บทที่8 หวง (2/2)
1302 Words
“น้าจันทร์จ๋วย จ้าวปั้นชอบ” พูดจบใบหน้าเด็กน้อยก็ขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย คนที่โดนชมก็ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อไม่ต่างกัน
“ราม แกมีศัตรูเพิ่มแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“น้าจันทร์จ๋วยมากๆ”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเจ้าตัวแสบ” ข้าวปั้นหัวเราะคิกคักเมื่อผู้เป็นพ่อยื่นมือมาหยิกแก้มที่กลมราวกับลูกซาลาเปา
แม้พระรามจะทำท่าทีเป็นไม่สนใจคำที่เด็กน้อยวัย 3 ขวบเอื้อนเอ่ย แต่มุมปากกลับกระตุกรอยยิ้มขึ้นอย่างเห็นด้วยกับทุกคำที่กล่าวมา ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ
จันทร์เจ้าสวยมาก
การได้ออกมาคาเฟ่ในครั้งนี้ นอกจากจะได้กินเค้กจนสมใจแล้ว ยังได้เจอเพื่อนๆ ของสามีอีกด้วย คนตัวเล็กยิ้มจนตาเป็นสระอิมาตลอดทางอย่างอารมณ์ดี เดือดร้อนร่างสูงของพระรามที่ต้องคอยจ้องเขม็งใส่คนที่มองคนตัวเล็กข้างๆ ตาไม่กะพริบ
“นั่นใช่คุณจันทร์หรือเปล่า”
“คุณจันทร์จริงๆ ด้วย”
“เขาเลิกถ่ายแบบแล้วเหรอ เหมือนช่วงนี้เขาเงียบๆ ไปนะ”
“ไม่รู้สิ แต่เขายิ้มน่ารักมากๆ เลย แกถ่ายรูปไว้ๆ”
นั่นคือเสียงที่คนทั้งคู่ได้ยินในระหว่างที่กำลังเดินไปที่ชั้นจอดรถวีไอพี เพราะห้างสรรพสินค้าแห่งนี้คือห้างในเครือหัสวอนันต์ ดังนั้นพระรามจึงได้สิทธิ์จอดรถที่ชั้นวีไอพี
ท่อนขาเรียวเล็กก้าวขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตสุดหรู มันมีรูปทรงคล้ายกับรถสปอร์ตที่โลกเดิมของเขา ต่างกันที่ยี่ห้อรถเพียงเท่านั้น
ใบหน้าเนียนแสดงออกถึงความสงสัยเมื่อคนข้างๆ ไม่มีทีท่าว่าจะสตาร์ทเครื่องยนต์ ฝ่ามือแกร่งที่เห็นเส้นเลือดนูนเด่นชัดบีบที่พวงมาลัยรถแน่น ลิ้นหนาดุนแก้มอย่างใช้ความคิด ท่าทางเหล่านี้ตกอยู่ในสายตาของจันทร์เจ้า…เป็นอะไรอีกเนี่ยยย
“ไม่ออกรถเหรอครับ” เสียงหวานเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“...”
“อ่า...”
ก็แล้วทำไมไม่ตอบ!
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่สนใจคำถามของตน แขนเรียวสวยจึงเอื้อมไปแตะลงที่ท่อนแขนแข็งแกร่งของพระราม ดวงตาคมกริบหันมาสบตาภรรยาตัวน้อย
ทันใดนั้นเอง ในจังหวะที่จันทร์เจ้ากำลังผละมือออก ร่างสูงกลับโน้มตัวลงมาคร่อมทับแล้วฉกฉวยครอบครองริมฝีปากปากเล็กสวยที่อ้าค้างอย่างตกใจ
ปากหยักขบเม้มอวัยวะเดียวกันของผู้ที่อยู่ใต้อาณัติ ฝ่ามือหนาไล้ที่แก้มนวลเนียน จันทร์เจ้าที่ถูกฉกชิงลมหายใจเบิกตากว้าง คนโดนจูบทำอะไรไม่ถูกนอกจากใช้ฝ่ามือเล็กดันที่แผ่นอกหนา แต่เพราะขนาดตัวและเรี่ยวแรงที่แตกต่างกัน ทำให้จันทร์เจ้ายังถูกพันธนาการด้วยจูบจากพระราม
เรียวลิ้นอุ่นร้อนแตะลงยังริมฝีปากสวยแผ่วเบา พระรามละเลียดชิมความหวานของอีกฝ่ายอย่างพออกพอใจ ความหวานและความเนียนนุ่มมันยากที่จะทำให้เขาตัดใจผละออก
นัยน์ตาสีน้ำตาลปรือปรอยก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อโดนดวงตาคมจ้องกลับในระยะประชิด
“อื้อ พะ–”
ร่างสูงที่รุกล้ำกลีบปากสวยได้โอกาสในจังหวะที่จันทร์เจ้ากอบโกยลมหายใจ เขาแทรกเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานอีกครั้ง
“อืมม” พระรามครางในลำคออย่างพอใจ
“หยุด อื้ออ”
เสียงหวานขาดห้วงเมื่อลิ้นหนาดูดดึงลิ้นเล็กของตนที่พยายามหลบหนีสัมผัสวาบหวาม จันทร์เจ้าตอนนี้หูอื้อตาลายไปหมด นี่ไม่ใช่จูบแรกระหว่างเขากับพี่ราม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาไม่เคยชินกับมัน
พี่รามจูบเก่ง
หรือไม่ก็เป็นเขาเองที่ยังอ่อนหัดกับเรื่องพวกนี้ จันทร์เจ้าในโลกเดิมน่ะไม่เคยมีแฟน ดังนั้นไอ้เรื่องพวกนี้ก็ตัดออกไปได้เลย เขาไม่เคยมีประสบการณ์…
