คฤหาสน์วิปลาส

ตอนที่3

พันตำรวจตรีเขมราฐได้รับคำสั่งย้ายด่วนจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ให้มาประจำการที่หน่อยพิเศษของกรมตำรวจ หลังจากที่เขาขอย้ายไปทำงานในตัวจังหวัดที่ห่างไกลความเจริญเมื่อสองปีที่แล้ว เขมราฐไม่สามารถขัดคำสั่งทางราชการได้ เขาจึงต้องเดินทางเข้ามาในเมืองหลวงตามกำหนดการ สารวัตรหนุ่มอายุย่างสามสิบห้าด้วยใบหน้าหล่อเข้มตามฉบับชายไทย รูปร่างสูงใหญ่ความแข็งแกร่งของร่างกายบอกเลยว่าไม่เป็นรองใคร ผิวสองสีโทนน้ำตาล ดวงตากลมโตสีดำสนิทมีไว้หนวดนิดๆดูน่าเกรงขาม ใครๆก็ให้ฉายาเขาว่า ราชสีห์แห่งกรมตำรวจ

เพื่อติดตามคดีใหญ่เขมราฐต้องปลอมตัวเป็นมาเป็นคนสวนเพื่อสืบคดีนี้ด้วยตนเอง เป็นคดีที่ปิดไม่ลงเมื่อสิบห้าปีก่อน เขมราฐเจอมันเข้าด้วยความบังเอิญแฟ้มคดีใหญ่ตกลงมาจากตู้เก็บเอกสาร ในห้องที่เขาใช้เป็นห้องทำงานเขมราฐเปิดอ่านเนื้อหาสำนวนในคดีอย่างสนใจ มีคนตายในบ้านแต่กลับไม่ลงรายละเอียดของการเสียชีวิต ไม่มีแม้แต่ชื่อแพทย์ที่ชันสูตรศพจมูกตำรวจของเขาได้กลิ่นแปลกๆจากคดีนี้ เขมราฐค่อยๆสืบหาจนรู้ว่าจะต้องแฝงตัวเข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง วัฒนศิน ทนายหนุ่มที่เป็นเพื่อนรักของเขา วัฒนศินรับช่วงจากคุณวัฒนาพ่อของเขาให้เป็นทนายประจำตระกูลวรเกียรติ์สกุล เขาจึงขอให้เพื่อนรักช่วยให้เขาสามารถเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ได้และได้ห้องพักที่อยู่ใกล้คฤหาสน์มากที่สุด

“มีงานอะไรให้ผมช่วยไหมครับป้า” เขมราฐถามแม่บ้านสูงวัย ที่กำลังสาละวนอยู่กับการเช็ดถ้วยชามให้แห้งหลังจากที่ล้างจนสะอาด

“อ้าวพ่อเข้ม ไปไหนมาป้าทำกับข้าวไว้ อยู่ในตู้นั้นนะยังร้อนๆ อยู่ส่วนข้าวก็ไปคดข้าวในหม้อเอาเองนะ”

“ครับ ผมพึ่งรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านเสร็จ รู้สึกหิวพอดีขอบคุณครับป้าบุญ” เขายกมือไหว้ขอบคุณ จนเธอรู้สึกเอ็นดูเขมราฐ นิสัยท่าทางอ่อนน้อมผิดจากรูปลักษณ์ด้านนอกที่ดูแข็งทื่อ

“ไม่ต้องขอบคงขอบคุณหรอกพ่อเข้ม ที่นี้อยู่กับแบบครอบครัวมีอะไรก็ช่วยๆกันแค่ไม่ไปยุ่งกับเรื่องของเจ้านายก็พอแล้วละ”

“ครับป้า เอ่อผมว่ากินข้าวเสร็จแล้ว จะไปดูต้นไม้ข้างแปลงดอกไม้หน้าห้องพักเสียหน่อย เหมือนมีกิ่งไม้หักทับดอกกุหลาบอยู่แปลงหนึ่ง” เขาบอกเชิงขออนุญาต เพราะข้างห้องพักของเขาอยู่ใกล้คฤหาสน์

