3 ป๊อปปี้เลิฟ
1516 Words
'ภีม ภวัต' หนุ่มหล่อ นักดนตรีสุดเท่ ขวัญใจสาว ๆ ทั้งโรงเรียน เขามีดีกรีเป็นถึงนักกีฬาด้วยแถมยังหน้าตาดีมาก ทุกอย่างมันเลยดูเพอร์เฟคไปหมด และด้วยที่เป็นคนเฟรนลี่ ก็ย่อมมีคนมาชอบและเข้าหาเยอะ
ปกติแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจใครเลย เพียงแต่มีวันนั้นที่เกิดสดุดตาเพื่อนต่างห้องที่เข้าใจว่าเธอมาจีบ อย่าง 'น้ำชา นรีกุล' จนทั้งคู่ได้สถานะคู่รักมา ด้วยความบังเอิญ ก็เป็นที่น่าอิจฉากับคนทั้งโรงเรียน เพราะทั้งคู่ดูสวยหล่อเหมาะสมกันมาก จนตอนนี้ก็คบกันได้หลายเดือนแล้ว
ณ คาเฟ่แห่งหนึ่ง
"ตัวทางนี้" หญิงสาวโบกมือไว ๆ ให้แฟนหนุ่ม ที่กำลังหันซ้ายหันขวาหาเธออยู่
"รอเค้านานไหม" เขาถามพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ ให้เธอ
"ไม่นานเท่าไหร่ เค้าสั่งเครื่องดื่มกับเค้กไปแล้วนะ ตัวจะเอาอะไรอีกไหม" ความจริงเธอก็มารอเขาได้สักพักแล้ว ซึ่งปกติก็จะเป็นแบบนี้เสมอ เพราะเขาค่อนข้างจะมาช้า
"ไม่เป็นไร ตัวชอบอะไรเค้าก็ชอบอันนั้นแหละ" มือหนาก็เอื้อมไปบีบแก้มเธอเบา ๆ
"อื้อ ภีมมม" เมื่อโดนจับแก้มแบบนี้ก็หน้าแดงซ่านเพราะความเขิน
"แฟนเค้านี่แก้มนิ่มจังเลย" ชอบมากเวลาได้อยู่กับเธอตามลำพังแบบนี้
"ไม่ต้องมาพูดดีเลย รีบกินเร็ว เค้าจะได้รีบกลับ"
"รีบไปไหน เรามาเดทกันนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอื้อมมือหนาไปจับมือบางเธอไว้
"ภีม..."
"เราเป็นแฟนกันนะชา"
"กะ...ก็ใช่" แก้มสาวก็แดงระเรื้ออีกครั้ง พร้อมกับกำลังดึงมือตัวเองกลับ แต่เขากับดึงไว้แน่นกว่าเดิม
"เป็นแฟนกันก็จับมือกันถูกแล้ว แต่ความจริงก็ทำมากกว่านี้นะ" เขาพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อเข้ามาพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน
"บ้าพูดอะไร รีบกินเลย"
"ก็ได้แต่ถ้ากินเสร็จ เราต้องไปเดินเล่นกันต่อนะ"
"ได้ยังไงล่ะ เค้าบอกแม่ว่ามาแป๊บเดียวเองนะ"
"หื้มมมม ตัวไม่คิดถึงเค้าเหรอ ไม่เจอกันตั้งหลายวันเลยนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน พร้อมกับสายตาที่ตัดพ้อ
"ก็ใครบอกให้ตัวติดเพื่อนล่ะ" เธอดึงมือกลับทันทีที่พูดจบ ก็เป็นแบบนี้จริง ๆ ตอนนี้เขาค่อนข้างจะติดเพื่อน ติดเที่ยว เวลาของเขากับเธอก็ไม่ค่อยมี ทั้งช่วงนี้แม่ของเธอยิ่งเคร่ง เพราะอยู่ในช่วงที่กำลังสอบเพื่อเรียนต่อมหาลัย
"ชา..." เขาก็รู้ตัวดีเหมือนกันว่าตัวเองเป็นคนติดเพื่อน ด้วยที่เริ่มโตและมีสังคม ก็มักอยากทำอะไรที่มันท้าทาย
"เค้าไม่ได้ว่าอะไรตัวเลยนะ ถ้าจะติดเพื่อน ติดเที่ยว แต่เค้าอยากให้ตัวใส่ใจ การเรียนกว่านี้หน่อยได้ไหม อีกนิดเดียวเราก็จะเรียนจบกันแล้ว เค้าอยากให้เราสองคน มีอนาคตที่ดีไปด้วยกัน"