หลังจากที่เขาป่วยแล้วโดนคนตัวสูงป้อนยาด้วยปาก จากวันนั้นเขาก็ถูกผู้เป็นสามีจูบอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็นั่นแหละ จันทร์เจ้ายังไม่ชิน! ดังนั้นคนตัวเล็กจึงมีท่าทีเงอะงะทุกครั้งเมื่อถูกช่วงชิงลมหายใจดั่งเช่นในครั้งนี้
“อึก”
ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อภรรยาตัวน้อยเริ่มเอาเรียวลิ้นเล็กๆ มาแตะที่เรียวลิ้นหนาของตน เขามองแพขนตางอนสวยที่สั่นไหวเล็กน้อย คนที่หลับตาพริ้มจูบตอบเงอะงะ ช่างดูไร้เดียงสาจนนึกเอ็นดู
พระรามกวาดต้อนลิ้นเล็กของจันทร์เจ้าอย่างเชี่ยวชาญ ฝ่ามือหนาลูบไล้ลำคอระหงก่อนจะปรับให้ได้องศาเพื่อเขาจะได้จุมพิตร่างใต้อาณัติให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
“พะ…พี่ราม พอก่อน อื้อ”
ร่างสูงของสามีเขาช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน
“หวาน”
เว้นจังหวะให้ภรรยาตัวน้อยได้หายใจ ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน
ร่างเล็กที่พริ้มตาหลับค่อยๆ เปิดเปลือกตาสีไข่มุกขึ้นช้าๆ ดวงตาสองคู่สบประสานกัน คนหนึ่งแววตาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ส่วนอีกคนดวงตากลมโตสวยตอนนี้คลอไปด้วยหยาดน้ำตาเพราะอารมณ์วาบหวาม
เสื้อสูทของผู้บริหารอาณาจักรหัสวอนันต์ยับยู่ยี่เพราะถูกภรรยาตัวน้อยกำไว้แน่น คนตัวเล็กกว่าหอบหายใจถี่เพื่อกอบโกยอากาศ ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า ปากหยักยังคงคลอเคลียไม่ห่างจากคนที่กำลังหอบหายใจ
ราวกับถูกสูบเรี่ยวแรงออกไปจนหมดสิ้น จันทร์เจ้าค่อยๆ เอนตัวลงซบผู้เป็นสามีช้าๆ แล้วหอบหายใจอยู่ที่แผ่นอกหนา ฝ่ามือเล็กก็ยังคงกำที่สูทของพระรามไว้แน่น
ปลายจมูกโด่งกดลงย้ำๆ ยังแก้มเนียนที่ตอนนี้แดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ เขาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความเสียดาย อยากชิมความหวานจากปากผู้เป็นภรรยาอีกสักครั้ง แต่น้องไม่น่าจะไหว
“จูบจันทร์ทำไมเล่า!”
หอบหายใจกอบโกยอากาศจนพอใจถึงได้ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นรถ ฝ่ามือเล็กเปลี่ยนจากกำเสื้อสูทของสามีเป็นทุบลงไปแรงๆ ที่แผ่นอกหนาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“แล้วทำไมจะจูบไม่ได้”
ตอบรับด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อ ก่อนที่จะขบเม้มลงบนใบหูสีแดงระเรื่อ
“อ่ะ ยะ…อย่า”
เสียงหวานสั่นพร่าเมื่อยังโดนรังแกไม่หยุด
“ว่าไงคะ”
ผู้ชายพูดคะขามันเจ้าชู้!
“โอ๊ยย วันนี้นอนนอกบ้านเลยนะพี่ราม!”
“จันทร์นอนคนเดียวได้เหรอ ไม่กอดพี่จันทร์นอนหลับเหรอ”
เมื่อรังแกคนในอ้อมกอดจนพอใจ พระรามถึงผละออกมาจ้องตาคนที่เขินจนหน้าแดงตัวแดง
แหมๆๆๆ เมื่อก่อนก็นอนคนเดียวได้ไง แต่งงานกันมาก็ทิ้งให้จันทร์เจ้านอนคนเดียวไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ทำมาเป็นถามว่านอนคนเดียวได้เหรอ แหมมมมม
“หลับ จันทร์หลับ!”
“แต่พี่นอนไม่หลับ”
โอเค ยกธงขาว หนูแพ้ให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้วค่ะ T^T
“ยังไม่ตอบจันทร์เลยนะ”
“...”
“จูบจันทร์ทำไม”
“...”
“จูบเหมือนจะกินปากอะ จันทร์หายใจไม่ทัน!”
“แล้วใครใช้ให้ปากหวานน่าจูบ”
ตึกตัก ตึกตัก
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของจันทร์เจ้าต้องแดงเหมือนกับคนเป็นไข้แน่ๆ
“อะไรเล่า!”
“พี่จริงจังนะจันทร์…จุ๊บ”
ครั้นพูดจบก็โน้มลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากบาง ทำเอาจันทร์เจ้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
!!
“อย่าไปให้ใครกอดอีกรู้ไหม”
หวงก็บอกว่าหวงสิ!!
- Writer