“จริงเหรอ! คุณหนูรักแปลงดอกไม้นี้มาก ยังไงฝากพ่อเข้มไปดูให้หน่อยนะ แต่อย่าเข้าใกล้คฤหาสน์มากเกินไปละ เดี๋ยวคุณหนูจะไม่พอใจเอา” ป้าบุญบอกพร้อมกำชับเขาเรื่องคฤหาสน์อีกครั้ง

“ครับป้า” เขมราฐรับปาก แต่ส่วนจะทำตามหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์

“อ้าวนังอ่อน ข้าให้เอ็งยกสำหรับไปให้คุณหนูทำไมยังไม่ไปอีก” ป้าบุญหันไป ถามอ่อนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ คนถูกว่ายิ่งหน้างอหนักกว่าเดิมอีก

“เอาขึ้นไปแล้วจ้ะป้า แต่คุณหนูไม่ตอบ ฉันเรียกเท่าไหร่ก็เงียบนั่งรอนานจนตะคริวกินไปทั้งขาแล้ว คุณหนูก็ยังไม่ตอบ ฉันว่าคงยังไม่ตื่น” เขมราฐทานข้าวเงียบๆ ส่วนหูของเขาตั้งใจฟังเรื่อง

คุณหนู

จากป้าบุญและอ่อน

“เอ่อๆ เดี๋ยวข้าจัดการเอง” ป้าบุญตัดบท แล้วเดินไปหยิบมือถือกดอะไรสักอย่างที่เป็นข้อความ รอสักพักก็มีเสียงข้อความตอบกลับมา

“คุณหนูยังไม่หิว เอาไปเก็บแล้วไปช่วยนังแตงซักผ้าไป” ป้าบุญบอกอ่อน

“จ๊ะ ป้า”

วันนี้อากาศไม่ร้อนมากแต่ทำเอาคนที่ใช้แรงงานมาครึ่งวันเหงื่อโชกไปหมด เขมราฐจัดการกิ่งไม้ที่ตกลงมาทับดอกไม้สีสวยสดออกแล้ว เขาจัดการถอดวัชพืชที่โผล่ขึ้นมาแย่งอาหารเจ้าดอกไม้ออกให้ด้วย แปลงดอกไม้นี้ไม่ได้ใหญ่มากนักแต่ก็กินแรงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงจนเกือบบ่ายโมง เห็นอ่อนยกปิ่นโตมาให้เพราะไม่เห็นไปทานข้าวเที่ยงที่ครัว เขมราฐจัดการอาหารจนหมดและเก็บไปล้างเรียบร้อย ตัวเองที่ทำงานจนเสร็จหมดแล้วก็เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น

ชายหนุ่มหยิบเสื่อเก่าๆ ที่เจอในห้องมาปูใต้ต้นพิกุล บรรยากาศคฤหาสน์คล้ายๆ กับต่างจังหวัดที่เขาจากมา กลิ่นหอมจากต้นพิกุลและดอกมะลิที่ปลูกไว้ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว ลมพัดแรงให้ความเย็นธรรมชาติ เขมราฐเอนกายพิงต้นไม้ใหญ่สูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดไม่นานนักเขาก็เคลิ้มหลับไป

กลิ่นหอม หอมมากๆ ไม่ใช่กลิ่นดอกมะลิหรือต้นพิกุล เป็นกลิ่นหอมของดอกไม้ที่เขาไม่รู้จักแต่มันหอมมาก จมูกโด่งสูดกลิ่นนั้นเข้าไปจนเต็มปอดมันให้ความรู้สึกเหมือนยิ่งสูดดมยิ่งหอม ยิ่งอยากสูดเข้าไปให้มากสุด เปลือกตาคมค่อยๆ ขยับ แสงแดดทแยงตาคมจนเขาต้องหรี่ตาและใช้มือบังแสงอันตรายของพระอาทิตย์ร่างหนาขยับตัวหนีความร้อนกลิ่นหอมรัญจวนนั้นยิ่งรุนแรงมากขึ้นอีก

