ตอนที่ 6 ระวังรถไฟชนกัน

1417 Words

ด้านไคโร หลังจากที่จัสมินลงจากรถของเขาไปด้วยความรวดเร็วกว่าทุกๆ ครั้ง ก็ทำให้ไคโรมั่นใจว่าสิ่งที่เขานอนคิดมาตลอดทั้งคืนนั้นเป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่ว่าเด็กสาวหน้าตาสะสวยอย่างจัสมินนั้นได้เห็นอาวุธลับ ที่สาวๆ ทุกคนต่างหลงใหลของเขาเข้าแล้วจริงๆ สายตาคมเอาแต่จ้องมองไปยังร่างบางที่เดินเข้าตึกเรียนไปพร้อมกับน้องสาวที่อายุห่างกันเกือบสิบปีของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว “สงสัยจะเห็นจนชินแล้วสิท่า หึ!!” ไคโรคิดว่าคงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กสาวในวัยนี้ เพราะเขาเองก็เคยผ่านช่วงวัยรุ่นนั้นมาแล้ว แถมช่วงนั้นเขายังฮอทมากๆ ฮอทแบบชนิดที่ว่าสาวๆ ทุกคณะต่างเสนอตัวมาขึ้นเตียงกับเขา ซึ่งเขาเองก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว ติ้ง!! เสียงข้อความดังขึ้นดึงความสนใจให้กับชายหนุ่มที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูและพบว่าคนที่ส่งข้อความหาเขาตอนนี้นั้นคือ ‘เพนนี’ เพนนี : คิดถึงค่ะ เพนนี : มาหาหน่อยได้มั้ย?? ไคโร : พอดีผมยังไม่ว่างครับ ไคโร : ไว้วันอื่นนะ อ่านแล้ว หลังจากที่เปิดอ่านข้อความของหญิงสาว คนที่เขาแอบแซ่บด้วยก่อนหน้านี้ ไคโรก็พิมพ์ข้อความตอบกลับเธอคนนั้นไปในทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร เพราะนักล่าอย่างเขาที่ชอบความตื่นเต้นและท้าทายเป็นชีวิตจิตใจ ไม่คิดที่จะสนใจเหยื่ออย่างเธออีกแล้ว กินสองสามครั้งก็มากพอแล้วสำหรับเขา!! ไคโรจัดการปิดหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะโยนมันไว้ตรงเบาะนั่งด้านข้างคนขับ แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดเข้ากับวัตถุบางอย่างที่หน้าตาเหมือนโทรศัพท์มือถือของเขาพอดิบพอดี “ของใคร?” ของคริสตัลหรือของจัสมิน? มือหนาหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเห็นภาพถ่ายของหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของใคร และในขณะที่เขากำลังจะวางมันไว้ที่เดิม จู่ๆ ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ทำให้เขาเผลออ่านมันไปโดยอัตโนมัติ ดิน : จัส ดิน : วันนี้มีเรียนไหม? ดิน : เดี๋ยวพักเที่ยงเราไปกินข้าวด้วย แฟน? เป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวของไคโรในตอนนี้ แต่ก่อนหน้านี้ที่เขาถามเธอ เธอบอกเขาว่าไม่มีนี่นา ครืด!! ครืด!! ครืด!! ยังไม่ทันจะได้วางเครื่องมือสื่อสารไว้ที่เดิม ก็มีสายเรียกเข้า เข้ามา ไคโรมองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเขาในตอนนี้ ก็กดรับสายในทันที เพราะคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคริสตัล น้องสาวของเขาเอง “ว่าไงคริส?” (เฮียไค โทรศัพท์ยัยจัสตกในรถเหรอคะ) “อืม จะลงมาเอาไหม? เฮียยังอยู่หน้าตึกคณะเราอยู่เลย” (เดี๋ยวยัยจัสลงไปค่ะ เฮียรอแป๊บนึงนะ) “อืม” หลังจากที่วางสายของคริสตัลไป ไคโรก็ลงจากรถแล้วเดินไปรอจัสมินที่ประตูทางเข้าของตึก ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเขาจะดังขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็ถือวิสาสะอ่านข้อความที่เด้งอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้อีกครั้ง พี่ออสติน : คนสวย พี่ออสติน : วันนี้พี่มีเรียนที่ตึกวิทย์ พี่ออสติน : พักเที่ยงไปกินข้าวด้วยได้ไหม “เนื้อหอมเหมือนกันนี่นา” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วหลังจากที่อ่านข้อความที่เด้งอยู่บนหน้าจอจบ เขาไม่แปลกใจเลยที่มีหนุ่มๆ ส่งข้อความมาหาเด็กสาวเพื่อนสนิทของน้องสาวของเขาอยู่ตลอดเวลา