ข้าคือ เจ้าของหอเหว่ยซิน

หน้าของท่านเป็นอันใด

เยี่ยนอิงยืนมองทั้งคู่เข้าไปในป่าเรียบร้อยแล้ว นางจึงได้ออกไปด้านนอกมิติ เพื่อเตรียมอาหารไว้ให้พวกเขา

“อิงเออร์ เจ้ายังมิได้ทำอาหารใช้หรือไม่ เช่นนั้นไปกินที่บ้านป้าเถิด” ป้าตู้ที่เพิ่งจะไล่ชาวบ้านไปได้แล้ว อีกทั้งนางเพิ่งจะนำของที่ซื้อมาไปเก็บที่เรือน ก็เดินมาหาเยี่ยนอิงที่เรือนของนาง

“ท่านป้า วันนี้ข้ารบกวนท่านมาตลอดทั้งวันแล้ว อีกอย่างเซินเออร์ยังมิหายดี ข้าไม่อยากทิ้งเขาไว้ที่เรือนเพียงลำพังเจ้าค่ะ”

“จริงด้วย ข้าก็ลืมไปว่าเจ้าต้องดูแลเซินเออร์ ประเดี๋ยวข้าจะให้เหมยเออร์ นำอาหารมาให้เจ้าก็แล้วกัน” อาเหมยเป็นหลานสาวของป้าตู้ อายุรุ่นเดียวกับซานเซิน

“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ” เยี่ยนอิงเดินไปส่งป้าตู้ที่หน้าเรือน ก่อนนางจะกลับมาเตรียมข้างของเพื่อทำอาหาร

แต่ว่า...นางจุดไฟไม่เป็น เยี่ยนอิงมองเตาไฟที่ต้องใช้ฟืนอย่างครุ่นคิด ผัก เนื้อสัตว์นางล้วนแต่หั่นเตรียมไว้หมดแล้ว ซานเซินก็ไม่อยู่ในเรือนด้วย นางหมดหนทางที่จะหาวิธีจุดไฟแล้ว

“จะทำเช่นใด” นางเกาหัวอย่างมึนงง ก่อนจะหยิบตะบันไฟขึ้นมามองหาวิธีใช้

ด้ามไม้ไผ่ขนาดสามชุ่น (1ชุ่น=1นิ้ว) ในมือถูกเปิดขึ้นเพื่อสำรวจดูสิ่งที่อยู่ด้านใน เยี่ยนอิงมองอย่างไรก็ไม่เข้าใจถึงวิธีการใช้ ก่อนนางจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“ตะ ติดแล้ว” ตะบันไฟในมือเพียงถูกลมก็เกิดประกายไฟเล็กๆ ขึ้น

เยี่ยนอิงจึงเบาลมในตะบันไฟในมือ ก่อนจะรีบใช้หญ้าแห้งที่วางรวมอยู่กับกองฟืนติดไฟแล้วยัดเข้าไปภายในเตา นางใส่ฟืนเข้าไปด้านใน ก่อนจะนั่งจ้องอย่างรอคอยว่าเมื่อใด มันจะติดเสียที

กว่าไฟจะติดก็เล่นเอาเยี่ยนอิงนางหงุดหงิดไม่น้อย พาลให้นึกถึงเครื่องครัวในโลกของนาง หากมีใช้จะดีสักเพียงใด

“พี่อิง เปิดประตูเรือนให้ข้าหน่อยเจ้าคะ” เสียงใสตะโกนเรียกเยี่ยนอิงอยู่ที่หน้าเรือน

เยี่ยนอิงที่กำลังผัดอาหารอยู่ในกระทะ นางจึงได้รีบผัดแล้วเทใส่จานไว้ก่อน ที่จะเดินออกไปดู

“อาเหมยรึ” นางร้องถาม ก่อนจะเปิดประตูออกไปดู

“ฮ่า ฮ่า เหตุใดใบหน้าของท่านจึงเป็นเช่นนั้นเล่า” อาเหมยหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นใบหน้าของเยี่ยนอิงเปื้อนไปด้วยเขม่าดำหลายแห่งบนใบหน้า

