คฤหาสน์วิปลาส

ตอนที่ไม่มีชื่อ

“พี่เข้มเป็นอะไรไปจ๊ะ ทำหน้าเหมือนเห็นผี” เป็นบัวที่ถามเขา เขมราฐไม่รู้ตัวเลยว่าเขายืนตะลึงอยู่นานแค่ไหน

“ปะ…เปล่า บัวเลิกเรียนแล้วเหรอ” เพราะบัวยังอยู่ในชุดนักเรียนและมีกระเป๋าถือในมือ บัวเป็นเด็กน่ารัก ดูสดใส เด็กสาวยิ้มแล้วพยักหน้า

“ใช่จ้ะ แล้วพี่เข้มล่ะ เห็นหน้าบัวเหมือนเห็นผีเลย” เธอแซว

“บัว พี่ขอถามอะไรสักอย่างสิ” บัวขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“อะไรเหรอจ๊ะ”

“คือ...คฤหาสน์นี้น่ะ มีป้าบุญ พี่แตง พี่อ่อน บัว แล้วก็คุณหนูใช่ไหม”

“อันนี้บัวก็ไม่แน่ใจนะจ๊ะ บัวเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่สองปีเอง แต่ไม่เคยเห็นใครในคฤหาสน์เลยนอกจากคุณหนู ส่วนคนงานก็มีแค่นี้จ้ะ” เด็กสาวตอบ

“บัวเคยเห็นคุณหนูด้วยเหรอ” เขมราฐถามต่อด้วยความอยากรู้

“เคยแค่ครั้งเดียวจ้ะ คุณหนูสวยมาก สวยจนไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ยอมออกไปไหน อยู่แต่ในคฤหาสน์ ไม่ชอบคนเยอะด้วย แล้วก็...เฮ้ย! บัวพูดมากไปแล้ว ถ้าป้ารู้ ป้าด่าบัวแน่เลย พี่เข้มอย่าบอกป้านะจ๊ะว่าบัวพูด ขอร้องละ”

เด็กสาวยกมือไหว้อ้อนวอน หลังจากที่รู้ว่าตัวเองเผลอพูดเรื่องของคุณหนูออกไป

“พี่จะไม่บอกใคร แต่บัวต้องเล่าเรื่องคฤหาสน์นี้ให้พี่ฟังก่อน” เขมราฐเสนอข้อแลกเปลี่ยน เขาพยายามโน้มน้าวเด็กสาว ถ้าถามคนอื่นอาจจะมีคนสงสัย แต่บัวยังเด็กคงไม่คิดอะไรมาก ฐานข้อมูลของเขมราฐในคฤหาสน์หลังนี้ก็คือเด็กสาวตรงหน้านี่แหละ

“พี่สัญญาก่อน ว่าถ้าบัวเล่าแล้วพี่จะไม่บอกใคร” บัวต้องการความแน่ใจ

“ครับ พี่สัญญา ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย”

“บัวมาอยู่คฤหาสน์นี้ได้สองปี ป้าบุญสั่งว่าห้ามขึ้นไปบนคฤหาสน์เด็ดขาด ขนาดเข้าใกล้ยังไม่ได้เลย บัวเคยแอบขึ้นไปครั้งหนึ่ง ยังไม่ทันได้เห็นอะไรก็โดนป้าบุญจับได้ แกตีบัวก้นลาย เจ็บไปหลายวันเลย”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขมราฐแปลกใจ ป้าบุญดูใจดีมาก ไม่น่าจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ

“บัวเข็ดเลย ไม่เข้าไปใกล้อีก แต่มีอยู่วันหนึ่ง ป้าบุญให้บัวเอาของขึ้นไปให้คุณหนู ป้าบุญบอกว่าเห็นอะไร ได้ยินอะไรก็ห้ามพูดให้คนอื่นฟัง ในคฤหาสน์เงียบมาก ไม่มีใครอยู่เลย บัวเข้าไปแล้วขนลุก เพราะหน้าต่างถูกปิดด้วยผ้าม่าน คฤหาสน์ก็มืด ทั้งที่เป็นตอนกลางวัน น่ากลัวมากอะ เหมือนบ้านผีสิงเลย” บัวทำท่าขนลุก เขมราฐยิ่งตั้งใจฟังต่อ

