“มุก...แม่มีข่าวดีจะบอกลูกจ้ะ”
มะลิร้องบอกมุกดาที่นั่งอ่านหนังสือหน้าระเบียงบ้านในเช้าวันต่อมา หญิงสาวหันไปมองมารดาขณะพยายามเก็บอาการผะอืดผะอมซึ่งนับวันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นทุกที ทั้งอาการอ่อนเพลียจนแทบไม่อยากขยับตัวทำอะไร แต่เธอไม่สามารถบอกมะลิได้นอกจากพยายามฝืนตัวเองให้ดูเหมือนปกติ
“ข่าวดีอะไรคะแม่?” มุกดาถามแต่ยังไม่ทันที่มะลิจะอ้าปากตอบก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา
“สวัสดีครับคุณแม่ ทำอะไรกันอยู่หรือครับ?”
“อ้าว...พ่อดิน...แหม...วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ แล้วนั่นซื้อของอะไรมาเยอะแยะ” มะลิก้มดูของในมือของหัสดินทร์ มีทั้งถุงใส่ขนมและถุงกระดาษหลายถุง มุกดาสังเกตเห็นว่าวันนี้เขาอยู่ในชุดลำลองสะอาดสะอ้านสะดุดตาแถมโกนหนวดเคราบาง ๆ จนเกลี้ยงเกลาและดูแปลกตาไปสำหรับหญิงสาว เธอยังนึกถึงหน้าตาเหี้ยมเกรียมของเขาตอนอยู่ที่ปางไม้ได้ หัสดินทร์ทำงานอย่างจริงจังและชอบสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ขาด ใบหน้าคมคร้ามเ