"..." เขามองใบหน้าสวยของแฟนสาวอย่างครุ่นคิด นี่เขาทำตัวแย่เกินไปใช่ไหม
"ตัวทำเพื่อตัวเองได้ไหม" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"อืม" เขาตอบรับพร้อมกับฝืนยิ้มให้เธอ
หลังจากกินขนมหวานเสร็จ ทั้งคู่ก็ออกมาเดินเล่นกันต่อ และเขาก็ไม่วายฉวยโอกาสจับมือเธออีก เนื่องด้วยปกติจะไม่ได้มีโอกาสนี้บ่อย ๆ เพราะส่วนมากแล้วจะมีกลุ่มของเพื่อน ๆ ไปด้วยตลอด วันนี้เลยเป็นวันพิเศษที่ได้อยู่กันสองต่อสอง
"ตัวรู้ไหมตั้งแต่เราคบกันมา เค้าชอบเวลาแบบนี้ที่สุดเลย"
"หืม" เธอเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ เขาตัวสูงกว่าเธอมาก แล้วเวลาที่เขาก้มลงมามองเธอ เขาโคตรหล่อเลย
"ก็เวลาที่ได้อยู่กับแฟนตามลำพังไง"
"พูดอะไรอ่ะตัว"
"ก็จริง ปกติเราก็ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ไปไหนมาไหนมีแต่เพื่อน ๆ เต็มไปหมดเลย"
"แล้วไม่ดีหรือไง มีเพื่อนเยอะสนุกจะตาย" เธอพูดออกไปแบบคนที่ไม่คิดอะไร
"มันก็ดี แต่คนที่มีแฟนแล้ว ก็อยากอยู่กับแฟนสองต่อสองกันทั้งนั้นแหละ อย่างเค้าเองก็อยากอยู่กับตัวสองต่อสอง แบบนี้นาน ๆ รู้ไหม"
"อือ แต่เขายังไม่ชินเลย"
"เดี๋ยวก็ชิน อันดับแรกต้องจับมือกันบ่อย ๆ เค้าชอบสกินชิพ"
"สกินชิพ?" เธอถามอย่างไม่เข้าใจความหมาย
"ก็ใกล้ชิดสนิทกันแบบนี้ไง อยากจับมือ อยากกอด อยากหอม อยาก..."
"ภีม" คนบ้าอะไรพูดจาตรงไปตรงมาแบบนี้ ไม่มีความเขินอายบ้างหรือไง
"หึ เดี๋ยวก็ชิน" พูดจบเขาก็จับมือเธอแบบขยับมือตัวเองเข้าไป ประสานกับมือนุ่มของเธอ ด้วยสัมผัสนั้นมันทำให้ทั้งคู่รู้สึกใจสั่นขึ้นมา
"..."
ณ บ้านนรีกุล
"ทำไมกลับมาบ้านมืดค่ำอย่างนี้ละชา" พอลูกสาวเดินเข้ามาภายในบ้าน คนเป็นแม่ก็พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจทันที
"เอ่อ... พอดีเดินเล่นกับเพื่อนเพลินไปหน่อยอะแม่" เธอก็จำใจต้องโกหกคำโต เพราะรู้ดีว่าแม่เธอเข้มงวดกับเรื่องนี้มากแค่ไหน แม้จะรู้สึกผิดมากก็บอกความจริงไม่ได้
"ไม่ได้ไปแอบมีแฟนที่ไหนใช่ไหม ดูไม่ค่อยมีเวลาเลยนะ" ชลดายังคงมองลูกสาว ด้วยสายตาที่เอาเรื่องอยู่
"ไม่หรอกแม่ ช่วงนี้ชาเรียนเยอะ อีกไม่กี่เดือนก็จะสอบแล้วด้วย" เธอก็ได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด
"ก็ดี ทำอะไรก็มีสติ แล้วก็คิดเยอะ ๆ ด้วยนะ จะคบกับใครก็ดูดี ๆ อย่าให้ผิดพลาดเหมือนแม่"
"ชารู้ แม่ก็เลิกคิดมากได้แล้วนะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว" เธอก็เดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างรักใคร่ เพราะก็รับรู้ร่วมกันดีว่าแม่เธอเจออะไรมาบ้าง ซึ่งก็เป็นเรื่องราวแย่ ๆ ในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง
"อือ พ่อเขามาขอร้องแม่ ว่าอยากให้ชาไปเจอกับคนบ้านนั้น ชาว่ายังไงแม่แล้วแต่ชานะ"
"เอ่อ..."
