“อื้อ...ฝันอีกแล้วเหรอ” จิ้งหนานที่ไม่ยอมตื่นเพราะคิดว่าเสียงนั้นมันเป็นแค่ฝันไป ไม่ได้เป็นเรื่องจริงแน่ ๆ
“ฝันว่าอะไรครับ” เสียงนั้นยังคงดังอยู่ข้างหูของเธอ เป็นเสียงนุ่ม ๆ ชวนกล่อมให้หลับเสียจริง จนเธอขยับไปอีกฝั่งแล้วดึงผ้าห่มคลุมตัวกระชับให้แน่นขึ้น
“ฝันถึงหานอวี้เฉิงไง”
“ฝันดีแน่ ๆ”
“ดีอะไรลามกจะตาย” จิ้งหนานส่งเสียงอู้อี้ตอบแต่กลับรู้สึกแปลก ๆ ว่าทำไมฝันถึงตอบโต้ได้เหมือนจริงมาก ๆ จนเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังลูบไล้ที่แก้ม
ดวงตาของเธอค่อย ๆ กะพริบปริบ ๆ และปรับแสงที่ให้เข้าตาจากนั้นมองไปยังระเบียงด้านนอกที่เธอลืมปิดเอาไว้อย่างนั้นเหรอ
“ถึงว่าทำไมอากาศเย็นจัง” เธอพึมพำน้ำเสียงหวาน จนกระทั่งพลิกตัวหันกลับมาอีกฟาก แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับเป็นเขา!
“หานอวี้เฉิง!”
เธอมองเขาด้วยสายตาตระหนก ไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไร และที่สำคัญนี่เป็นห้องของเธอ
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
เ
