“ขอบคุณนายแม่มากนะคะ” เผลอยิ้มขัดเขินที่กินไม่พอยังห่อกลับบ้าน
ดวงตาสีนิลลอบมองปฏิกิรยาของนายแม่ที่มีต่อผู้หญิงของเขาอย่างพอใจผิดกับราณีที่วันนี้มีสีหน้าท่าทางอึดอัด แทบไม่ยกช้อนตักอาหารจานไหน ทั้งที่ก่อนหน้านี้บ่นว่าเอียนกับอาหารประเภทแป้ง เนื้อสัตว์ และขนมปังจากการเดินทางไปทัวร์ต่างประเทศกับแฟนหนุ่มและไปพบลูกค้าเพื่อติดต่องานด้วยในทริปเดียวกัน
นายแม่มาหยามองเลยมาที่ลูกสาว“ทำไมถึงไม่กินอะไรเลย ไหนโทร.มาบอกแม่ว่าคิดถึงอาหารที่บ้านเรา”
ราเมศเงยหน้าจากขนมจีนรสเด็ด “นั่นสิ ปกติขนมจีนน้ำยาปูนี่ของโปรดเราเลย”
สิตาลสังเกตอาการเหล่านั้น มันคืออาการของคนมีพิรุธ เริ่มร้อนตัว มองสีหน้าหนักใจของราณียิ้มๆ อีกครั้งแล้วเผลอเหน็บ “หรือว่าเห็นหน้าฉันแล้วคุณราณีกินไม่ลงคะ”
“นี่เธอ” ราณีเผลอตัวขึงตาใส่คนที่วันนี้นายแม่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าเอ็นดูหนัก
สิตาลยิ้มกว้างมองคนร้อนตัวกลัวความผิดแล้วรีบแก้ตั
