ของเล่นฉลาม

ไม่มีใครต้องการ

@ 3 วันต่อมา > โรงพยาบาล

"คุณหมอให้คนไข้พักดูอาการอีกสักสองสามวันนะคะ : พยาบาล

"ขอบคุณมากค่ะ...ว่าแต่คุณพยาบาลพอจะทราบไหมคะ ว่าใครเป็นคนพาหนูมาส่งโรงพยาบาล

"เห็นว่าเป็นพลเมืองดีนะคะ...ไม่ระบุนาม : พยาบาล

"อ่อ...ค่ะ...

ฉันกำลังสอบถามคุณพยาบาลเกี่ยวกับบุคคลที่นำตัวฉันส่งโรงพยาบาล ในใจฉันภาวนาขอให้เป็นเขา แต่พอคิดๆดูแล้ว เขาคงไม่กลับมา คงไม่มีทางเป็นเขาคนนั้น คนที่ผลักใสฉันออกจากชีวิต

@10 นาทีต่อมา

"ไงเรา...ดีขึ้นหรือยัง

"พี่อาทิตย์ ....

พี่อาทิตย์เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพร้อมกับกระเช้าผลไม้ ฉันยิ้มบางๆให้พี่อาทิตย์ตั้งแต่ฉันฟื้นขึ้นมา....พี่อาทิตย์เป็นคนแรกและคนเดียวที่มาเยี่ยมฉัน ก่อนหน้านี้ฉันเคยแอบหวังว่าจะมีสักวันที่ฉลามจะแวะเวียนมาเยี่ยมฉันบ้าง...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีหวังแต่ใจดวงน้อยของฉันก็ยังคงแอบคิดว่าเสียวหนึ่งของหัวใจ เขาจะนึกสงสารฉันขึ้นมาบ้าง แต่มาจนถึงวันนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ฉันอยากเจอ...

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ....จนถึงกับหาทางออกไม่ได้ ทำไมเจ้าถึงได้คิดอะไรตื้นๆแบบนั้น ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา แล้วจะทำยังไง รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเจ้ามาก

"เจ้าขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่อาทิตย์เป็นห่วง

"เพราะไอ้ฉลามใช่ไหม...เจ้าถึงเป็นแบบนี้

"............

"พี่จะไปจัดการมัน... : พี่อาทิตย์พูดพร้อมกับหน้าตาที่ดูไม่เล่นเลยสักนิด

"พี่อาทิตย์อย่าไปนะคะ...อย่าทำอะไรเขา.....มันไม่ใช่ความผิดของเขา ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้าเอง... : ที่ฉันพูดออกไปแบบนั้นไม่ใช่เพราะอยากปกป้องเขา แต่เพราะความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ เขาไม่รักจะบังคับให้มารักคงไม่ได้ คนที่โง่และจมดิ่งกับความรู้สึกคือตัวฉันเอง ไม่ใช่เพราะเขาคนเดียว แต่มันหลากหลายความคิดที่เข้ามาในหัวฉันตอนนั้น จะโทษเขาก็คงจะไม่ถูก

"ขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะปกป้องมันอีกเหรอ...รักมันมากจนถึงกับไม่ลืมหูลืมตาเลยหรือไง...

"................ ฉันไม่กล้าตอบพี่อาทิตย์ในขณะที่อารมณ์ของเขายังคงร้อนอยู่ พวกเขาเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่อยากเป็นตัวต้นเหตุทำให้พวกเขาทะเลาะกัน.....ครั้งย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว แต่ก่อนเขาสองคนเป็นเพื่อนรักกัน สนิทกันมาก พี่อาทิตย์บังเอิญได้รู้ว่าฉันกับฉลามมีความสัมพันธ์กันมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง นับจากวันนั้นพี่อาทิตย์แทบจะไม่คุยกับฉลามอีกเลย...ฉันไม่รู้ว่าหลังจากวันนั้นพวกเขาได้พูดคุยอะไรกันอีกหรือเปล่า รับรู้แต่เพียงว่าเขาไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่ค่อยติดต่อกัน เจอหน้ากันยังไม่มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ

"เจ้ารู้ใช่ไหมว่ารักแรกของมันกำลังจะกลับมา....

".........ค่ะ..ฉลามบอกกับเจ้าแล้ว...

"แล้วมันว่ายังไง....จะอยู่กันไปแบบนี้เหรอ...

"เขาคงไม่ยอมให้เจ้าเป็นหนามค่อยทิ่มแทงเขาหรอกค่ะ.... : พูดจบฉันก็พยายามสูดลมหายใจเข้า และเบือนหน้าหนีไปทางอื่น...คนอย่างฉัน...จะมีใครต้องการ...ถ้าให้เลือกเขาคงจะเลือกเธอคนนั้น คนที่เป็นรักแรกของเขา...

"เห้อ......พี่อาทิตย์ที่เห็นฉันทำหน้าเศร้าเหมือนกับจะร้องไห้ เห็นแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนขอบเตียง แล้วลูบผมฉันเบาๆ....เขาจ้องมองฉันเหมือนกำลังอยากจะบอกอะไรกับฉัน...

