บทที่4/1 ลูกพีชคนรุม

1698 Words

Rrrr ครืดดด~ ครืดดดด~ ครืดดดด~ ครืดดดด~ "อื้อ โทรศัพท์อยู่ไหนเนี่ย" ฉันงัวเงียตื่นพลางควานหาโทรศัพท์มือถือที่กำลังดังรบกวนการหลับนอนของฉันตอนนี้ พอควานหาเจอก็หยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรมา... "ใบเฟิร์น" พอรู้ว่าใครโทรมา ฉันก็พึมพำชื่อของเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่จะกดรับสายมันด้วยสภาพที่ยังง่วงนอนไม่หาย คือเมื่อเช้าเสียพลังงานไปกับตาบ้านักรบเยอะไง สภาพเลยเป็นอย่างที่เห็น ง่วงนอนมาก "อืม ว่าไง" "นี่นอนอยู่เหรอ" "อืม มีไรป่าว" ปากขยับตอบปลายสายนะแต่ตานี่ลืมแทบจะไม่ขึ้นเลย ง่วงนอนมาก "มี คือว่าฉันเบื่ออะแล้วก็เหงาด้วย คืนนี้ไปร้านเหล้าหลังมอกันไหม" "ร้านเหล้าเหรอ?" ฉันลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินยัยใบเฟิร์นมันชวนไปร้านเหล้า จากที่ง่วงนอนคือตาสว่างจ้าไปเลยค่ะ เรื่องเที่ยวกลางคืนนี่ของชอบฉันเลย ยิ่งเป็นผับเป็นร้านเหล้านะ หืม~ ลาภปากเพราะผู้ชายหล่อๆ มันนั่งกันให้ควั่ก! ยัยลูกพีชคนนี้ชอบมองมาก "อืม ไปปะ?" "ผู้ชายเยอะไหม ไอ้ร้านเหล้าหลังมอที่ว่าอะ" ไอ้ฉันก็เป็นพวกชัดเจนในเรื่องผลประโยชน์ด้วยไง ก็เลยต้องถามให้ชัวร์ก่อนจะได้ตัดสินใจตอบถูกว่าจะไปหรือจะนอนต่อดี "ผู้ชายเหรอ ก็น่าจะเยอะนะ อีกอย่างร้านที่ว่าก็เป็นร้านเปิดใหม่ด้วย คนน่าจะเยอะและผู้ชายก็น่าจะเยอะด้วย" คำตอบโอเคมีเหตุผล "งั้นโอเค ไป" ใช่ค่ะ ถ้าคำตอบชัดเจนว่ามีผู้ชายเยอะ ฉันเซเยสหมดแหละ เพราะผู้หญิงอย่างเราๆ ที่เลือกไปนั่งร้านเหล้าก็เพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะไปมองผู้ชายเท่ๆ นั่งดื่มเหล้ากัน อีกอย่างฉันก็เป็นพวกชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองด้วย ดูระริกระรี้ ก็ใช่ไงคะ ฉันระริกระรี้ค่ะ เป็นคนระริกระรี้ไม่เรียบร้อยอ่อนหวานนะคะ ไม่อ่อนโยนค่ะ เป็นผู้หญิงที่ด่ามาฉันด่ากลับให้ลืมบ้านเกิดเท่านั้นค่ะ ฉันสู้ยิบตาฟันต่อฟัน ใครคิดจะมาสู้กับฉันไปศึกษาประวัติฉันก่อน ถึงหน้าตาจะออกสวยหวานนิดๆ ชื่อน่ารักน่ากิน แต่ฉันปากแซ่บมากค่ะ "ดิว...แล้วยัยฟ้าอะจะชวนมันไปปะ เผื่อมันอยากไปด้วย" ยัยฟ้าเหรอ? ฉันนอนใช้ความคิดแป๊บหนึ่งเมื่อนึกถึงยัยพราวฟ้า คือว่าฉันก็อยากชวนยัยฟ้ามันไปนะ แต่เมื่อเช้าฉันเพิ่งโดนมาร์ตินมันเขม็งมาเองอะ อย่าเพิ่งชวนมันดีกว่า งั้นพับยัยนั้นไว้ที่ห้องผัวมันนั่นแหละ ให้มันนอนกอดผัวมาเฟียของมันไปเถอะ คนอื่นจะได้ไม่ลำบากด้วย "ค่อยชวนยัยนั่นไปวันอื่นละกัน คืนนี้เราไปเช็กอินกันก่อน" ฉันตอบยัยใบเฟิร์นกลับไป "อืมโอเค งั้นสองทุ่มเจอกันนะ" ได้ยินเวลานัดหมายจากใบเฟิร์นเสร็จฉันก็รับทราบอย่างเรียบร้อย "เค" ก่อนจะกดวางสายในเวลาต่อมา แล้วพอกดวางสายปุ๊บเวลามันก็จะขึ้นมาให้เราเห็นบนหน้าจอโทรศัพท์ทันที ฉันเห็นปุ๊บถึงกับเบิกตาโพลงเลยทีเดียวเพราะตอนนี้มันหนึ่งทุ่มแล้วยังไงล่ะ บ้าจริงนี่ฉันนอนมาราธอนกันหรือไงนะ คือนอนตั้งแต่บ่ายโมงจนเวลาล่วงเลยมาถึงหนึ่งทุ่มเลยเหรอ ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินเลยอะ แต่ช่างมันเถอะค่อยออกไปหาอะไรกินตอนออกไปข้างนอกคืนนี้ละกัน ส่วนตอนนี้รีบลุกไปอาบน้ำก่อนดีกว่า คิดได้ดังนั้นแล้วฉันก็ไม่นอนอืดอยู่บนเตียงต่อ รีบลุกขึ้นออกจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที เพราะอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าก็จะถึงเวลานัดกับยัยใบเฟิร์นแล้วด้วย เพราะฉะนั้นฉันต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เท่านั้น! . . 20.00น. ติ๊ง! ลูกพีช : แกเสร็จยัง ใบเฟร์น : เสร็จแล้ว กำลังจะขับรถออกไป ลูกพีช : เค งั้นส่งโลเคชั่นมาพลางๆ ละกัน ไว้ไปเจอกันที่ร้าน ใบเฟิร์น : เค เจอกัน หลังจากที่ฉันส่งข้อความคุยกับใบเฟิร์นเสร็จ ฉันก็หยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้ขึ้นมาสะพายไหล่ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องนอน เปิดออกแล้วเดินออกไปเพื่อมุ่งตรงไปที่ประตูใหญ่ แต่ระหว่างทางที่กำลังเดินผ่านห้องโถงใหญ่ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าห้องมันเงียบแปลกๆ เหมือนไม่มีใครอยู่เลย ไอ้ใครที่ว่าก็คือไอ้บ้านักรบนั่นแหละ ใช่ ฉันคิดว่าตอนนี้เหมือนมันเองก็ไม่ได้อยู่ในห้องแห่งนี้ แล้วมันไปไหนล่ะ ไปผับเหรอ หรือไปเที่ยว หรือไปอึ๊บสาว แต่เดี๋ยวนะแล้วฉันจะไปสงสัยอะไรกับเรื่องของมันด้วยเนี่ย มันจะไปที่ไหน อึ๊บใครมันก็เรื่องของไอ้บ้านั่นหรือเปล่า? ใช่ มันเป็นเรื่องของไอ้บ้านั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน เพราะฉะนั้นแยกย้ายค่ะ ไปหาความสุขใส่ตัวดีกว่า... คิดได้ดังนั้นแล้วฉันก็ไม่รอช้าคิดมากทำเพลงบรรเลงให้เสียเวลาอีก รีบเดินตรงไปที่ทางออกของห้องแล้วพุ่งตรงลงไปที่ชั้นจอดรถวีไอพีที่มีแค่พวกฉันจอดได้ทันที จากนั้นก็ขับรถเดินทางไปตามโลเคชั่นที่ยัยใบเฟิร์นมันแอบส่งมาก่อนหน้านี้... ฉันใช้เวลาขับรถไม่นานก็ถึงที่หมายตามที่แมพมันพาฉันมา และทันทีที่ถึงร้านฉันก็ลงจากรถมองร้านเหล้าที่ยัยใบเฟิร์นว่าด้วยสายตาและความรู้สึกเป็นประกายอย่างถูกใจ "เลือกร้านได้ไม่เลวแฮะยัยเฟิร์น" ใช่แล้ว ความหมายประโยคที่ฉันพูดคือตามนั้นเลย ร้านที่ยัยใบเฟิร์นเลือกมามันไม่เลวเลยละ ร้านค่อนข้างที่จะดีและน่ามาเที่ยวมาก เจ้าของเทสดีนะว่าไม่ได้ เป็นร้านเหล้ากึ่งบาร์ที่แบบมีความลัคชูรี่เบาๆ ฟิลลูกคุณเบื่อๆ มานั่งเมาท์กันประมาณนั้น แต่เป็นร้านเหล้านะอะไรประมาณนี้ ฉันชอบนะ รู้สึกถูกชะตากับร้านนี้ดี บรรยากาศร้านมันได้อะ มันโอเคไปหมดที่สำคัญนะวันไหนที่อกหักขึ้นมา ขับรถมาซดเหล้าร้านนี้ได้เลย อารมณ์มันได้อะ "พีช!" ขวับ! "ยัยเฟิร์น" ฉันกำลังยืนชื่นชมภาพบรรยากาศของร้านอย่างเพลิดเพลินแต่หูได้ยินคนเรียกชื่อตัวเองซะก่อน ก็เลยหันหน้าไปดูว่าใครเรียก ก่อนจะพบว่าคนที่เรียกก็คือยัยใบเฟิร์นที่เพิ่งจอดรถเสร็จและกำลังเดินมาหาฉันนั่นเอง