“เอ่อ...มันเป็นอันใดรึ” เยี่ยนอิงลูบใบหน้าของนาง ยิ่งทำให้เปื้อนมากขึ้นกว่าเดิม

“ฮ่า ฮ่า พอแล้ว ท่านไม่ต้องจับแล้ว หน้าท่านมีแต่ขี้เถ้าอย่างไรเล่า มา...ข้าจะยกอาหารเข้าไปด้านใน ส่วนท่านไปล้างก่อนเถิดเจ้าค่ะ” อาเหมยเดินถือชาวอาหารเข้าไปด้านใน เสียงหัวเราะขบขันของนางก็ยังดังไม่หยุด

จมูกน้อยๆ ของอาเหมยเชิดขึ้นสูดกลิ่นอาหารอย่างสนใจ

“พี่อิงท่านทำสิ่งใดรึ เหตุใดถึงได้มีกลิ่นหอมมากเพียงนี้” นางวางชามลงบนโต๊ะกินข้าว แล้วหันมาถามเยี่ยนอิงอย่างสนใจ

“หากเจ้าอยากกิน แบ่งไปดีหรือไม่ ข้ากับเซินเออร์คงกินกันไม่หมด” อาหารที่อาเหมยนำมาให้ก็ไม่น้อยเลย

“ท่านช่างดีกับข้านัก” นางกระโดดเข้ามากอดแขนของเยี่ยนอิงอย่างออดอ้อน

ทั้งสองเดินไปที่ครัว เยี่ยนอิงจึงตักอาหารให้อาเหมยลองกินก่อนว่าถูกปากนางหรือไม่

“อร่อย อร่อยกว่าที่ท่านย่ากับท่านแม่ของข้าทำอีกเจ้าค่ะ”

“หากเจ้าชอบก็เอาชามนี้ไปก่อน ประเดี๋ยวข้าทำใหม่” ของนางเยอะแยะ จะมาหวงกินเพื่ออันใด

“แต่ว่า...หากข้านำเนื้อในชามไปจนหมดท่านจะมีกินรึ” อาหารที่เยี่ยนอิงทำ ใส่เนื้อไว้ไม่น้อยเลย อาเหมยจึงลังเลด้วยรู้ว่าสองพี่น้องตระกูลฟู่ลำบาก จึงไม่คิดจะแย่งของกินของพวกเขา

“เอาไปเถิด ข้ายังมีอีก ไม่เชื่อเจ้าก็หันไปดู” เยี่ยนอิงชี้นิ้วไปที่โต๊ะในครัว

ด้านบนนอกจากผักแล้ว ยังมีเนื้อที่นางหมักไว้อีกสองชิ้น เพื่อจะทำเนื้อย่างให้เสี่ยวไป๋

“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้ากลับก่อนเล่า ที่เรือนคงรอข้ากินข้าวแล้ว” นางโบกมือน้อยๆ อย่างยินดี ก่อนจะเร่งฝีเท้ากลับออกจากเรือนของเยี่ยนอิงไป

เยี่ยนอิงนางจึงต้องมาเริ่มทำอาหารใหม่อีกครั้ง เนื้อที่นางชี้ให้อาเหมยดูเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่เตรียมไว้ให้เสี่ยวไป๋ ก่อนที่นางจะเดินไปเปิดประตูเรือน นางได้เก็บของเข้าไปในช่องเก็บของก่อนแล้ว

พอเสี่ยวไป๋พาซานเซินออกมา อาหารทั้งหมดก็วางไว้พร้อมอยู่ที่โต๊ะแล้ว

ส่วนเยี่ยนอิงตอนนี้นางกำลังมองห้องน้ำด้วยความรู้สึกหลากหลาย ด้านในมีหลุดที่ถูกขุดไว้เพื่อขับถ่าย ด้านข้างมีโอ่งที่มีน้ำอยู่เพียงแค่ก้นโอ่งว่างอยู่

“พี่หญิง ข้ากลับมาแล้วขอรับ” ซานเซินวิ่งมาหาเยี่ยนอิงที่อยู่ด้านหลังของเรือน

ก็เห็นแผ่นหลังของพี่สาวที่ห่อเหี่ยวมองห้องน้ำอยู่ด้านนอก แต่ไม่ยอมเดินเข้าไปด้านใน

“เกิดอันใดขึ้นขอรับ” เขาเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างอย่างไม่เข้าใจ

