ซูจิ้งหนานเพิ่งรู้ว่าเขามาติดต่อซื้อใบชาจากสวน ใกล้ ๆ บ้านตระกูลหลิว และขอคุณยายค้างที่บ้านทุกคืนจนกว่าจะถึงงานหมั้นนั่นทำให้เธอต้องทำอาหารเผื่อเขา ทุกวัน
ย้ำว่าทุกวัน
หานอวี้เฉิงที่เพิ่งกลับมาจากหมู่บ้านที่ปลูกใบชา หอบกลิ่นชาเขียวสดใหม่ติดปลายแขนเสื้อ เดินตรงเข้าบ้านหลิวอย่างไม่รู้สึกแปลกที่ตัวเองทำแบบนั้นทุกวัน
ทุกเย็น...เขาจะมาถึงในเวลาเดียวกัน
เวลาที่กลิ่นอาหารเริ่มโชยลอยผ่านหน้าต่างจากครัวใหญ่ ๆ ด้านหลังบ้านตระกูลหลิว และเขาก็จะเดินไปหยุดอยู่ที่จุดเดิม ตรงประตูเชื่อมกับทางเดินเข้าสู่ห้องรับแขก ที่เผยให้เห็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ยืนหันหลังให้เขา กำลังหยิบผัก หั่นเนื้อ และค่อย ๆ ผัดอะไรบางอย่างด้วยจังหวะที่ไม่รีบเร่งแต่ก็ยังคงความคล่องแคล่ว เสี้ยวหน้าที่เปียกเหงื่อเล็กน้อย ผมที่ถูกรวบหลวม ๆ ด้วยปิ่นไม้กับเส้นผมที่ระตรงต้นคอเบา ๆ ทำให้ดูมีเสน่ห์จนยากจะละสายตา
แขนเสื้อที่พับขึ้น
