“แก...อึก...เมาแล้ว” คนเมาลากเสียงยานจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างกายก็ไร้ซึ่งการทรงตัวจนแทบจะเดินไม่ไหว เมื่อมิเกลประคองญาดาออกมาจากร้าน หลังปล่อยให้เพื่อนดื่มเพื่อคลายความเศร้าจนเมามายไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ
“เออ รู้แล้วว่าเมา แกช่วยประคองตัวเองเดินดีๆ หน่อยได้ไหม เดี๋ยวได้พากันล้มก้นจ้ำเบ้าที่พื้นหรอก” คนเมาฟังแล้วก็หัวเราะคิกคักราวกับเรื่องตลกขบขัน มือไม้ยกขึ้นโบกไปมาจนมิเกลประคองแทบไม่ไหว
“คิกๆ ก้นจ้ำเบ้า...อึก...เบ้าก็เจ็บอะดี๊”
“ไม่น่าเลยกู ไม่น่าปล่อยให้มันดื่มเลยจริงๆ สภาพอย่างนี้เอาไปส่งบ้าน พี่ธามจะแหกอกฉันไหมเนี่ยยัยคุณหนู” ญาดาส่ายหน้ายิ้มๆ ยกมือขึ้นมาโบกไปมา
“โนๆๆ ...เขาไม่สนใจหรอก ไม่สนใจฉันอยู่แล้ว ถ้าสนใจ...อึก...เขาจะปล่อยฉันทิ้งได้ไง” พูดพลางจิ้มนิ้วลงที่อกตัวเองย้ำ อยากจะร้องไห้ออกมา เธอจะเป็นตายร้ายดียังไงเขาก็ไม่สนใจอยู่แล้ว
“เออๆ ช่างเขาเถอะ ไปเดินดีๆ จะถึงรถแล้ว”
“แกนั