“ขะ ข้า...ว่าจะอาบน้ำ” ตามความทรงจำเดิม นางต้องไปหาบน้ำจากลำธารมาเติมใส่โอ่งไว้ใช้งาน บางครั้งก็จะเป็นซานเซินที่ไปหาบมา

“ฮ่า ฮ่า หน้าของท่าน เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้ขอรับ” เขาหัวเราะออกมาเสียท้องแข็ง เมื่อเยี่ยนอิงหันใบหน้ากลับมาหาซานเซิน

“ฮ่า ฮ่า นายหญิง ท่านจุดไฟเช่นใดถึงได้มอมแมมเช่นนี้ขอรับ” เสี่ยวไป๋ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

“พวกเจ้าหยุดเลย ข้าจะไปหาบน้ำก่อน พวกเจ้าไปรอในเรือน ข้าจะรีบไปรีบกลับ”

“ท่านไปอาบน้ำในมิติดีหรือไม่ จะได้ไม่ต้องออกไปหาบน้ำให้เหนื่อย ข้าอยากกินเนื้อแล้วขอรับ” เสี่ยวไป๋เลียปากของมัน

เมื่อครู่ที่ออกมาจากมิติ มันได้กลิ่นเนื้อย่างที่เยี่ยนอิงทำ ก็แทบจะอดใจไว้ไม่ไหวแล้ว

“อืม ดีเหมือนกัน” เยี่ยนอิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

นางเดินกลับไปในห้องเพื่อนำเสื้อผ้าไปเปลี่ยน ก่อนจะรีบเข้าไปในมิติ นางหวังว่า ห้องน้ำภายในมิติคงไม่เป็นเช่นที่เรือนของนาง

“อืม...ดีกว่าด้านนอกไม่น้อยเลย” ห้องน้ำภายในเรือนพักอยู่ในห้องนอนของใครของมันเลย

ทั้งยังแบ่งสัดส่วนอย่างชัดเจน ระหว่างห้องอาบน้ำกับห้องขับถ่าย เช่นนี้แล้วเยี่ยนอิงนางค่อยทำใจได้หน่อย

อีกอย่างที่สร้างความประหลาดใจให้นางเห็นจะเป็นห้องขับถ่าย เมื่อนางลองถ่ายเบาปรากฏว่า ของเสียเมื่อลงไปอยู่ด้านล่างแล้วก็หายไปทันที

“ว้าวววว มีเรื่องดีเช่นนี้ด้วย” นางร้องออกมาอย่างยินดี

ก่อนจะรีบล้างตัวแล้วออกไปด้านนอก ด้วยซานเซินและเสี่ยวไป๋คงกำลังรอให้นางไปกินมื้อเย็นอยู่

“ท่านช้านัก” เสี่ยวไป๋บ่นออกมา พอเยี่ยนอิงนั่งลงในตำแหน่งของนาง

เนื้อย่างชิ้นโตก็ลงไปอยู่ในคอของมันทันที “อร่อย เหตุใดข้าไปเคยรู้มาก่อนว่าเนื้อย่างอร่อยเพียงนี้” มันเลียปากอย่างพอใจ

ไม่ใช่เพียงแค่เสี่ยวไป๋เท่านั้นที่พอใจกับรสชาติอาหารที่เยี่ยนอิงนางทำ แม้แต่ซานเซินเขาก็เอาแต่ก้มหน้าอยู่ที่ชามอาหาร มิได้เงยหน้าขึ้นมาสนทนาเลย มีเพียงแค่ตอนที่ขอข้าวเพิ่มจากเยี่ยนอิงเท่านั้น ที่เขาเงยหน้าขึ้นมามองนาง

“ค่อยๆ กิน หากไม่อิ่มพี่จะทำเพิ่มให้เจ้าอีก”

“พี่หญิง เมื่อก่อนไม่เห็นว่าฝีมือท่านจะทำอาหารได้อร่อยเพียงนี้เลยขอรับ” เขามองนางอย่างแปลกใจ

“หึ แล้วจะต้องทำของอร่อยให้คนพวกนั้นกินได้อย่างไรเล่า เจ้ากินเข้าไปเถิด” นางเลื่อนชามเนื้อย่างในส่วนของนางไปให้ซานเซิน

“ท่านไม่กินรึ”

“ข้าอิ่มแล้ว เจ้ากินเถิด” เพียงแค่เห็นเขากินอย่างมีความสุขนางก็อิ่มเสียแล้ว