ทว่า ไยนางถึงเอ่ยกับเขา ไม่รอเอ่ยกับท่านโหว หรือแค่จะบอกกล่าวให้เขาไปบอกต่อ ไป่จิ้งนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซูหลินเห็นแล้วก็ยกยิ้มก่อนจะเดินเลี่ยงตรงไปยังตลาด
“คุณหนูหรงไปแล้วขอรับ” มู่หยางสะกิดบอก
“ก่อนนั้นก็ว่านางปากดีแล้ว วันนี้ปากดีมากกว่าเมื่อวานอีกนะขอรับ คิดได้เช่นไรจะมาขออย่ากับท่านโหว หากนายท่านยังมีบ้านเล็กบ้านน้อย ก่อนนั้นคิดว่านางจะฉลาดเสียอีก ที่ไหนได้ก็แค่สตรีขี้อิจฉา เห็นแก่ตัว” เป็นคราแรกที่จางฟู่ต่อว่าสตรีให้ทุกคนได้ยิน ทว่าผู้เป็นนายกลับไม่ได้กล่าวเสริมคำเขาอย่างที่ควรจะเป็น
ไป่จิ้งรีบสาวเท้าก้าวตรงไปหาร่างเล็ก เพราะยามนี้มีสายตาหลายคู่จับจ้องนาง ใบหน้าอันงดงามนี้ดึงดูดบุรุษได้ดียิ่ง เขาต้องคอยเดินคุมโดยถือดาบอยู่ในท่ากอดอก เพื่อให้คนมองเห็นได้ง่ายว่านางมีคนคอยอารักขา
ทำเอาผู้ที่หมายจะเดินเข้ามาทักทาย สอบถามถึงบ้านเรือนของนางเป็นอันต้องชะงัก บ้างก็ถอยหนีเพราะคนสนิทท่านโหว
