ท่านประธานตัวร้ายกับยัยคู่ปรับจำเป็น

โลกกลมเหลือเกิน

แล้วเฌอปรางก็มาถึงที่มหาวิทยาลัยอย่างทุลักทุเล และตอนนี้เธอก็มาอยู่ในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว

เฌอปรางนั่งอยู่ในห้องเรียน แต่สายตาเธอกลับเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รอยหมองคล้ำใต้ดวงตาเด่นชัดจนแม้แต่เครื่องสำอางก็ปกปิดไม่มิด เส้นผมที่เคยเงางามถูกรวบขึ้นอย่างลวกๆ บ่งบอกชัดว่าคืนก่อนเธอแทบไม่ได้นอน

เธอยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่น เหมือนจะกดทับความรู้สึกหนักอึ้งในอกที่ยังวนเวียนอยู่ตั้งแต่คืนที่ผ่านมา ภาพวาโยที่อยู่ใกล้ชิดกันคืนนั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำ ราวกับฝันที่ไม่อาจลบเลือน

เสียงถอนหายใจเบาๆ หลุดออกมาไม่รู้ตัว

ออมสิน เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ เหลือบตามองเพื่อนสาวอยู่นาน สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“ปราง... เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเหมือนซอมบี้ขนาดนี้”

เฌอปรางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้มบางๆ ทั้งที่มุมปากสั่น “เปล่า... ไม่ได้เป็นอะไรหรอกออม แค่... นอนไม่พอเท่านั้นเอง”

ออมสินขมวดคิ้วทันที “นอนไม่พอขนาดนี้เลยเหรอ ปกติแกไม่เคยโทรมแบบนี้นี่นา แกโอเคจริงๆ ใช่มั้ย”

เฌอปรางเม้มริมฝีปากแน่น สายตาหลบไปทางหน้าต่าง เธอไม่กล้าสบตาเพื่อน เพราะกลัวว่าเพียงแค่แววตา ออมสินจะอ่านออกหมดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...

หัวใจเฌอปรางสั่นระรัว เธออยากเล่า อยากระบายความอึดอัดที่เก็บไว้ แต่ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เพราะมันทั้งรวดเร็วและผิดที่ผิดเวลาไปหมด

ออมสินจับแขนเพื่อนเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย “ปราง ถ้ามีอะไรบอกฉันได้นะ อย่าฝืนเก็บไว้คนเดียว”

เฌอปรางเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางแต่แววตาสั่นไหว “ขอบใจนะออม...ไว้ฉันพร้อม ฉันจะเล่าให้ฟัง”

แม้เธอพยายามปกปิด แต่ความลับที่แบกรับอยู่ ก็เริ่มหนักหน่วงขึ้นทุกที...

ทั้งวันในรั้วมหาวิทยาลัยเหมือนยืดยาวกว่าทุกครั้งสำหรับเฌอปราง

เธอนั่งอยู่ในห้องเรียน แต่สมาธิกลับไม่เคยจับอยู่กับเนื้อหาที่อาจารย์พูดเลยแม้แต่วินาทีเดียว ตัวหนังสือบนกระดานพร่าเลือน สลับกับภาพเมื่อคืนที่ย้อนกลับมาหลอกหลอน สัมผัส อ้อมกอด และแววตาของวาโยที่เธอพยายามห้ามใจแต่ก็เผลอปล่อยให้มันเลยเถิดไป