เฌอปรางพยายามดึงสติกลับมา เธอหันไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังจ้องเธอเต็มไปด้วยความกังวล
“ปรางต้องไปโรงพยาบาลนะปราง แบบนี้มันอันตราย” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจ ที่อย่างน้อยเธอก็มีสติขึ้นมา
เฌอปรางส่ายหน้าเบาๆ พยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่งตรง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ปรางแค่พักผ่อนไม่พอ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง” เฌอปรางรีบปฏิเสธทันที นั่นเพราะว่าเธอไม่ต้องการทำให้เป็นเรื่องใหญ่
วาโยขมวดคิ้วแน่นทันที “พูดอะไรแบบนั้น! เธอหมดสติไปทั้งคน ใครจะรับประกันได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่” เขาเอ่ยออกมาด้วยความโมโห เขาเป็นห่วงเธอเป็นอย่างมาก แต่ดูเธอสิไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด มันน่าโมโหไหมล่ะ
“แต่ปรางไม่อยากไปค่ะ” เธอตอบทันควัน น้ำเสียงแข็งแต่แฝงความอาย เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองดูอ่อนแอเกินไปต่อหน้าผู้ชายคนนี้ เป็นลมต่อหน้าใครไม่เป็น มาเป็นต่อหน้าวาโยที่เป็นทั้งคู่กรณีและคู่อริ
วาโยก้มลงเล็กน้อย ดวงตาคมสบเข้ากับเธออ
