สองวันต่อมา
08.11 AM.
"ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะลูก?"
นี่เป็นคำถามแรกที่ยายเอ่ยถามเมื่อฉันเดินเข้าไปภายในบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กหากแต่เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว หากมองจากหน้าบ้านจะเห็นภูเขาแต่ทางด้านหลังติดแม่น้ำ..บ้านยายฉันออกห่างจากตัวเมืองมาอยู่น่ะนะ
"บลูยังไม่ได้นอนเลยค่ะ"
"ตายแล้ว เข้าบ้านก่อนไหม?"
ฉันพยักหน้าพร้อมกับเดินเอากระเป๋าไปวางก่อนจะอาบน้ำและเดินมานั่งลงบนฟูกที่ยายปูไว้ซึ่งมันเป็นที่นอนหน้าทีวีที่เรานอนกันประจำ จริงๆบ้านยายมีห้องแยกอยู่สองห้องแหละแต่ยายรู้ว่าฉันไม่คิดจะนอนนั้นแน่
"ถึงว่าเดินทางตอนใกล้เช้า"
"บลูเหนื่อยมากเลย"
ฉันว่าพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับยายที่ดึงผ้ามาห่มให้และลูบผมฉันเบาๆ ยายท่องภาษาอะไรสักอย่างที่เธอมักจะทำเสมอซึ่งนั้นมันทำให้ฉันคลายความเครียดและหลับตาอย่างคลายกังวล
"นอนเถอะเขาไม่ได้ตามมาหรอก"
"ยายรู้หรอคะ?"
"เขาอยากมาแต่มาไม่ได้ จิตเขาติดอยู่อีกที่"