เพราะจัสมินเองก็หน้าตาดีใช้ได้เลย หน้าตาดีชนิดที่ว่าบางครั้งก็ทำให้เขาแอบมองเธออยู่บ่อยๆ เหมือนกัน ตึกตึกตึก!! เสียงฝีเท้าที่ดังมาแต่ไกล ทำให้ไคโรหันไปมองอย่างอัตโนมัติก่อนจะเห็นว่าเป็นจัสมิน ที่วิ่งหน้าตั้งมาทางเขาในตอนนี้ ขนาดวิ่งเธอยังดูสวยเลย สวยไปหมด ตั้งแต่หัวจรดเท้า ผิวก็ขาวมาก ที่สำคัญนมก็ใหญ่มาก ตัวนิดเดียว จะใหญ่อะไรขนาดนั้น หรือเธอจะไปทำมา? คงใช่แหละ ผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยนอนด้วย ส่วนมากก็ไปเสริมหน้าอกกันแทบจะทุกคนอยู่แล้วนี่นา “เฮียไค จัสมาเอาโทรศัพท์ค่ะ” “นี่ถึงกับต้องวิ่งมาเลยเหรอ?” “กลัวเฮียจะรอนานค่ะ” “ใช่เหรอ นึกว่ากลัวจะไม่ได้คุยกับแฟนซะอีก” ไคโรเอ่ยแซวร่างบางที่ยืนหอบหายใจถี่รัวอยู่ตรงหน้าของเขา พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของเธอไปให้ ซึ่งจัสมินเองก็รับมันไปด้วยความรวดเร็ว โดยที่เธอยังคงงุนงงกับประโยคของคนตรงหน้าเธอ ที่พูดออกมาเมื่อกี้ “เฮียไค หมายความว่าไงคะ?” “จะดิน หรือ พี่ออสติน ก็เลือกเอาสักคนนะ คบทีเดียวหลายคนระวังรถไฟจะชนกัน เดี๋ยวเฮียไปก่อน” ไม่รอให้จัสมินได้เอ่ยพูดอะไรออกมา ไคโรก็หมุนตัวเดินกลับไปที่รถสปอร์ตของตัวเอง โดยมีจัสมินมองตามแผ่นหลังไปด้วยความงุนงง @ห้องเรียน “แกเหาะไปเหรอ โคตรไวเลย” ทันทีที่เดินกลับเข้ามาในห้องเรียน เสียงยัยคริสตัลที่กำลังนั่งลอกการบ้านของเธออยู่ก็ดังขึ้น “ไวขนาดนั้นเลยเหรอ?” “ไวสิ ฉันยังลอกการบ้านแกได้นิดเดียวอยู่เลย” “จะทันไหมยัยคริส? อีกสิบนาทีอาจารย์จะเข้าแล้วนะ” “ก็เร่งมืออยู่นี่ไง” เร่งจนตะคริวจะกินนิ้วอยู่แล้ว คริสตัลได้แต่บ่นในใจ ก่อนที่เธอจะรีบคัดลอกการบ้านวิชาตรวจสอบภายใน ซึ่งเป็นอีกหนึ่งวิชาที่เธอคิดว่าโคตรจะน่าเบื่อเอามากๆ ครืด!! ในขณะที่จัสมินนั่งรออาจารย์แม่เข้ามาสอนนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมา ทำให้เธอจำต้องหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะเห็นว่ามีใครบางคนส่งข้อความมา ใครบางคนที่กำลังจีบเธออยู่ในตอนนี้ ดิน : อ่านแชทเราหน่อยสิ จัสมินเปิดอ่านข้อความของดินในทันที ก่อนจะเห็นข้อความที่เขาพิมพ์ส่งมาก่อนหน้านี้ นั่นจึงทำให้เธอพิมพ์ตอบเขาไป จัสมิน : ขอโทษที จัสมิน : พอดีเมื่อกี้เรากำลังเดินขึ้นห้องเรียน จัสมิน : ไว้เจอกันที่โรงอาหารคณะบริหารนะ อ่านแล้ว ดิน : โอเคครับ ดิน : เดี๋ยวเรียนเสร็จดินจะรีบไปหา “แหนะ นัดผู้ชายกินข้าวไม่ปรึกษาฉันเลยนะ” คริสตัลที่เงยหน้าจากสมุดขึ้นมาพอดี แอบชะเง้อคออ่านข้อความที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เพื่อนสนิทของเธอ “แกก็รู้ว่าฉันปฏิเสธคนไม่เป็น” “คบกันเลยดิ เห็นมันจีบแกมาเป็นปีแล้วนะ” “สภาพฉันตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะมีความรักค่ะ คุยๆ เป็นเพื่อนกันไปก่อนแหละ ดีแล้ว” จัสมินตอบคริสตัลไปตามตรง ก่อนจะกดออกจากหน้าจอแชทของดิน แล้วเลื่อนดูว่ามีใครอีกไหมที่ส่งข้อความมาหาเธอ ซึ่งมันก็มีจริงๆ พี่ออสติน พี่ออสติน : คนสวย พี่ออสติน : วันนี้พี่มีเรียนที่ตึกวิทย์ พี่ออสติน : พักเที่ยงไปกินข้าวด้วยได้ไหม ‘จะดิน หรือ พี่ออสติน ก็เลือกเอาสักคนนะ คบทีเดียวหลายคนระวังรถไฟจะชนกัน’ จัสมินเพิ่งจะเข้าใจความหมายของประโยคที่ไคโรพูดกับเธอก่อนหน้านี้ นี่เขาคงไม่ได้คิดว่าเธอเป็นนางวันทองสองใจหรอกนะ เพราะพี่ออสตินเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ อีกอย่างตอนนี้พี่ออสตินก็กำลังจีบคริสตัลอยู่ด้วย แต่ก็ช่างเถอะ เขาอยากจะคิดอะไรมันก็เรื่องของเขาสิ เธอไม่จำเป็นจะต้องไปอธิบายให้เขาฟังอยู่แล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more