ปภาวรินทร์เก็บสายตาหม่นแสงจากปารวีย์แล้วหันมาบอกลาปุลวัชร “ฉันไปก่อนนะหมอเถื่อน ไว้เจอกัน”
ปภาวรินทร์โบกมือลาก่อนจะเดินออกไป ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างมองตามร่างบางไปจนกระทั่งปภาวรินทร์เดินพ้นประตูบ้าน
“ในที่สุด…”
ปุลวัชรพูดลอยๆ คล้ายทิ้งเป็นปริศนาให้ใครบางคนต้องขบคิด ซึ่งแน่นอนว่าคนๆ นั้นคือปารวีย์ ฉัตรรดาลอบมองสีหน้าที่ดูตึงเครียดขึ้นของปารวีย์ทันทีที่ปภาวรินทร์เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก
“ในที่สุดอะไรของเราน่ะตาเบย์”
“ในที่สุดผมก็อิ่มแล้วครับ ผมตัดใจไม่กินต่อแล้วครับ”
“เรานี่นะ”
คุณหญิงอตินุชยิ้มอ่อนกับคำตอบตีมึนของลูกชายคนเล็ก หากแต่ปุลวัชรกำลังลอบมองสีหน้าที่ดูตึงเครียดของปารวีย์
“มีเรื่องอะไรให้คิดขนาดนั้นเหรอครับพี่บูม หน้านี่ตึงเชียว”
“อยู่ดีไม่ว่าดีไปแซวพี่เขาทำไม” คุณหญิงอตินุชมองปุลวัชรอย่างอ่อนใจ
“เลอะเทอะ”
ปารวีย์ตอบมาเพียงแค่ประโยคเดียวก่อนที่เขาจะรวบช้อนแล้วยกน้ำขึ้น