ค่ะ นัดฉันมาสองทุ่มแต่มันมาถึงสองทุ่มสามสิบ คนไทยแท้อะเนอะ "สายไปตั้งสามสิบนาที คืนนี้คุณมึงเลี้ยงนะคะ" "เอางั้นเลยเหรอ ได้สิไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" นี่ค่ะ มันต้องเริ่ดสะแมนแตนแบบนี้ค่ะ รู้ตัวและไม่ปฏิเสธความผิดของตัวเองค่อยน่าคบหากันหน่อย "เริ่ดมากค่ะสาว ไปค่ะ ฉันอยากเข้าไปชมในร้านแล้ว" "ดูแกตื่นเต้นกับร้านนี้นะ" "ร้านมันถูกจริตฉันพอดีอะ ก็เลยสนใจเป็นพิเศษ" คือมันถูกจริตฉันจริงๆ นะ แบบว่าค่อนข้างที่จะพอใจมากๆ เลยละ "อ่อ...งั้นรีบไปกันเถอะ" ใบเฟิร์นตอบฉันเสร็จมันก็ควงแขนฉันแล้วพากันเดินเข้าร้านทันที และในทันทีที่ฉันย่างกรายเข้าไปในร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ตามคาดเลยค่ะ...ผู้ชายเยอะมาก นั่งกันให้ควั่ก ที่สำคัญหน้าตาแต่ละคนนี้คืออาหารตาดีๆ นี่เอง คือมันเหมือนศูนย์รวมความหล่อของจักรวาลอะ ที่สำคัญอีกข้อหนึ่งคือ หนุ่มๆ พวกนี้อยู่ในวัยนักศึกษาประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ และเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนด้วย เพราะดูจากรถหรูๆ ที่จอดเรียงกันเป็นแถวข้างนอกนั่นแล้ว ส่วนใหญ่เป็นคันเดียวกันกับที่ฉันเคยเห็นในมหาวิทยาลัยของตัวเองเลย แต่เอาจริงๆ มันก็ไม่แปลกอะไรหรอกเพราะร้านนี้มันก็เปิดอยู่ด้านหลังมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนนี่เนอะ "คนเยอะดีนะแก โดยเฉพาะหนุ่มๆ" หลังจากที่ฉันกับใบเฟิร์นได้โต๊ะนั่งแล้ว ยัยใบเฟิร์นที่นั่งลงพร้อมกับฉันก็พูดขึ้นพร้อมกับปรายตามองไปรอบๆ ร้านด้วยสายตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้นเบาๆ ฉันที่ได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นจึงยิ้มกริ่มบางๆ ออกไปอย่างรู้กัน เนี่ย เวลาคนโสดมันมาอยู่ด้วยกันความอิสระทางสายตามันก็จะประมาณนี้ จะมอง จะยิ้มให้ใครมันก็คล่องตัวไปหมด ไม่เหมือนยัยพราวฟ้าที่แค่มีคนเดินเข้ามาคุยด้วยผู้ชายคนนั้นก็โดนหิ้วปีกออกไปละ ผัวหวงเป็นบ้า! แต่ก็น่าสงสารมันนะมีผัวไวอดมีความสุขกับพวกฉันเลย "สั่งก่อนไหมแก" "อืม เอาเลย" ฉันตอบเพื่อนกลับไป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดกล้องเซลฟี่ตัวเองไปพลางๆ เซลฟี่ไปเรื่อยจนยัยเฟิร์นออเดอร์เสร็จแล้วฉันก็ยังไม่หยุดถ่ายรูปตัวเองเลยอะ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องหยุดเมื่อจู่ๆ ก็มีหนุ่มหล่อสูงยาวเข่าดี คือหน้าตาหล่อแบบพระเอกเกาหลีเกาใจมาก เขาเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะของพวกฉันจากนั้นก็พูดบางอย่างกับฉันออกมา "คุณสวยจังเลยครับ จะเป็นไรไหมครับถ้าผมจะขออนุญาตนั่งร่วมโต๊ะด้วยคน" ทันทีที่ฟังพ่อหนุ่มคนหล่อพูดจบฉันก็แอบเหลือบมองเพื่อนสนิทอย่างใบเฟิร์นที่นั่งตรงข้ามด้วยสีหน้ายิ้มกริ่มทันที ก่อนจะเรียกสายตากลับไปมองพ่อหนุ่มตัวสูงตรงหน้าอีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more