“อ้าว ใช่คุณเปมนีย์ไหมครับ” และแล้วสิ่งที่ยศสรันกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ นายเมธีหนุ่มหล่อสูงขาวสไตล์เกาหลี เจ้าของร้านแห่งนี้เดินเข้ามาทักเปมนีย์
“สวัสดีค่ะคุณเมธี เจอกันจนได้นะคะ” เปมนีย์ยิ้มหวานให้เจ้าของร้าน ส่วนยศสรันได้แต่มองเฉยๆ
“นั่นสิครับ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้ติดต่อคุณอีกเลย แต่ผมจำคนสวยๆ อย่างคุณเปมนีย์ได้เสมอ สบายดีนะครับ” คำถามสุดท้ายนายเมธีหันมาพูดพร้อมกับยิ้มให้ยศสรัน เขาก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับ
“ฉันสบายดีค่ะ ว่าแต่ร้านคุณตกแต่งใหม่สวยขึ้นนะคะ แถมเค้กก็น่าทานขึ้นจากเมื่อก่อนด้วยค่ะ เสียอย่างเดียวไม่เห็นมีเค้กแคร์รอตเลยค่ะ” เปมนีย์หันไปมองรอบๆ ตู้แช่เค้ก เสียดายที่ไม่มีเค้กที่เธอชอบ
“ที่จริงมี แต่เค้กแคร์รอตเป็นซิกเนเจอร์ของร้านเลยหมดเร็วครับ” แต่แล้วนายเมธีก็นึกออกว่าตอนนี้พนักงานกำลังอบเค้กแคร์รอตเพิ่ม เพราะมีลูกค้ามาสั่งเอาไว้ล่วงหน้า เลยให้ทำเผื่อขายหน้าร้านเพิ่ม “รอสั
