ตอนที่ 11 คิดถึงเฉยเลย

1459 Words

Noyna : ส่งรูปภาพ Noyna : แกต้องเชื่อก่อนนะเอมว่าพลังงานน่ะมีจริง ดูหน้าจอบ่อยๆ ขอพรกับภาพทุกเช้า ต้องนึกภาพตัวเองในเวอร์ชั่นที่สวย รวย เก่ง และมีความสุขที่สุด Noyna : ทำใจให้สบายและใช้ภาพวอลเปเปอร์ได้เลยค่าา~ เอมกวาดสายอ่านข้อความของน้อยหน่าก่อนจะกดเซฟภาพวอลเปเปอร์ส่วนตัวที่เพื่อนเป็นคนออกแบบให้ ภาพเป็นสีฟ้าพาสเทลถูกใจมาก บนภาพมีอะไรหลายๆ อย่างที่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่เพื่อนว่าดีเธอก็ว่าดี มูแบบมีสติ แค่ทำทุกอย่างตามความสบายใจ ภาพที่ได้มาจึงนำมาตั้งเป็นภาพหน้าจอหลักทันที “สวยเก๋ เท่ระเบิด อย่างน้อยเอมก็ไม่ต้องทนมองหน้าคุณภัทรตลอดเวลา ช่วยไม่ได้นะคะ คุณภัทรใจร้ายและเป็นฝ่ายจะทิ้งเอมเอง” บ่นกับตัวเองจนอิ่มหนำ จากนั้นก็เตรียมตัวพักผ่อน และคนที่พึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตลอดเวลาก็ไม่ลืมที่จะไหว้พระสวดมนต์ อย่างน้อยก็เก้านาทีก่อนนอน และรีบอวยพรให้ตัวเองหลับฝันดี ทว่าก่อนที่จะได้ล้มตัวแล้วหัวถึงหมอน… Phat : อยู่ไหนครับเอม Phat : ผมโทรหาตั้งหลายสายทำไมไม่รับโทรศัพท์ “ว้าว~ วอปเปเปอร์ไอ้หน่าคือปังมาก ตั้งปุ๊บทักปั๊บเลยเหรอเนี่ย” ประกายตาของคนถูกทักหาวาววับ แค่เขาทักมาใจก็เริ่มสั่น แต่เธอจำเป็นต้องให้อภัยเขานะ เพราะเธอน่ะรักเขาอยู่แล้ว แค่พยายามปรับตัวในตอนที่ต้องอยู่คนเดียวก็แค่นั้นเอง Phat : หายไปแบบนี้ผมเป็นห่วงนะครับเอม โกรธผมเหรอ? ตาทึ่มเอ๊ย! ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าทำให้เธอโกรธอ่ะ Phat : พรุ่งนี้ผมมีประชุมเช้ามากนะเอม มีปัญหาแน่ถ้ายังไม่รีบนอน Phat : เอมครับ คนที่เตรียมหลับในตอนแรก ในตอนนี้มองการแจ้งเตือนบนจอด้วยตาที่เป็นประกาย ขอโทษนะคะที่คืนนี้เอมจะแหกกฎด้วยการไม่เป็นเด็กดีของคุณภัทร เอมจะโกรธก็เพราะมันสมควรโกรธ และเอมจะไม่ตอบข้อความเพราะไม่อยากให้คุณภัทรได้ใจ ง้อง่ายเกินไป สุดท้ายคนที่จะไร้ค่าก็คือเอม… “หลับฝันดีนะคะคุณภัทร” สุดท้ายเอมก็ใจร้ายไม่สุดอยู่ดี สุดท้ายก็ยังใจดีบอกฝันดีขณะที่มองแชตเขา จากนั้นก็ดับหน้าจอโทรศัพท์แล้วคว่ำหน้าจอลงทันที วันนี้พอแล้ว ร่างกายต้องการพักผ่อนเต็มทน ••• @วันต่อมา ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังเป็นจังหวะขณะที่ผู้บริหารชั้นสูงปรี่เข้าไปยังลิฟต์เพื่อตรงไปยังชั้นสูงสุดของตึก สีหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ตอนออกจากเพนต์เฮาส์ ยิ่งเจอคนสนิทรายงานว่าเช้านี้เขาต้องเจอกับอะไร