4 หลง
1541 Words
ณ PW คลับ
หลังจากที่วางสายจากแฟนสาว เขาก็มาเที่ยวคลับกับเพื่อนต่อ ตั้งแต่อายุย่างเท้าเข้า 18 ปี เขาก็เริ่มใช้ชีวิตสุดโต่ง ทั้งเพื่อนซี้ที่รู้จักกันดีอย่าง 'เพิร์ธ ภัทรวิชญ์' ก็เป็นเจ้าของที่นี่ และเมื่อมาถึง ก็พบกับเพื่อนทั้ง 2 คนที่นั่งรออยู่
"ไงมึง" มาถึง บูม ณวัตร ก็ทักทันที
"เออ มาเร็วนะพวกมึง" พูดจบก็นั่งลงเก้าอี้ที่ว่างอยู่
"ก็มารอพวกมึงนี่ไง อ่ะของมึง" ไบร์ท วัชระ ก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาวาง
"แล้วไอ้เพิร์ธยังไม่มาเหรอ"
"ถามหากูเชียวนะ" และเสียงคนที่เขาถามหาก็ดังขึ้น
"สัส ไม่เจอกันนานเลยนะมึง"
"กูต่างหากล่ะที่ไม่เจอมึง"
"จะเจอได้ยังไง แม่ง ไปติดหญิงที่ไหนก็ไม่รู้"
"ติดหญิงก็เพื่อนพวกมึงนั่นแหละ” แม่งน่ารักชิบหาย เขาคลั่งรักเธอจะตายอยู่แล้ว
“เหม็นความรัก ทีกับพวกกูไม่ออกมาเจอเป็นชาติ”
"หยุดแซวมันได้แล้ว ว่าแต่พวกมึง ทำไมถึงออกมาพร้อมเพรียงกันได้" เพิร์ธก็ถามพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ
"ออกมาหาสีสันให้ชีวิตไง"
แล้วแต่ละคนก็มองหน้าอย่างรู้กัน เพราะมันจะเป็นแบบนี้เสมอ ตั้งแต่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น พวกเขาก็เริ่มอยากใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่กันมากขึ้น และยิ่งได้รู้จักกับคนเยอะก็ยิ่งมีอะไรท้าทายให้ทำมากมาย
“วันนี้พวกมึงไม่ต้องนัดใครมานะ”
“ทำไม กลัวแฟนมึงรู้หรือไง”
“เออ ไว้พวกมึงมีแฟน พวกมึงก็รู้เอง”
“มึงมาด้วยเนี่ย เสียระบบพวกกูหมดไอ้ห่า”
“เออ กูไปเข้าห้องน้ำก่อน” เขากระดกเหล้าที่อยู่ในแก้วจนหมด ก่อนลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
"ภีม" เมื่อเดินออกมา ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
"..." เขาได้แต่ถอนหายใจแต่ไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะรู้ดีว่านั่นคือใคร
ชะเอม เมียใหม่ของพ่อเขา ที่อายุเพิ่งจะ 25 ปี และพ่อเขาที่อายุกว่า 50 ปี ก็ยกขึ้นมาเป็นเมีย โดยไม่สนใจคำพูดใคร แม้แต่คนเป็นลูกอย่างเขา
"มาเที่ยวด้วยเหรอวันนี้"
"มีตาก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"แหม่ พูดกับพี่ให้ดี ๆ หน่อยสิ ยังไงพี่ก็เป็นแม่นายนะ"
"อย่ามาพูดจาแบบนี้ พี่จะไปไหนก็ไปอย่ามายุ่ง"
"แหม่ ก็มาเจอกันแบบนี้ พี่ก็อยากทักทายบ้าง" ชะเอมพูดพร้อมเดินมาเกาะแขนและลูบมือเขาเบา ๆ
"ปล่อย!" เขาพูดขึ้นเสียงดังด้วยความหงุดหงิด
"พี่ก็แค่ทักทายเองนะภีม"
"อย่าให้ผมต้องรู้สึกทุเรศพี่ไปมากกว่านี้เลยว่ะ" พูดจบเขาก็สะบัดแขนแม่เลี้ยงตัวร้ายจนหลุดไป และรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที เขาเห็นมาตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้รู้สึกรักชอบอะไรพ่อเขาเลย ที่คบกันอยู่ก็เพราะต้องการเงิน และเงินมหาศาลของพ่อเขา ก็ทุ่มใส่กับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้ว
"กรี๊ดดดดดด ไอ้เด็กบ้า ไอ้หยิ่ง คอยดูเถอะ ฉันจะจัดการแกสักวัน!"
เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ไม่อาจสนุกได้อีกต่อไป พอกลับมานั่งโต๊ะ ก็บอกเพื่อนว่าจะกลับในทันที
"พวกมึงกูกลับก่อนนะ"
"รีบไปไหนของมึง" บูมก็ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ นี่ก็เพิ่งจะห้าทุ่มกว่าเอง ปกติก็จะอยู่กันดึกกว่านี้ทุกครั้ง
"หงุดหงิดไม่มีอารมณ์"
"อ้าวไอ้ห่า แล้วมึงนัดพวกมันมานะ" เพิร์ธเองก็ถึงกับงง ทีแรกก็ยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้มันดูหงุดหงิดขนาดนี้
"นี่ค่าเหล้า พวกมึงจะแดกอะไรก็แดกกันต่อเลย" พูดจบก็วางเงินให้ แล้วก็เดินออกไปอย่างคนที่หัวเสีย
"มันเป็นอะไรของมันวะ"
"ช่างแม่งเหอะ ปล่อยมันไป" เพื่อนทั้งสามก็ได้แต่มองอย่างให้กำลังใจ เพราะปกติแล้วภวัต ก็เป็นคนอารมณ์ดี น้อยครั้งนักที่จะไม่มีเหตุผลแบบนี้ คงไปเจออะไรที่ทำให้หงุดหงิดมาจริง ๆ
เมื่อเดินออกมาจากคลับ เขาก็ชะงักไปกับภาพที่ได้เห็น ผู้หญิงคนนั้นที่ขึ้นชื่อว่าแม่เลี้ยงของเขา กำลังกอดจูบนัวเนียกับผู้ชายคนอื่นอยู่ ซึ่งดูก็รู้ว่ามากกว่าเพื่อน เขาได้แต่ข่มความโกรธเอาไว้ และรู้สึกสมน้ำหน้าพ่อตัวเองในใจ ไม่คิดว่าจะโดนหลอกง่ายขนาดนี้
ณ บ้านภวัต
"กลับบ้านมาได้สักทีนะ" เมื่อเห็นลูกชายตัวดี เดินเข้ามาในบ้าน ดนัยที่นั่งดื่มน้ำชาอยู่ก็รีบทักขึ้นทันที
"พ่อมีอะไร" เขาก็ถามขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ ความจริงก็อยากสงสารนะ แต่พอเห็นท่าทางของพ่อเขาแล้ว เขาก็พยายามลืมเรื่องที่เห็นก่อนหน้าไป
ด้วยที่เขากับพ่อ มักจะมีปากเสียงกันเสมอ ตั้งแต่ที่พ่อเขาแต่งงานใหม่ ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป โดยเฉพาะตอนนี้มีผู้หญิงคนนั้น เข้ามาอยู่ที่บ้าน มาทำทุกอย่างแทนที่แม่ของเขา ที่เพิ่งเสียไปได้ไม่นาน
"ฉันไม่เห็นแกกลับมาบ้านหลายวันไง ฉันเองก็เพิ่งไปต่างประเทศมา ถามชะเอมก็บอกว่าไม่เห็น"
"พ่อสนใจผมด้วยเหรอ" ตลกชะมัดเลย
"แกเป็นลูกฉันนะภีม ทำไมฉันจะไม่สนใจแก มีแต่แกนั่นแหละ ทำไมชอบทำตัวมีปัญหาอยู่เรื่อย"
"หึ เอาเวลาไปสนใจเรื่องของพ่อเถอะ แล้วนี่จะเที่ยงคืนแล้วทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีก"
"เรื่องของฉัน"
"อ่อ เมียเด็กคงยังไม่กลับเข้าบ้าน มีเมียเด็กก็อย่างนี้แหละพ่อ ทุกข์ใจหน่อยนะ ป่านนี้ไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้" เขาพูดขึ้นอย่างกวนประสาท
"ไอ้ภีม!"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขึ้นไปนอนก่อน และวันนี้มาเก็บของเพิ่มนะ จะย้ายออกไปอยู่ที่หอจริงจังแล้ว ส่วนเรื่องเงิน ถ้าไม่อยากให้ก็ไม่เป็นไร เพราะผมไม่ต้องการ"
"อวดเก่ง! เพราะคิดว่าหาเงินได้เองใช่ไหมถึงเป็นแบบนี้"
"หึ แล้วแต่จะคิด"
"ฉันเป็นพ่อแกนะ แกอย่าทำเป็นไม่เห็นหัวฉันแบบนี้"
"พ่ออยากความดันขึ้นอีกเหรอ ถ้าไม่อยากก็อยู่เงียบ ๆ และจำเอาไว้ว่า เรื่องทุกอย่างมันเกิดมาจากพ่อคนเดียว เพราะผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้าน ทุกอย่างมันเลยแย่แบบนี้"
"แก..."