"เจ้า....พี่รู้นะว่าเจ้ารู้สึกยังไง....แต่เจ้าสัญญากับพี่ได้ไหม..ว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก....ไม่ทำร้ายตัวเอง...

"อึก....อึก...เจ้าก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้..แต่คนแบบเจ้า อยู่ไปก็ไม่มีความหมาย...เจ้าไม่มีครอบครัว เจ้าไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีใครต้องการเจ้า...ทุกอย่างมันกดดัน...เจ้าไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ถ้าอยู่แล้วมันทุกข์ทรมานเหมือนอย่างที่เป็นอยู่... : ฉันได้แต่ก้มหน้าสะอื้น ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าพี่อาทิตย์

"อย่าคิดแบบนั้น..ยังไงเจ้าก็ยังมีพี่....พี่จะเป็นครอบครัวให้เจ้าเอง....

"แต่แม่ใหญ่ท่านไม่......

"คุณแม่ก็เป็นแบบนี้ ท่านปากร้ายกับเจ้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เจ้าอย่าถือสาท่านเลยนะ...ฟังพี่นะเจ้าเอย.....เราจะเก็บทุกคำพูดของคนอื่นมาตัดสินความรู้สึกของเราไม่ได้ เจ้าควรเปลี่ยนความคิดที่จะคิดมากกับทุกคำพูดของทุกคนที่เข้ามา "คำพูดของคนรอบข้างเปรียบเสมือนดาบสองคม ที่มีทั้งคำพูดให้กำลังใจ คอยผลักดันให้เราก้าวต่อไป รวมถึงมีทั้งคำพูดที่ทำให้เราล้มลง คอยซ้ำเติมเรา ดังนั้นเราจะเลือกคำพูดแบบไหนมาเก็บไว้ หรือจะโยนคำพูดไหนทิ้งไป ก็อยู่ที่ตัวของเราเอง"

"แต่เจ้าไม่อยากทำให้พี่อาทิตย์กับแม่ใหญ่ทะเลาะกันเพราะเจ้าอีก...

"ถึงไม่มีเจ้าคุณแม่กับพี่ก็ทะเลาะกันอยู่ดี เจ้าก็รู้จักท่านดีนิ....เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลย อย่าคิดว่าไม่มีใคร ทั้งที่มีพี่อยู่ทั้งคน

"ขอบคุณนะคะพี่อาทิตย์

"สัญญากับพี่ว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก...ถ้าเจ้าทำอีก..พี่สาบานว่าพี่จะไม่ปล่อยมันให้ลอยหน้าลอยตาแบบทุกวันนี้แน่

"พี่อาทิตย์.....

ฉันเงียบไปสักพัก ก่อนจะมองเห็นสายตาห่วงใยจากพี่ชายที่แสนดีของฉัน...อย่าน้อยก็ยังมีเขาที่คอยซัพพลอตฉันเสมอ..ต่อจากนี้ฉันสัญญากับตัวเอง..จะไม่ทำเรื่องโง่ๆสิ้นคิดแบบนั้นอีก..เพราะฉันได้รู้แล้วว่าฉันไม่ได้ตัวคนเดียวบนโลกอันโหดร้ายนี้..ฉันยังมีคนที่ยังรักยังห่วงใยฉัน....และฉันเชื่อมั่นว่าพี่อาทิตย์ไม่ได้พูดแค่ปลอบใจ แต่พี่เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ...

@ช่วงค่ำของวัน

"พี่อาทิตย์กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ...เจ้าอยู่คนเดียวได้

"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่นอนเฝ้า...

"ไม่ต้องหรอกค่ะ..เดี๋ยวมีอะไรเจ้าเรียกคุณพยาบาลมาช่วย...

"แต่ว่า...

ในขณะที่ฉันกับพี่อาทิตย์กำลังตกลงกันเรื่องนอนเฝ้าไข้ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดเข้ามา ฉันเหลือบไปมองอย่างนึกสงสัย นี่ไม่ใช่เวลาทานยา หรือตรวจไข้ นอกจากพยาบาลแล้ว ฉันก็ไม่มีใคร เพื่อนที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้สนิทกันจนถึงขั้นรับรู้เรื่องราวของฉัน...

"เจ้า...

"นับดาว...

นับดาวเดินถือช่อดอกไม้เข้ามาพร้อมกับยื่นมันมาให้ฉัน พอหันไปเจอกับพี่อาทิตย์ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ก่อนหน้านี้ก็นิ่งงันไปทันที....แต่ที่ทำเอาหัวใจของฉันมันเต้นเร็วและรัวขึ้นมาจนชีพจรเต้นเร็วผิดปกติคงจะเป็นเพราะคนที่เดินตามหลังของนับดาวมาติดๆ แต่ความตื่นเต้นดีใจของฉันมันกลับหายไปหมดเมื่อมองเห็นใครอีกคนที่เดินเคียงคู่กันมากับเขา....