ภัทรยิ่งไม่สบอารมณ์ “คุณหญิงกับคุณปิ่นมารอพบคุณภัทรที่ห้องทำงานตั้งแต่เช้าแล้วครับ” เทวารายงานผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะเห็นว่าภัทรหมุนนาฬิกาข้อมูลเพื่อดูเวลาทันที “นี่มันเก้าโมงครึ่ง พวกเขามาเช้ากว่านี้?” “ครับ เห็นว่าคุณปิ่นหิ้วอาหารเช้ามาให้คุณภัทรด้วยนะครับ ที่จริงก็ทำเหมือนรู้เลยว่าเช้านี้คุณภัทรไม่มีคนทำอาหารให้” ถ้าไม่นับอิทและแม่ของเขา ก็มีลูกน้องของเขานี่แหละที่รู้เรื่องของเอม เทวาเป็นคนสนิทของเขามานาน คอยรับคำสั่งอยู่ห่างๆ ในช่วงเวลาสามปีหลัง นั่นเป็นจังหวะที่เขามีเอมเข้ามาพอดี “แล้วสรุปเรื่องที่ให้ไปทำได้เรื่องว่าไงบ้าง” สีหน้ายังไม่ได้คลายหงุดหงิดออกไปทั้งหมด แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ภัทรหงุดหงิดน้อยที่สุดในเช้าวันนี้ “คุณเอมจ่ายค่าอาหารแถวๆ เขาใหญ่ครับ คิดว่าน่าจะไปเที่ยวแถวๆ นั้น” “เขาใหญ่?” “ผมเช็กแล้วครับ คุณเอมจ่ายค่าอาหาร ค่าไวน์แถวนั้น มีการกดเงินสดบางส่วนแถวๆ นั้นเหมือนกัน ส่วนค่าที่พักน่าจะเป็นการจ่ายเงินสดมากกว่าเพราะผมเช็กที่พักของคุณเอมไม่ได้” “สืบด้วยว่าวันนี้เอมไปไหนอีก” “คุณภัทรไม่ให้ผมไปรับกลับเลยเหรอครับ” วิธีนี้ง่ายกว่าการคอยตามสืบแล้วมารายงานด้วยซ้ำ “ไม่ต้อง ถ้าเขาอยากเที่ยวก็ปล่อยให้เขาเที่ยวไป อยากรู้เหมือนกันว่าจะอยู่ได้สักกี่วัน” เอมนั่นแหละที่จะขาดเขาไม่ได้ เธอรักเขาแค่ไหน ตัวเธอนั่นแหละรู้ดีที่สุด ถ้าโกรธกันก็ปล่อยให้โกรธไป สุดท้ายเขาก็เชื่อว่าเอมจะกลับมาเอง แกร๊ก~ ประตูห้องผู้บริหารถูกผลักเข้ามาจากคนที่อยู่ด้านนอกส่งผลให้คุณหญิงเครือฟ้าตวัดสายตาไปมองทันที “วันนี้เกเรจังเลยนะภัทร มาทำงานซะสายเชียว” คุณหญิงประชดบุตรชายตัวดีพรางกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณแม่มาทำอะไรที่นี่ครับ” “แม่มาเป็นเพื่อนหนูปิ่นน่ะ วันนี้หนูปิ่นตั้งใจทำอาหารเช้ามาฝากแกน่ะ แต่ไม่กล้ามาที่นี่ด้วยตัวเองแม่เลยอาสาเป็นคนพาน้องมา” “พี่ภัทรทานมื้อเช้าหรือยังคะ ปิ่นทำมาหลายอย่างเลย” “ที่จริงไม่ต้องทำให้พี่ก็ได้นะ มื้อเช้าพี่ไม่ได้ทานมื้อหนักน่ะ” “ตอบอะไรแบบนั้นล่ะภัทร น้องอุตส่าห์มีน้ำใจ” ภัทรสบตากับคนที่กำลังกดดันเขาทางอ้อม สุดท้ายก็ทำได้เพียงหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “งั้นเดี๋ยวปิ่นเตรียมอาหารให้พี่ภัทรเลยดีกว่าค่ะ ถ้าพี่ภัทรทานมื้อเช้าเสร็จจะได้เริ่มทำงานได้เลย” “ปิ่นไม่โกรธพี่แล้วเหรอครับ” ภัทรถามออกไปตรงๆ และมันทำให้คุณหญิงเครือฟ้าสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาทันที “เกิดอะไรขึ้น ทำอะไรให้น้องโกรธงั้นเหรอภัทร” “ปิ่นบอกว่าเอมนัดปิ่นออกไปเจอ และไม่รู้ว่าไปพูดอะไรให้ปิ่นไม่สบายใจบ้าง พี่เองก็นึกว่าปิ่นจะไม่ยอมคุยกับพี่ซะแล้ว” “ตายจริง นี่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” ภัทรจุดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะมองหน้าคนที่บอกเขาว่าถูกคนของเขาไปหาเรื่อง “ปิ่นไม่โกรธพี่เหรอครับ” “บางอย่างปิ่นก็ไม่ใช่คนที่ต้องตัดสินใจ บางทีความคิดของเราสองคนมันอาจจะตรงกันก็ได้นะคะพี่ภัทร” เธอกำลังจะบอกเขาว่าไม่ว่าเบื้องหลังของเธอและเขามันจะมีตื้นลึกหนาบางอะไรที่มากกว่านั้น เธอจะไม่แคร์ และเธอเลือกที่จะแต่งงานกับเขาตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ “แปลว่าปิ่นจะไปต่อ” “พี่ภัทรพูดเหมือนกับว่าไม่ได้อยากไปต่อเลยนะคะ” “เปล่าครับ พี่ยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลย” “อะไรที่เป็นอดีตไปแล้วก็ปล่อยมันไว้แบบนั้นดีไหมคะ สุดท้ายแล้วเราสองคนก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่แล้ว” ประกายตาของไฮโซสาววาววับ เธออยากได้ผู้ชายคนนี้ เธอมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้เพอร์เฟคที่สุด เธอต้องได้เขา และเขาต้องเป็นของเธอคนเดียว เธอต้องได้ครอบครองเขาแค่คนเดียว “เห็นเด็กๆ เข้ากันได้ดีแบบนี้แม่ก็สบายใจแล้วนะ” คุณเครือฟ้าคลี่ยิ้ม ที่จริงท่านรู้อยู่แล้วว่าสักวันคนที่ท่านหมายตามาเป็นสะใภ้ จะต้องรับรู้ในสิ่งที่ลูกชายตัวดีของท่านทำเอาไว้ ผู้หญิงเป็นเพศที่ปิดบังอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เซนส์แรงเป็นที่สุด ก็คิดอยู่ว่าไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องรู้เรื่องนี้ แต่กลับรู้เร็วกว่าที่คิดเพราะเด็กคนนั้นเลือกที่จะแสดงตัว ว่าแล้วว่าคนของภัทรจะสร้างปัญหา “คุณพ่อไปคุยกับอาปกรณ์แล้วเหรอครับ” ในเมื่อเขาและปิ่นรู้จักกันแล้ว สิ่งที่ผู้ใหญ่จะทำเป็นอันดับถัดไปคือพ่อของเขาจะไปคุยเรื่องธุรกิจกับพ่อของเธอ เปิดดีลให้เข้าใจตรงกันว่าผลประโยชน์มันจะหอมหวานสักแค่ไหน ถ้าต่างฝ่ายต่างพอใจ เจ้าสาวของเขาก็คงต้องเป็นคนนี้ คนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน และเขาก็เริ่มไม่ชอบนิสัยเธอแล้วเหมือนกัน สวย รวยและแพงแค่ไหน สุดท้ายก็สู้เด็กดีของเขาไม่ได้อยู่ดี อยู่ดีๆ ก็คิดถึงขึ้นมาเฉยเลย ———————————————————————— 1คอมเมนต์ = 1ล้าน🫶🏻กำลังใจงับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more