เขาไม่อยู่ฟังคำพูดต่อไปจากผู้เป็นพ่อ เพียงแต่รีบกลับขึ้นห้องไป กลับมาที่บ้านหลังนี้ สำหรับเขามันมีแต่ความอึดอัด เมื่อไม่มีแม่แล้ว บ้านก็ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป
วันต่อมา
"ตัวเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ด้วยที่มาเจอกัน แล้วเห็นสีหน้าไม่ดีของแฟนหนุ่ม คนตัวบางก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ป่าวไม่มีอะไร" คนหล่อไหวไหล่พร้อมกับยิ้มให้
"มีอะไรก็เล่าให้เค้าฟังได้นะ"
"ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วแหละ" เช้านี้ก็เป็นอีกวันที่เขาไม่สดชื่น ถ้าวันไหนทะเลาะกับผู้เป็นพ่อจะเป็นแบบนี้
"งั้นก็โอเค เสาร์-อาทิตย์ นี้ ไปติวด้วยกันไหม นี่เอกสารสมัครสอบ เราไปเรียนด้วยกันนะตัว" เธอพูดพร้อมกับยื่นซองเอกสารให้เขา
"สถาปัตย์ วิศวะ"
"ใช่ เค้าว่าจะเรียนสถาปัตย์ เพราะอยากทำงานด้านอินทีเรีย แต่พ่อให้เรียนวิศวะ เดี๋ยวลองสอบดูก่อนไม่รู้จะได้ไหม"
"ได้อยู่แล้ว ตัวเรียนเก่งจะตาย"
"แต่ตัวต้องไปเรียนกะเค้านะ"
"ถ้าไปเรียนด้วยกันจะได้อยู่หอด้วยกันป่ะ" เขาโน้มตัวมากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ
"บ้านะ ก็ต้องอยู่หอใครหอมันสิ"
"ใช่เหรอ ชวนไปเรียนด้วยนี่ไม่ใช่จะไปอยู่หอด้วยกันใช่ไหม"
"ไม่พูดด้วยแล้ว"
"คนเป็นแฟนกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิตัว ใกล้ชิดกันก็เป็นการบอกรักอีกอย่างหนึ่งนะ" เขาพูดพร้อมกับยิ้ม ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เธอ
"คนทะลึ่ง เค้าไปดีกว่า" พูดจบเธอก็รีบลุกขึ้น อย่างทำตัวไม่ถูก แต่เขาก็จับมือเธอไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อนสิ พรุ่งนี้ไปงานคอนเสิร์ตด้วยกันนะ เค้าอยากให้ตัวไปให้กำลังใจเค้า"
"ก็ต้องไปด้วยกันอยู่แล้วสิ หรือตัวจะไปกับใคร"
"ก็ชวนอยู่นี่ไง แฟนเค้าอยู่นี่ทั้งคน ไปกับใครได้อีกล่ะ"
"ให้มันจริงเถอะ"
"จริงที่สุดเลยครับ"
ทั้งรอยยิ้มและสายตาที่เขามองเธอ มันก็ทำให้เธอยิ้มกว้าง แบบนี้จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง ตกหลุมรักแฟนตัวเองวันละร้อยรอบ ใครจะไปคิดว่าจะรู้สึกดีขนาดนี้
- Writer
