วันต่อมา
06.45 น.
ฟึ้บ...
ริมฝีปากแห้งแตกของฉันเม้มเข้าหากันช้าๆหลังจากที่ตัวเองลืมตาขึ้นได้ไม่นานความรู้สึกปวดที่หัวก็ทำให้ฉันต้องหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับมือตัวเองที่ค่อยๆยกขึ้นแตะที่หน้าผากเบาๆ
"..."
ให้ตาย...ฉันเป็นไข้แน่ๆ ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะเหลือบมองคนข้างๆที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่กับเตียงโดยที่แขนของฮอว์คก็พาดที่ตัวของฉันอย่างเป็นเจ้าของหลังจากที่มันทำแบบนั้นกับฉันค่อนคืน ฉันค่อยๆพลิกตัวหนีฮอว์คช้าๆพร้อมกับหลับตาแน่นเพื่อกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอีก ฉันพอแล้ว...มันเหนื่อยมากแล้วที่ต้องมาร้องไห้เพราะคนอย่างฮอว์ค
ฟึ้บ..
ฉันเอื้อมมือขึ้นจับแขนแกร่งของฮอว์คที่พาดอยู่ออกจากตัวเองเบาๆเพราะกลัวมันตื่นก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียงขึ้นนั่งพร้อมกับก้มมองร่างกายตัวเองภายใต้เสื้อตัวใหญ่ที่ฮอว์คเอามาใส่ให้ด้วยแววตานิ่งเรียบ
"..."
มือของฉันกำเข้าหากันแน่นพร้อมกับฟันตัวเองที่กัดเข้าหา
