เรื่องที่ 2 สวาทรักเมียข้ามคืน บทที่ 2
1004 Words
ร่างสูงใหญ่นอนกระสับกระส่ายไปมาพร้อมเสียงครางที่ดังเป็นระยะ คามินเริ่มกระพริบตาถี่ ๆ รับแสงละมุนและรู้สึกถึงไออุ่นที่แผ่ไปรอบตัว พ่อเลี้ยงหนุ่มค่อย ๆ เปิดเปลือกตาและหยุดขยับร่างกาย และเมื่อเขาลืมตาตื่นเต็มที่ก็เห็นใบหน้าของใครคนหนึ่งที่โน้มลงมาและจ้องมองเขา
“คุณ...ตื่นแล้วหรือคะ?”
ช่างเป็นเสียงที่เขาคุ้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง คามินพยายามรวบรวมสติและความทรงจำกระทั่งลืมตาตื่นรับภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างเต็มที่
“คุณ...” เสียงแหบเบาลอดออกมาจากริมฝีปากแห้งผาก สัมผัสแรกคือความเย็นที่แผ่นหลัง นัยน์ตาคู่คมจับภาพของสถานที่ที่เขานอนอยู่ มันเป็นถ้ำและเห็นแสงจากเปลวไฟที่สุมไว้ใกล้ ๆ
“ที่นี่...ที่ไหน?”
บทที่ 2
พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยถามเจ้าของดวงหน้าหวานที่เขาเห็นชัดเจนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างของกองไฟ เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ใบหน้านั้นงดงามจับใจสยิ่งนัก
เป็นใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมยาวดำขลับ คิ้วโก่งเหนือดวงตากลมโต จมูกโด่งและเรียวปากอิ่มสวยเป็นกระจับ กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ป่าที่กำจายมาจากตัวเธอแตะจมูกชายหนุ่มและเขาคุ้นกลิ่นนี้มาก
เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างบอบบางอยู่ในชุดเสื้อผ้าฝ้ายแบบป้ายข้างหน้าแขนสั้นและนุ่งผ้าซิ่นขลิบด้านสีเงินสะท้อนความแวววาว หญิงสาวคลี่ยิ้มหวานก่อนตอบ
“นี่คือถ้ำซอมพอค่ะ...เราเรียกมันว่าอย่างนั้น”
“ถ้ำซอมพอ...ถ้ำนกยูงอย่างนั้นหรือ?”
พ่อเลี้ยงหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันขณะทำสีหน้าครุ่นคิด ตั้งแต่เปิดปางช้างมาเป็นเวลาหลายปีและท่องเที่ยวอยู่ในป่าเขตนี้เขาก็ไม่เคยได้ยินหรือเคยเห็นถ้ำแห่งนี้ที่หญิงสาวว่ามาเลยแม้แต่น้อย และดูเหมือนเธอจะสังเกตเห็นความสงสัยจากสีหน้าฉงนฉงายของชายหนุ่ม
“ผมไม่เคยเห็นถ้ำนี้มาก่อน...อะ...โอย”
คามินกล่าวพลางทำท่าจะขยับลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มตัวนอนกลับลงไปบนลานหินภายในถ้ำขนาดใหญ่ซึ่งใกล้ ๆ กันนั้นมีแอ่งน้ำสะท้อนแสงจันทร์จากโพรงเล็ก ๆ บนเพดานถ้ำที่มีแสงสาดส่องลงมา
“ระวังค่ะ...อย่าเพิ่งขยับตัวนะคะ”
หญิงสาวรีบเข้าไปประคองร่างสูง และในวินาทีที่ร่างเล็กสอดแขนเข้าไปใต้ไหล่กว้างใบหน้าของชายหนุ่มจึงอยู่ชิดใกล้หญิงสาวมากกว่าเดิม กลิ่นหอมนั้นทำให้เขานึกอะไรได้
“ผมจำได้แล้ว...คุณเป็นคนช่วยผมใช่มั้ยตอนที่ผมกลิ้งตกลงมาจากเนิน” เขาถามเสียงกระท่อนกระแท่น หญิงสาวหยุดชะงักแต่ก็ยิ้มรับก่อนจะกล่าวว่า
“ค่ะ...ฉันเป็นคนช่วยคุณตอนที่คุณลื่นไถลลงมาจากเนินข้างบน”
“คุณอยู่ในป่านี้หรือ...ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน”
“ฉันอยู่ที่นี่ค่ะ...ที่พักของฉันอยู่ห่างไปจากถ้ำซอมพอไม่ไกลมาก แต่ฉันแบกคุณกลับไปไม่ไหวก็เลยพาเข้ามาพักที่นี่ก่อน”
“คุณชื่ออะไร?”
