ท่านประธานตัวร้ายกับยัยคู่ปรับจำเป็น

หนีเอาตัวรอด

แสงอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่สาดเข้ามาในห้อง ผ่านผ้าม่านบางๆ เฌอปรางค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่สิ่งที่เห็นทำให้หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น

ร่างกายของเธอไม่มีแม้แต่อาภรณ์สวมใส่ อยู่ใกล้กับวาโย…และที่สำคัญคือ…เขากำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ ใบหน้าของเขาอ่อนโยน แต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้า…ทำให้เฌอปรางตกใจจนหัวใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เธอรีบพลิกตัวหันไปทางอื่น มือสั่นเล็กน้อย ใจเต้นแรงราวกับจะกระโดดออกจากอก

“นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน!” เธอพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงเบา

วาโยที่หลับอยู่ขยับตัวเล็กน้อย พลางส่งยิ้มแผ่วเบาโดยไม่รู้ตัวว่าเธอตื่นแล้ว ความเขินอายและความสับสนของเฌอปรางทำให้เธออยากจะหายตัวไป แต่ในใจลึกๆ ก็อยากเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง

หัวใจของเธอสับสนระหว่างความตกใจ ความเขินอาย และความปรารถนาที่ยังคงค้างอยู่ แต่ก็เริ่มรับรู้ได้ว่าคืนที่ผ่านมา…ทำให้ทั้งสองคนกลายเป็นของกันและกันจริงๆ

เฌอปรางรีบคลานไปใกล้วาโย มือสั่นเล็กน้อย ใจเต้นแรงจนแทบหยุดเต้นเมื่อสายตาของเขาเริ่มโฟกัสมาที่เธอ

“พี่เหนือ…ตื่นได้แล้ว!” เธอเรียกเบาๆ เพื่อให้เขาตื่นมาเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ

วาโยครางเบาๆ พลางลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เห็นเฌอปรางยืนก้มหน้ามองเขา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเต็มไปด้วยความเขินอาย

“ปราง...ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเขายังคงพร่ำเล็กน้อยจากอาการง่วง

เฌอปรางสูดลมหายใจลึก แล้วพูดเสียงเข้ม

“พี่เหนือ ปรางต้องการให้เรื่องนี้เป็นความลับห้ามบอกใครเด็ดขาด"

"ทำไม?" วาโยเอ่ยถามออกมาเสียงเข้ม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น เขารู้ดีว่าเขาได้ความบริสุทธิ์ของเธอไป เขาไม่ควรจะทอดทิ้งเธอ เพราะเธอเป็นยิ่งกว่าคนรู้จักแทบจะเป็นน้องสาวของเขา ถึงแม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาจะดูเหมือนไม่ค่อยถูกกันก็ตาม

"ปรางไม่ต้องการความรับผิดชอบ นี่มันเป็นความผิดพลาด ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร" หญิงสาวตอบออกมาเสียงจริงจัง คำตอบของเธอมันทำให้เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย วาโยหยุดมองเธอ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นทันที

“ถ้าปรางต้องการอย่างนั้นพี่ก็จะทำให้”