ไป่จิ้งเดินตามคนตัวเล็กจนมาถึงเรือนนาง ซูหลินหยุดลงยังขั้นบันไดที่สาม นางก็หันมาหาเขาก่อนจะเอ่ย
“การกระทำของท่านวันนี้ คิดจะแก้ต่างเช่นไร วันพรุ่งนามของข้าคงดังกระฉ่อนไปทั่วเมือง หากท่านโหวรู้เขาจะปล่อยข้าและท่านไว้หรือไม่” ถามเขาเสียงเรียบ ใบหน้างามก็ยังคงนิ่ง ดวงตาสวยยังคงแน่วแน่รอคำตอบ
“เรื่องนี้คุณหนูหรงไม่ต้องเป็นกังวลขอรับ นามของท่านจะไม่มีผู้คนกล่าวถึงในทางเสียหาย ส่วนท่านโหวข้าน้อยจะรายงานเอง หากจะถูกลงโทษข้าก็จะรับเองทุกอย่าง” บอกเสียงหนักแน่น
“เอาเถอะ ข้าเชื่อใต้เท้า” เอ่ยจบริมฝีปากอิ่มก็เผยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นเรือน โดยมีสายตาของไป่จิ้งมองตาม
“นายท่านจะให้จัดการเรื่องที่ตลาดหรือไม่ขอรับ หรือจะปล่อยไว้เช่นนั้น” จางฟู่เอ่ยถามผู้เป็นนาย
“ไม่ต้อง ป่านนี้หรานเหอคงจัดการไปแล้ว” ผู้ที่ไป่จิ้งเอ่ยถึงคือสหายอีกคนที่คอยจัดการเรื่องให้เสมอ เขาเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายยืนดูอยู่ไม่ไกล ไม่จำเป็นต
