บทที่4/2 ลูกพีชคนรุม
897 Words
"ได้สิคะ เชิญนั่งเลยค่ะ" พอฉันเชิญคุณผู้ชายท่านนี้เสร็จเขาก็เผยรอยยิ้มให้ฉัน ก่อนจะนั่งลงแล้วพูดคุยกันตามประสาคนเพิ่งรู้จักกันในเวลาต่อมา และแน่นอนว่าในระหว่างที่เราพวกเรานั่งจิบแอลกอฮอล์ที่ไม่แรงมากนักพร้อมๆ กับฟังดนตรีสดอยู่นั่น จู่ๆ ฉันก็เหมือนกำลังถูกจีบจากพ่อหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาซะแล้ว
เขากำลังจ้องฉันด้วยนัยน์ตาเป็นประกายอย่างเปิดเผย เหมือนสนใจฉันและอยากจะทำความรู้จักกับฉันมากกว่านี้ คือภาษากายของเขามันชัดเจนมาก ฉันที่สัมผัสได้แบบนั้นจึงละสายตาจากเขาแล้วแอบส่งสายตาและรอยยิ้มมีนัยไปให้ใบเฟิร์นเงียบๆ ก่อนจะเรียกสายตากลับมามองคนที่กำลังพูดคุยกับฉันอย่างพ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนี้ต่อ ใบเฟิร์นที่เห็นท่าทางนี้ของฉันมันก็เลยอดกลั้นขำไม่ได้ก็เลยต้องแอบหัวเราะเบาๆ
ดูเอาเถอะแทนที่มันจะช่วยฉันก่อน ยัยบ้าเอ้ย!
แล้วที่มันหัวเราะแบบนั้น คือมันรู้ไงว่าฉันเกมแล้ว เกมที่ว่าก็คือผู้ชายตกหลุมรักฉันเข้าแล้วและพร้อมที่จะพลีชีพเพื่อฉันมาก แต่ฉัน! ฉันดันไม่ชอบอะไรที่มันเข้าถึงง่ายอย่างเช่นสถานการณ์ตอนนี้
ใช่ ฉันไม่ชอบอะไรที่มันง่าย เพราะมันไม่ตื่นเต้น ถ้าจะจีบหรือรักใครสักคน ฉันขอผู้ชายแบบ ปากร้ายๆ เลวๆ เข้าถึงยาก เย็นชา แบบว่าต้องให้ฉันดิ้นรนในการเข้าหาอะ อยากได้ฟิลความลำบากมากกว่าความสบาย ไม่เอาแบบนี้ที่นั่งเฉยๆ ผู้ชายก็พร้อมสยบให้แล้ว มันไม่เร้าใจฉันค่ะ
"เดี๋ยวพีชขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" เอาว่ะ ฉันขอตัวหนีไปเข้าห้องน้ำก่อนละกัน ไม่ไหวจริงๆ ฉันไม่ชอบสายตาสื่อความหมายแบบนั้นของคนตรงหน้าตอนนี้เลย มันขนลุก
"เชิญครับ ว่าแต่จะให้ผมไปเป็นเพื่อนไหมครับ"
"โอ้ว ไม่เป็นไรเลยค่ะ พีชไปเองคนเดียวได้ค่ะ" ฉันรีบยกมือปฏิเสธแทบไม่ทันอะ จะบ้าตาย!
"ครับ"
พอคุณเขาตอบว่าครับ ฉันก็รีบชิ่งเดินหนีไปเข้าห้องน้ำทันที รอดแล้วฉันรอดแล้ว เฮ้อ! ไม่คิดว่าการมานั่งร้านเหล้าครั้งแรกในชีวิตจะถูกจีบง่ายขนาดนี้ ปกติไปเที่ยวแต่ผับโดนจีบยากมาก แต่พอมาร้านเหล้าคือผู้ชายเข้าหาง่ายซะงั้น งงมากแม่
หลังจากที่ฉันทำธุระในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่อยู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นเมื่อมีผู้ชายคนใหม่เดินเข้ามาทักทายฉันแต่ฉันยังไม่ทันจะได้อ้าปากทักทายกลับเลยไอ้คุณพี่ผู้ชายที่นั่งโต๊ะฉันเมื่อกี้ก็เดินเข้ามาผลักอกผู้ชายคนใหม่ที่กำลังยืนตรงหน้าฉันแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอะ
"เฮ้ย! นี่มึงกำลังจีบเด็กกูอยู่เหรอวะ" อะไรกันเนี่ย ฉันไปเป็นเด็กคุณพี่ตอนไหนคะเนี่ย
"ก็แค่เด็กแต่ยังไม่ใช่เมียมึงถูกไหม งั้นกูก็มีสิทธิ์จีบเว้ย" เอ้า คนใหม่ก็ไม่เบา ตอบกลับไปแบบนั้นมีหวังได้วางมวยกันแน่ๆ
"พูดแบบนี้ มึงจะเอาใช่ไหม" นั่นไง
"หึ อยากลองก็เข้ามาดิว่ะ"
เอาแล้วไงนี่ปัญหามันเกิดมาจากฉันใช่ไหมเนี่ย โอ้ยอย่าเพิ่งตีกันเลยค่า ฉันกลัวเจ้าของร้านมันจะกระทืบเอา
"อะ เอ่อ...หยุดก่อนเถอะนะคะ ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ" ฉันว่าพร้อมขยับเข้าไปห้ามผู้ชายทั้งสองคนไม่ให้มีเรื่องกัน แต่ผู้ชายที่มาใหม่เมื่อกี้เขาหัวร้อนมากก็เลยปัดมือของฉันออกจนหลังมือพี่แกเกือบจะฟาดหน้าฉันอะ
"เรื่องอะไรผมต้องเย็น ไอ้เวรนี่มันห้าวใส่ผมก่อนนะ" ค่ะพี่หนูรู้ค่ะ
"แล้วไงว่ะ จะเอาก็เปิดมาดี้" แต่คนเก่านี่ก็ใช่ย่อย จุดไฟดีฉิบเป๋ง โอ้ยลูกพีชเครียดใครก็ได้มาช่วยฉันที!
"จะเปิดที่ไหนก็เปิดได้แต่ต้องไม่ใช่ที่ร้านกูดิครับคุณลูกค้า"
ขวับ!
ฉันหันขวับมองตามเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้ทันทีที่รู้สึกว่าน้ำเสียงโทนทุ้มๆ นิ่งๆ แต่ติดเยือกเย็นแบบที่ไอ้พวกพี่ว้ากชอบใช้มันคุ้นหูเหมือนใครสักคนหนึ่งที่รู้จัก! และใช่ค่ะ ทันทีที่ร่างสูงปรากฏเหนือความมืดสลัวจากทางเดินของร้าน ฉันก็อึ้งตาค้างไปเลยเพราะมันใช่ตามที่ฉันคิดไว้จริงๆ ด้วย
"นักรบ!" ใช่แล้วไอ้คนที่ฉันคิดไว้เมื่อกี้มันคือนักรบจริงๆ ด้วย แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้หมอนี้พูดว่าร้านผมเหรอ? ร้านผมที่ว่าหมายถึงร้านนี้เป็นของมันใช่ไหม
นี่ฉันมาเที่ยวร้านตาบ้านนี้เหรอ? แล้วก่อนหน้านี้ที่จะเข้าร้านฉันก็เผลอชมไปซะเยอะด้วยสิ โอ้ยฉันจะบ้าตายรายวัน ทำไมชีวิตของฉันไม่เคยพ้นไปจากมันสักทีนะ!
- Writer
