จิ้งหนานเงยหน้ามองพ่อของตัวเองอย่างสงบนิ่ง ดวงตาไม่วูบไหวแม้แต่น้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบหวาน…แต่ทุกถ้อยคำเหมือนมีดคมกริบซ่อนอยู่
“อิจฉางั้นเหรอคะ…?”
เธอยิ้ม “ถ้าจะอิจฉา…คงอิจฉาคนที่มีทุกอย่าง” จิ้งหนานยกยิ้มร้ายส่งให้กับพ่อตัวเองที่ทรยศหักหลังแม่แอบไปมีผู้หญิงอื่นโดยที่แม่ต้องทนเจ็บปวดอยู่หลายปี
“แต่คนเคยมีกลับทำพังด้วยมือตัวเอง อันนี้ก็ไม่น่าอิจฉาเท่าไหร่นะคะ...ว่าไหม”
ดวงตาของเธอมองตรงไปยังซูเหยียนหลิง และเธอจะเป็นรายต่อไป
“ฉันไม่ได้อิจฉา ‘พี่สาว’ หรอกนะคะ…แค่ตกใจนิดหน่อย ว่าคนที่เคยเกาะคุณชายซ่งเป็นแมวเชื่อง ๆ นอนด้วยในโรงแรม อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นหงส์จับคู่กับคุณชายหลี่ได้อย่างสวยงามขนาดนี้...เพราะแผนของพ่อหรือแผนของไป๋หรูอิงคะ...แต่รวดเร็วทันใจเสียจริงค่ะ ฉันนับถือจริง ๆ”
เธอหันกลับไปยิ้มบางให้กับคุณปู่หลี่ พร้อมเอ่ยเสียงนุ่ม
“แต่หลานดีใจนะคะที่คุณปู่ใจกว้าง…พอจะรับ
