EP.7
839 Words
ความเย็นฉ่ำของอุณหภูมิภายในห้อง ทำให้สองร่างกอดกันกลมใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ร่างเล็กบอบบางขยับซบตัวไปกับอกกว้างอย่างโหยหาความอบอุ่น ในขณะที่เจ้าของอกแกร่งก็กอดรัดร่างเล็กแนบอกแน่น ราวกับกลัวว่าร่างแน่งน้อยจะหายไป
แสงแดดจ้าที่สาดส่องเล็ดลอดผ่านช่องผ้าม่านผืนใหญ่เข้ามา ทำให้ดวงตากลมโตลืมขึ้นเพื่อตื่นมาต้อนรับเช้าวันใหม่ อาการงัวเงียที่เกิดขึ้นกับร่างกายทำให้สาวน้อยบิดตัวไปมาราวกับยังไม่อยากตื่น ด้วยความสบายตัวจากการได้นอนเตียงนุ่มมาทั้งคืนแล้ว พิมพี่จึงไม่อยากฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง
ร่างน้อยที่บิดกายอยู่ใต้ผ้าห่ม หันไปเผชิญเข้ากับใบหน้าคมของคนที่นอนอยู่ข้างๆ เธอจ้องมองเขา ราวกับคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของความฝัน ฝันที่มีชายหนุ่มรูปงามมานอนข้างๆ ให้เธอซบอกอย่างอบอุ่นใจ
"หล่อจัง"
สาวน้อยพร่ำเพ้อออกมาด้วยความเผลอไผล จนนาทีที่เธอนึกขึ้นได้ ร่างน้อยก็ผวากายลุกพรวดด้วยความตกใจทันที
"กรี๊ดดดดดดด!"
"โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย...โอ๊ย! โอ๊ย!"
ร่างน้อยที่ตื่นตกใจ เมื่อได้สติขึ้นมาและเข้าใจว่า ร่างกายของตนถูกคนตรงหน้าฉวยโอกาสเอาเปรียบตอนเธอไม่ได้สติ เธอถึงกับหยิบหมอนขึ้นมาตีเขาแรงๆ แบบไม่ยั้ง จนคนที่นอนข้างๆ ลุกขึ้นจากเตียงกว้างด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจ
"โอ๊ย! เป็นเชี่ยอะไรขึ้นมาวะ...หยุด!"
ชายหนุ่มตะคอกเสียงดัง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปแย่งหมอนออกมาจากมือของเธอแล้วเหวี่ยงทิ้งสุดกำลังด้วยความโมโห ร่างน้อยถึงกับหน้าซีดตัวสั่นด้วยความกลัว พลางถอยร่นจนไปเบียดชิดอยู่ติดหัวเตียง
ความโมโหสุดขีดของคนที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เป็นเหตุให้เขาก้มลงไปดึงผ้าห่ม แล้วกระชากออกมาจากร่างของสาวน้อย ก่อนจะเอื้อมไปจับข้อเท้าเรียวสวย แล้วออกแรงดึงกระชากจนร่างน้อยถลาเลื่อนมาตามแรงฉุดดึง
"มานี่เลยยัยตัวแสบ"
"กรี๊ด! อย่านะ! อ๊ายยยย!"
////เพี๊ยะ////
เสียงฝ่ามือที่กระทบข้างแก้มดังสนั่นห้อง จนคนที่เป็นเจ้าของใบหน้าถึงกับหันมาตาเขียวใส่ พลางขบกราบบดอัดจนขึ้นสันนูน ก่อนจะสบถโทษทัณฑ์ของผู้กระทำอย่างไม่คิดจะให้อภัย
"ไสหัวออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลย และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ กลับไปทบทวนด้วยสมองอันน้อยนิดของเธอด้วย ว่าก่อนจะโวยวายควรแหกตาดูว่าตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพไหน และก็ช่วยจำใส่สมองโง่ๆ ของเธอเอาไว้ด้วยว่า คนอย่างฉันไม่พิศวาสคนที่นอนเป็นศพ"
พอได้ฟังสิ่งที่เขาพูด พิมมี่ก็เหมือนจะมีสติขึ้นมา ความตกใจทำให้เธอลืมไปว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร ร่างน้อยรีบคว้าแขนกำยำของเขาเอาไว้ทันที ก่อนจะเอ่ยปากพร่ำพูดคำว่าขอโทษเพื่อขอโอกาสจากเขาอีกครั้ง
"เฮียหนูขอโทษ หนู...หนูตกใจ หนูเลยไม่ทันคิด เฮียอย่าไล่หนูไปเลยนะคะ"
เบตงหันมามองมือเล็กที่เกาะแขนเขาแน่น ก่อนจะสะบัดออกแรงๆ จนคนที่เกาะแขนเกือบล้มหน้าขมำ
"ปล่อย...ไม่ต้องมาจับตัวฉัน เธอกลับไปได้แล้ว ฉันไม่รับข้อเสนอของเธอแล้ว เด็กบ้า! เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันแบบนี้ ฉันไม่ฆ่าเธอก็ดีเท่าไหร่แล้ว แม่ง!"
"ไม่นะคะ เฮีย! หนูขอโทษ ฮึกๆ ฮือๆ เฮีย!"
สาวน้อยร้องไห้ออกมาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะกระโจนเข้าไปกอดคนตัวใหญ่เอาไว้ เมื่อเขาทำท่าจะลุกหนีเธอไป สาวน้อยจึงทุ่มเททั้งกายเพื่อกอดรั้งเขาเอาไว้ทันที
"ปล่อยฉัน! ยัยซื่อบื้อ ปล่อย! "
"ไม่! หนูไม่ปล่อยค่ะ"
"บอกให้ปล่อย หูแตกรึไงวะ...ปล่อย! เฮือก!"
ทันทีที่ร่างสูงหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ สาวน้อยผู้ใสซื่อก็ได้ทำในสิ่งที่ทำให้หัวใจของชายหนุ่มถึงกับกระตุกวาบ เขานิ่งอึ้งทั้งดวงตาเบิกโตราวกับตกใจ เมื่อสาวน้อยยื่นริมฝีปากแตะลงไปที่ข้างแก้มของเขาอย่างรวดเร็ว
"นะ...นี่เธอ...เธอ"
ใครจะคิดว่าสัมผัสเพียงเท่านั้น จะทำให้คนมากประสบการณ์อย่างเขาหัวใจพองโตได้ แถมเบตงก็เริ่มจะทนไม่ไหว เมื่ออาการที่เขาพยายามอดทนแทบตาย กำลังเริ่มปะทุและก่อเกิดขึ้นมาใหม่ภายในตัวของเขาอีกรอบ
"มี่ขอโทษค่ะ ต่อไปจะเชื่อฟัง จะไม่ทำร้ายเฮียอีก ไม่ว่าเฮียจะให้มี่ทำอะไร มี่จะทำตามที่เฮียต้องการทุกอย่าง ขอแค่เฮียอย่า...อื้อ! "
- Writer
