ้กที่ฉันนอนกอดอยู่ บ้อกแบ้กก็ยอมให้ฉันจูบด้วยความเมาไม่รู้สึกตัวเหมือนกัน มือของบ้อกแบ้กเริ่มไม่อยู่นิ่ง สอดใส่มาในเสื้อเลื้อยเข้ามาตามตัวของฉัน
เหมือนจะมีมือลูบวนอยู่ที่หน้าอกใหญ่นุ่มนิ่มของฉัน แล้วออกแรงบีบขยำไปด้วย..แต่ทุกอย่างก็หยุดลงแค่นั้นเพราะฉันมากแล้วก็เผลอหลับไปพร้อมกับจูบของบ้อกแบ้ก
เช้าวันใหม่!!!ฉันตื่นขึ้นมาแทบช็อค
“กรี้ดดด!!!”
ฉันกับ"ภรัณ'กำลังนอนกอดกันอยู่บนโซฟาอันเล็กนิดเดียว แถมเสื้อฉันยังเลิกขึ้นมากองไว้บนหน้าอก ตายๆแล้วยัยลินเอ้ยแกทำอะไรลงไปเนี่ย
...พลั่ก!!!..เป็นเสียงของภรัณที่ผลักฉันออกมาจากตัวเขาจนดังตุ้บ !!!...
“โอ๊ย!!!...ฉันเจ็บนะนายจะผลักฉันทำไมไอ้เด็กบ้า !!!."
“ก็ใครใช้ให้เธอมานอนกอดฉัน...หน้าไม่อายรึไงมานอนกับผู้ชายอยู่ได้.."
จากนั้นอดัมก็วิ่งเข้ามาที่โซฟา เจอฉันกับภรัณกำลังนั่งเถียงกันอยู่ ดูเหมือนเขาก็จะตกใจเหมือนกัน
“ไอ้ภรัณมึงก็เกินไป...จะผลักพี่เค้าทำไมวะดูสิพี่เขาตัวเล็กนิดเดียว แล้วสรุปเมื่อคืนเพื่อนผมได้ทำอะไรพี่รึเปล่า ^_^.."
“ฉันไม่รู้ ก็ฉันเมาไงจำอะไรไม่ได้ฉันฉันคิดว่าเป็นตุ๊กตาที่บ้านเลยเข้ามากอดไม่ได้หื่นขนาดต้องมาปล้ำนายหรอกนะภรัณ อย่าทำเป็นหวงตัวหน่อยเลย."
ฉันก็แค่ตาฝาด...เข้าใจผิดว่าเขาเป็นตุ๊กตาที่ห้องฉัน...แค่นั้นเอง...ไม่มีอะไรสักหน่อย ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ฉันบอกไป
“ฉันพูดจริงนะ!!!ไม่เชื่อฉันหรอ?...
“หยุดเลิกโกหกสักทีได้ไหม...อะไรที่พี่คิดอยู่ตอนนี้เลิกคิดซะแล้วห้ามมายุ่งวุ่นวายกับผมอีกเข้าใจไหมห๊า !!!..."
ภรัณตวาดเสียงดังลั่นใส่หน้าฉัน
“พูดดีๆก็ได้...ทำไมต้องตะโกนด้วย !!! ฮือๆๆ.."
จากนั้นฉันก็เปิดประตูวิ่งออกมาจากห้องของ'อดัม'ทันที คนอะไรทำไมต้องชอบดุคนอื่นด้วย!!!...นายขี้เก็ก...
“พี่ลินดา"...พี่โอเคไหม?..."
ภาคินตะโกนตามหลังมา
“ไอ้น้องบ้าหายไปไหนมา ไม่!!!...ฉันไม่โอเค...ฮือๆๆ."
“ไม่เป็นไรหรอกก็พี่บอกแล้วนี่ว่าพี่ตาฝาด คิดว่าพี่ 'ภรัณ'เป็นตุ๊กตา ว่าแต่ทำไมต้องเป็นพี่ภรัณ พี่เขายิ่งเกลียดผู้หญิงอยู่ด้วย...แถมไม่เคยจูบใครเลยนะ...พี่รู้ไหม?..."
“ไม่รู้!!!...ตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นฉันจะกลับบ้านแล้วแล้วนายก็ห้ามบอกใครเรื่องนี้ด้วย..”
ฉันย้ำกับภาคิน
ที่บ้าน ...
“เฮ้อ.!!!..ถึงบ้านสักที พี่ผมหิวข้าวจังเลยทำกับข้าวให้กินหน่อยดิ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วเนี่ย."
ภาคินอ่อนอย่างกับลูกอ้อนแม่จะไม่ทำให้กินได้ไง
“อือๆ !!!..."
จากนั้นฉันก็เดินเข้าครัวทำอาหารให้ภาคิน
“เสร็จแล้ว!!!...ภาคิน!!! มากินข้าว."
"...."
เงียบ
“ภาคิน!!! ...ฉันเรียกให้มากินข้าว.."
"...."
“ไหนบอกว่าหิว !!...ทำไมไม่มากินข้าวนะ..."
ฉันจึงเดินเข้ามาในห้อง...ก็เลยเห็นคุยโทรศัพท์อยู่กับใครสักคน...
“อ๋อ!!..ครับๆ !!..ตอนนี้ก็อยู่ข้างๆผมนี่แหละครับ เดี๋ยวผมเอาโทรศัพท์ให้คุยครับ มีคนจะคุยด้วย ”
ภาคินยื่นโทรศัพท์ให้ฉัน
“ฮัลโหล"
ฉันรับสายแต่ปลายสายกับเงียบ
"....."
“hello" ได้ยินฉันไหม ?."
"....."
“ถ้าไม่พูดฉันวางสายแล้วนะ !!!."
หงุดหงิดเป็นบ้า ปล่อยให้ฉันพูดอยู่คนเดียว
เดี๋ยว !!!...นี่ฉันเอง”
- Writer
