จิ้งหนานนั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาล ในห้องที่จัดเป็นพิเศษโดยมีคุณยายกับคุณปู่อวิ๋นนอนอยู่ในห้องเดียวกันและมีเหล่าอาวุโสคนอื่น ๆ มาเยี่ยมตั้งแต่เช้า
นึกย้อนไปแล้วก็รู้สึกผิดเหมือนกัน หากเธอบอกคุณยายกับคุณปู่ให้เตรียมตัวสักนิดก็คงไม่หนักหนาขนาดนี้
“สหายหนานหนาน ตอนนี้นายท่านอวิ๋นกับคุณนายหลิวปลอดภัยแล้วครับ รอฟื้นเท่านั้นหากไม่มีอาการน่าเป็นห่วงก็จะกลับบ้านได้ครับ”
จิ้งหนานได้ฟังแล้วก็พยักหน้าโค้งขอบคุณหมอ “ขอบคุณค่ะคุณหมอเฮ่อ”
“ยินดีครับ...นี่เป็นยาภายนอกครับ ที่แก้มของคุณน่าจะบวมอีกสักสองสามวัน เอาน้ำอุ่นประคบบ่อย ๆ นะครับ”
จิ้งหนานรับยาทาสีขาวมาก่อนจะยิ้มให้กับคุณหมอ แต่เธอไม่มีกะจิตกะใจจะทายาทั้งนั้น อยากรอคุณยายตื่นก่อน
แต่เธอหารู้ไม่ว่าคุณหมอเฮ่อได้มองเธอด้วยสายตาแบบไหน แต่คนของหานอวี้เฉิงที่เห็นดังนั้นก็รีบเก็บข้อมูลทันที
“หนานหนานไม่ต้องคิดมาก ปู่จะคืนความเป็นธรรมให้หนู