“บัวรีบเอาของขึ้นไปให้คุณหนู แต่ตอนนั้นคุณหนูนอนหลับอยู่บนเตียง คุณหนูใส่ชุดสีขาว หลับสนิทเหมือนคนตายเลย อือ...ยิ่งพูดยิ่งขนลุก” บัวลูบแขนตัวเอง ผมเด็กสาวเริ่มชันขึ้นสองสามเส้น

“แล้วยังไงต่อ? ในห้องเป็นยังไง มีอะไรผิดปกติไหม” เขมราฐถามต่อด้วยความอยากรู้

“เตียงคุณหนูเป็นสีขาว ห้องก็มืด ๆ แต่คุณหนูตัวขาวมาก สวยมากด้วย ขนาดตอนหลับยังสวยมาก ๆ แต่ในห้องเป็นยังไง บัวไม่ทันได้สังเกต พอวางของไว้บนโต๊ะก็ตีรถลงมาเลย” เด็กสาวบอก

“แล้วเคยเห็นใครเข้าออกคฤหาสน์ไหม”

“ไม่มีเลยจ้ะ”

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จตอนห้าโมงครึ่ง ทุกคนก็รีบกลับเข้าห้องพักของตัวเอง เขมราฐเองก็เช่นกัน วันนี้เขารีบกลับมาที่ห้อง เอาข้อมูลที่ได้จากบัวมาประกอบกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผู้หญิงที่เขาเห็น ต้องเป็นคุณหนูลึกลับในคฤหาสน์นั้นแน่ กลิ่นหอมที่เขาติดใจนักหนาก็มาจากคุณหนูนั่นเอง

คนในบ้านที่รู้เรื่องของคฤหาสน์หลังนี้มากที่สุดก็คือป้าบุญ เขมราฐอยากรู้เรื่องของคฤหาสน์นี้ให้มากกว่านี้ รวมทั้งเรื่องของคุณหนูด้วย

ชายหนุ่มหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากที่ซ่อน ทันทีที่เปิดเครื่อง ข้อความต่าง ๆ ก็ไหลเข้ามาไม่หยุด เขมราฐเปิดอ่านข้อความจากลูกน้องที่แจ้งว่าได้ส่งข้อมูลให้ทางอีเมลแล้ว เขารีบเข้าไปดูข้อมูลพวกนั้นทันที แอบชื่นชมลูกน้องที่ทำงานได้รวดเร็วทันใจ

นางสาว อินทิรา วรเกียรติ์สกุล

ไม่สามารถหาข้อมูลได้

เขมราฐขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ก็มีสายโทรเข้ามาจากลูกน้องของเขา

“เล่นตลกอะไร ผู้หมวด” เขมราฐเสียงเข้ม บ่งบอกว่าตอนนี้เขากำลังหงุดหงิด

“นี่แหละครับที่ผมจะบอกสารวัตร ข้อมูลของคุณหนูตระกูลวรเกียรติ์สกุลถูกลบไปหมดแล้วครับ ในฐานข้อมูลมีเพียงแค่ชื่อและนามสกุล ผมลองให้สายไปสืบมาแล้ว เธอไม่เคยออกงานสังคมของวรเกียรติ์สกุลเลยสักครั้ง และที่สำคัญ บรรดาไฮโซหรือนักธุรกิจ แม้กระทั่งเครือญาติ ไม่มีใครเคยเห็นคุณหนูคนนี้เลยครับ”

“ไม่มีใครเคยเจอเลยเหรอ แน่ใจนะหมวด?” เขาถามย้ำ

“แน่ใจครับ”

เมื่อได้รับคำยืนยันจากลูกน้อง สารวัตรหนุ่มจึงวางสายและปิดเครื่องสื่อสาร ซ่อนไว้ดังเดิม

คุณหนูตระกูลใหญ่ร่ำรวยขนาดนี้ จะไม่เคยออกงานสังคมได้ยังไง... ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ คำตอบก็ยิ่งเหมือนจะหนีห่างออกไปเรื่อย ๆ แผนที่เขาจะปิดคดีนี้ได้ในเร็ว ๆ นี้ คงต้องเลื่อนออกไปอีก ตอนนี้ในหัวของเขามืดแปดด้านไปหมด