คำว่ามาส่งของธรณ์คือมาส่งถึงหน้าประตูห้องของคอนโดทั้งที่รมิตาบอกให้จอดรถส่งเธอถึงหน้าคอนโดก็ได้ เหมือนว่างานเขาจะยุ่งมากระหว่างอยู่ในรถก็มีสายโทรเข้ามาพร้อมกับข้อความดังไม่หยุด บางครั้งรมิตาเห็นเขาเปิดอ่านแล้วขมวดคิ้วแต่ก็เก็บมือถือไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นอนพักนะ ตอนเย็นฉันจะรีบกลับ”
“ค่ะ” รมิตาช้อนตาขึ้นมอง หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นความห่วงใยจากเขาเพียงเล็กน้อยแต่ทำให้เธอรู้สึกดี
การรักใครสักคนมันคงเป็นแบบนี้…
“มองแบบนั้นจะยั่วกันหรือไง หืม” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากห่างจากแก้มขาวนวลไม่ถึงคืบ
“อย่าค่ะ นี่มันหน้าห้องนะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า อื้อ!”
รมิตารู้ว่ายิ่งห้ามเขายิ่งทำ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะจูบเธอตรงนี้จริงๆ ริมฝีปากหนาบดจูบแต่ไม่รุกล้ำเข้ามาทำเพียงบดเคล้าจุมพิตปากนุ่มๆ แล้วค่อยถอยออกเปลี่ยนมาเป็นกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู
“คืนนี้จะมาต่อที่ค้างไว้ แต่งตัวสวยๆ ล่ะ”
พอเห็นใบหน้างา