ทันทีที่เริ่มตาเขาก็พบร่างเล็กในชุดซีทรูสีขาว คล้ายชุดนอน ผิวขาวสวยซีดตกกระทบกับแสงแดดจนมีประกายแวววับ ใบหน้าที่มองเห็นเพียงด้านข้างก็พาให้ใจเต้นแรงไม่หยุด รูปหน้าเรียวสวย คิ้วโก่งเรียงตัวรับจมูกโด่งเชิด ขนตาเป็นแพรยาวเห็นชัดเมื่อหลับตา ริมฝีปากอวบอิ่มเป็นกระจับกำลังฉีกยิ้มให้กับดอกมะลิในอุ้งมือตัวเอง

นางฟ้า เขมราฐคิดว่าตัวเองกำลังฝันกลางวันอยู่แน่ๆ นางฟ้าที่ไหนจะมาเที่ยวเล่นเด็ดดอกมะลิอยู่ตรงนี้กัน ชายหนุ่มยิ้มให้กับความคิดตัวเองแล้วหลับตาลงอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่กลิ่นหอมยั่วยวนนี้กลับไม่หายไปสักที เขมราฐทนไม่ไหวเขาอยากเห็นอยากรู้เหลือเกินว่ากลิ่นหอมๆ ของดอกไม้ที่ไม่รู้จักนี้เป็นหน้าตายังไง

ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นใช้สองมือขยี้ตาเบาๆ เขาตึกตะลึงเมื่อสิ่งที่อยู่ด้านหน้าไม่ใช้ความฝันอย่างที่เข้าใจ หญิงสาวร่างเล็กในชุดซีทรูสีขาว อวดเนื้อด้านในทั้งทรวดทรงและที่นูนเด่นด้านหน้า ชั้นในสีดำตัดกับผ้าบางๆ โอบอุ้มสองเต้าใหญ่ด้านหน้า ส่วนด้านล่างเป็นจีสตริงสีเดียวกัน แก้มก้นขาวอวบน่าฟัด เอวเล็กคอดกิ่วที่ดูเล็กๆ มาก เรียวขาก็เล็กแถมยังขาวเนียนอีก ใช้ว่าเขมราฐไม่เคยผ่านผู้หญิงมาแต่หญิงสาวที่เขาเห็นตรงหน้า สวยสะกดกว่าทุกคนที่เขาเคยเห็นเหมือนมีมนต์สะกดเขาไม่สามารถละสายตาไปจากตรงนี้ได้เลย

“อุ้ย! ตื่นซะแล้ว” เธอหันมาสบตากับเขาพอดี หญิงสาวเอามือทาบอกเหมือนคนตกใจ แต่เหมือนเธอไม่สนใจว่าตัวเองกำลังใส่ชุดวาบหวิวขนาดไหน

“คุณเป็นใคร” เขมราฐถามเสียงเข้ม เขาเผลอใช้เสียงดุกับหญิงสาวต้องสงสัย

“ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะ” เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันหน้ามามองเขา เขมราฐแทบจะตาถลนออกมา เมื่อเธออวดร่างสวยให้เขาชมเต็มๆ ตา ยิ่งหน้าอกลูกใหญ่นั้นมันดูมโหฬารกว่าตอนที่เธอหันข้างให้เสียอีก เขมราฐสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามคิดไตร่ตรองถึงคนที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ เขารู้จักทุกคนหมดแล้วยกเว้นก็เพียงแต่คุณหนู และเจ้าของเสียงเมื่อคืนนั้น

“คุณหนู” เขมราฐพึมพำเบาๆ

แต่ก็สายเกินไปแล้วเมื่อร่างขาวนั้นเดินหันหลังให้เขาเดินเข้าคฤหาสน์ไป