"ความจริงพ่อเขาก็ขอร้องแม่หลายครั้งแล้ว เขาบอกว่า ทางนั้นอยากเจอลูกจริง ๆ"
"แล้วถ้าทางนั้นเขาโกรธเกลียดเราล่ะแม่ ถ้าเขาไม่ได้เข้าใจในแบบที่เราเข้าใจ เขาจะทำอะไรไม่ดีไหม"
"แม่ก็รู้สึกผิด แต่แม่เองก็ไม่ได้ผิด ชาเองก็ไม่ได้ผิด คนบ้านนั้นเขาก็ไม่ผิดถ้าเขาจะเกลียดเรา ความผิดมันเกิดจากผู้ชายที่เห็นแก่ตัวคนนั้นคนเดียว"
"แม่..."
"แม่แล้วแต่ชานะ อยากไปก็ไป ชามีพี่น้องไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ไม่ใช่ลูกคนเดียว ไปรู้จักกันไว้ก็คงไม่เสียหายอะไร"
"แต่ชาก็เป็นห่วงความรู้สึกของแม่นะ"
"แม่ไม่เป็นไร ชาปฏิเสธเขาบ่อยไปแล้วนะ ไปรู้จักกันไว้ ก็ไม่เสียหายอะไร อย่างที่แม่บอกนั่นแหละ แต่ยังไงก็แล้วแต่ชานะ" พูดจบก็ลูบหัวลูกสาวเบา ๆ เพื่อเป็นการปลอบโยน
"..." แล้วเธอก็คิดตามในแบบที่แม่เธอบอก เธอหลีกหนีไม่ไปพบคนบ้านนั้น มาหลายปีแล้วด้วยความรู้สึกที่กลัว แล้วก็ไม่รู้ว่า ครอบครัวของพ่อเธอ เขาจะรู้สึกยังไงกับการที่มีอยู่ของเธอ จะยินดีหรือว่าจะรังเกียจ แต่ด้วยที่ถึงขนาดนี้แล้ว ก็คงต้องไปเจอสักครั้ง เพื่อให้ปลดล็อคความรู้สึกตัวเองอีกขั้น
เป็นกิจวัตรประจำวันของทุกวันก่อนจะนอน ที่ต้องคุยโทรศัพท์กับแฟนหนุ่ม
(ภีม : พรุ่งนี้เราไปเดินเล่นกันอีกนะตัว เค้าอยากซื้อตุ๊กตาให้ตัว)
"ช่วงนี้คงไม่ได้แล้ว แม่เค้าเข้มงวดมาก เพราะเรื่องที่ชอบกลับค่ำบ่อย ๆ ถ้ามีอีกโดนบ่นยาวแน่ ๆ กลับมาวันนี้ก็ยังบ่น"
(ภีม : งั้นเหรอ เสียดายจัง ว่าแต่เค้าได้ยินแค่ตัวพูดถึงแม่ ไม่เคยพูดถึงพ่อเลย พ่อตัวไม่ดุเหรอ)
"เอ่อ...ไม่หรอก พ่อเค้าไม่ยุ่งด้วยเท่าไหร่" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
(ภีม : อ่อ ดีเหมือนกันนะ)
ด้วยที่พ่อเธอมีอีกครอบครัวเลยไม่ได้มายุ่งเกี่ยว ทำให้เรื่องนี้เธอไม่ได้เปิดปากบอกเขาหรือว่าใคร แค่ความรู้สึกแม่เธอแย่ เธอก็รู้สึกแย่ตามมากพอแล้ว
แล้วทั้งคู่ก็คุยกันนานกว่าชั่วโมง ก่อนจะวางสายเมื่อถึงเวลานอน เขาก็มักจะคุยพูดจาน่ารักแบบนี้กับเธอเสมอทุกวัน มีแฟนอ้อนเก่งแบบนี้ จะไม่ให้หลงรักได้ยังไง
- Writer
