“และถ้าคุณจำได้ ฉันช่วยคุณนิด ๆ หน่อย ๆ ตอนที่คุณเกิดอาการแพนิคขึ้นเมื่อสักครู่” เธอเองก็เตือนเขาเช่นกันว่าเธอนั้นมีบุญคุณกับเขาอยู่นะ เพราะฉะนั้น เขาควรจะตอบแทนบุญคุณเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยการคืนกระเป๋าให้เธอ เพื่อให้ทุกอย่างมันจบลงอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้งและไม่ติดค้างต่อกัน
แต่เขากลับคิดต่าง...ทวงบุญคุณอย่างนั้นหรือ...ทำดีเพื่อหวังผลสินะ...ยัยตัวดี!
“ผมยังไม่ได้บอกเหรอ ว่าผมจะอนุญาตให้คุณเข้าไปพบผมที่คฤหาสน์ในวันพรุ่งนี้...อีกครั้ง”
“จริงหรือคะ!!” เธอถลึงตาโตเท่าไข่ห่าน อ้าปากหวอจนเห็นคอหอย ก่อนจะทำหน้าเหมือนคนไม่แน่ใจตัวเอง “เอ่อ...แล้วฉันไม่ต้องแก้ผ้าใช่มั้ยคะ”
เขายิ้มมุมปากตามถนัด “ก็แล้วแต่คุณสิ”
“งั้นฉันจะแต่งชุดสวย ๆ แล้วกัน เพื่อให้เกียรติสถานที่และให้เกียรติเจ้าของคฤหาสน์ ว่าแต่ ฉันรู้มาจากคุณอรรณพ เลขาของคุณว่าคุณจะแจ้งความ เรื่องนี้จริงเท็จยังไงเหรอคะ?”
เธอกำลังขมขู่เขาอย่างนั