“นกยูงค่ะ”
เธอตอบสั้น ๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยเป็นประกายยามจับจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม หญิงสาวก็ไม่เคยเห็นเขา ไม่รู้จักว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่ที่รู้ตอนนี้คือผู้ชายที่เธอประคองอยู่ก็จ้องตอบหญิงสาวชนิดไม่วางตา
เธอรับรู้ถึงลมหายใจหนักของเขา นกยูงมือสั่นเล็กน้อย เธอช่วยประคองเขาไว้ก็จริงแต่หญิงสาวไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้มาก่อนแถมเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา ใบหน้าคร้ามเข้มคมคายของเขาทำให้เธอเกิดอาการเงอะงะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ผมชื่อคามิน...พ่อเลี้ยงคามิน ผมเป็นเจ้าของปางช้างแม่เป็งอยู่ที่ป่าอีกฝั่งของที่นี่ ผมมาตามหาลูกช้าง มันพลัดหลงกับแม่ของมันเข้ามาในป่านี่...ผมไม่เคยมาที่นี่เลย”
“ที่นี่เป็นป่าลึกค่ะ ไม่ค่อยมีใครเข้ามาหรอกนะคะ นอกจากหลงทาง ถัดไปจากป่านี่ก็เป็นแนวเขตแดนของพวกชนกลุ่มน้อย แต่ฉันก็ไม่เคยไปไหนไกลจากที่อยู่เลย”
“น่าแปลกที่คุณอยู่ที่นี่...โดยที่ไม่เคยออกไปพบโลกภายนอกเลยอย่างนั้นหรือ?”
คามินตั้งคำถาม ดวงตาของเขาไม่ยอมละไปจากดงหน้าแสนหวานที่เป็นสีชมพูระเรื่อยามแสงสว่างจากกองไฟอาบไล้ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยมากขนาดนี้มาก่อน โครงหน้าของนกยูงงดงามจนสะกดความรู้สึกของเขาชั่วขณะ
“ผมอยากจะลุกขึ้น...โอย”
คามินครางออกมาอีกครั้งเมื่อพยายามจะขยับตัวแต่ก็รู้สึกปวดแปลบที่น่อง นกยูงซึ่งยังประคองเขาไว้ก้มดูที่ขาของชายหนุ่มและแสดงสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“อย่าเพิ่งขยับเลยนะคะ พ่อเลี้ยงคามิน...นกยูงดูตามตัวของคุณแล้วไม่มีบาดแผลใหญ่ แต่อาจเป็นเพราะคุณล้มกลิ้งลงมาจากที่สูงอาจจะเจ็บตามตัว ถ้ายังไงเดี๋ยวนกยูงจะเช็ดตัวให้คุณเองนะคะ”
หญิงสาวเสนอที่จะช่วยเหลือและมันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อที่ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งรับอาสาจะช่วยเขาในยามเจ็บ เธอค่อย ๆ วางเขาลงบนลานหินที่มีผ้าผืนเล็ก ๆ พับไว้รองศีรษะชายหนุ่มต่างหมอน
“เอ้อ...นกยูง” คามินเรียกพร้อมทั้งดึงข้อมือเรียวบางของเธอไว้ทำให้นกยูงซึ่งกำลังจะลุกขึ้นนั่งกลับลงไปที่เดิม
“มีอะไรหรือคะพ่อเลี้ยง?”
- Writer
