ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

2. ช่วยด้วย

2

สายแก่วันต่อมา

ฉันลืมตารู้สึกตัวอีกครั้งก็นอนอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ฉันพยุงร่างกายที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัวขึ้นนั่ง มองซ้ายขวา เหตุการณ์เมื่อคืนก็ค่อยๆ แล่นเข้ามาในหัว

"ความฝัน" ฉันพึมพำบอกตัวเอง แต่ว่าร่างกายที่ปวดเมื่อย และห้องหรูหราที่อยู่ตรงหน้า มันทำให้คำพูดเมื่อครู่ถูกปัดตกไป

"ความจริงเหรอ" ฉันพึมพำอีกครั้ง มือเริ่มสั่นเทา ไม่จริงน่า ถ้าไม่จริง แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไงล่ะ ขณะที่ความคิดกำลังกำลังตีกันยุ่ง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

"จะนอนต่อก็ได้นะ" เสียงทุ้มของร่างโตที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบ โชว์แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และซิกแพค

เอือก!

ฉันกลืนน้ำลายไม่รู้ตัว

ไม่ได้ฝันสินะ เมื่อคืนกับผู้ชายคนนี้ไม่ผิดแน่ นี่ฉันทำอะไรลงไป!!!!

"ฉันจะออกไปข้างนอก" เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งฉันไว้ในห้องคนเดียว แต่ไม่นานนักเขาก็กลับเข้ามาพร้อมชุดเรียบหรูของเขา แล้วออกจากห้องไปอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ประตูเดิม แสดงว่าเมื่อครู่ ห้องที่เขาเข้าไปเป็นห้องแต่งตัวสินะ แต่งตัว...

พรึ่บ!!!

ฉันก้มลงมองตัวเอง หน้าอกหน้าใจ สภาพล่อนจ้อน งั้นเมื่อครู่ บ้าไปแล้ว!!!!

พรึ่บ!!!

ฉันทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มคลุมโปง อย่างอับอาย เมื่อครู่ฉันนั่งมองเขาด้วยสภาพล่อนจ้อน เหอะๆ ให้ตายเถอะ! ฉันอยากจะมุดดินหนีจริงๆ

หนี ใช่! ฉันต้องไปจากที่นี่แล้ว

คิดได้แบบนั้น ฉันก็ลุกพรวดขึ้น มองซ้ายขวาหาเสื้อผ้าตัวเอง แต่มันกลับว่างเปล่า ในห้องไม่มีอะไรตกบนพื้น ทุกอย่างเป็นระเบียบหมด

ฉันเดินหอบผ้าห่มคลุมตัว ไปที่ห้องแต่งตัวของเขาเพื่อขอยืมเสื้อผ้าสักชุด แต่แค่เปิดเข้าไป ก็ทำเอาฉันอ้าปากค้าง เสื้อผ้าหรูเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เรียงสีสวยงาม บอกถึงฐานะของเจ้าของ

ว่าแต่เขาชื่อ เฟอร์กัล ใช่มั้ยนะ ฉันได้ยินเสี่ยชัชพูดเมื่อคืน แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขาเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ คงรวยและมีอำนาจน่าดู

"หายไปสักตัวคงไม่รู้หรอก" ฉันเปล่าขโมยนะ แค่ยืม ถ้ามีโอกาสก็จะเอามาคืน

ว่าแล้วก็รีบหยิบเสื้อเชิ้ตตัวโตมาสวม พร้อมหากางเกงที่พอจะใส่ได้ ถึงต้องหาอะไรมากลัดมารัดไว้ก็เถอะ แล้วรีบออกจากที่นี่ พอหาทางออกเจอ ฉันก็ได้รู้ว่า มันคือคอนโดสุดหรูหรา ตึกสูงระฟ้า ใจกลางเมือง ย่านคนรวย ที่คนอย่างฉันไม่อาจคิดฝันจะได้ย่างเข้ามาเหยียบ

ฉันขึ้นรถเมล์กลับไปที่ห้องพักเท่ารูหนูของตัวเอง แต่ก่อนฉันคิดว่ามันก็ใหญ่นะ พอสำหรับวางเตียงนอน แถมมีห้องน้ำในตัวอีก แต่พอไปเห็นคอนโดหรูเมื่อเช้าแล้ว แค่ห้องเก็บของของคอนโด ห้องฉันยังเทียบไม่ติดเลย ก็เราคนละระดับกันนี่ ดีแค่ไหนแล้วที่เมื่อคืนเขาช่วยฉันไว้

ว่าแต่เมื่อคืน ทำไมฉันถึงควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้นนะ

"เตยหอมดื่มน้ำก่อนสิ ทำงานมาเหนื่อยๆ"

ประโยคของแป้ง เพื่อนร่วมงานผุดขึ้นมาในหัว ก่อนที่เธอจะเรียกฉันไปเสิร์ฟโต๊ะเสี่ยชัช

"ใช่แน่ๆ" ฉันพึมพำ

เมื่อคืนฉันโดนวางยาแน่นอน ถึงว่าเสี่ยชัชจะพาฉันไปให้ได้ มันนี่แม่งเลวจริงๆ บ้าเอ้ย!!!

แต่ยังไงก็หนีพ้นน้ำมือมันมาได้ ถึงจะ...

ฉันก้มลงมองเสื้อที่สวมใส่ กลิ่นอ่อนๆ จากเสื้อผ้าที่เย็บอย่างประณีต ทำให้นึกถึงค่ำคืนที่เร่าร้อน ทำเอาหัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ถึงจะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่เขาก็เป็นคนช่วยฉันไว้

"เฮ้อ..." ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนฟูกเก่าๆ หยิบรูปที่ถ่ายกับแม่ขึ้นมาดู

'มีชีวิตรอดให้ได้ มีชีวิตต่อไป ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ต้องมีชีวิตรอด'

นั่นคือคำสั่งเสียก่อนที่ท่านจะเสีย ท่านเป็นแม่ที่ดีมากๆ ตั้งแต่จำความได้ ฉันก็มีแค่แม่ แม่ที่เลี้ยงดูฉันมาอย่างดี ถึงจะไม่ได้มีฐานะ แต่ท่านก็พยายามเลี้ยงดูฉัน

ปึง! ปึง! ปึง!

เสียงทุบประตูก็ดังขึ้น ฟังไม่ผิด ไม่ใช่เคาะแต่เป็นทุบ!!!

"งวดนี้ก็จ่ายไปหมดแล้วนี่ ทำไมยังมาทวงอีก" ฉันพึมพำกับตัวเอง พลางลุกวิ่งเข้าห้องน้ำ ปีนออกจากช่องในห้องน้ำอย่างชำนาญ

ปึก!!

ฉันกระโดดลงหลังห้องน้ำ ด้วยความสงสัย ขาเรียวของฉันก็ค่อยๆ ก้าวไปแอบดูคนที่มาทุบประตูห้อง แล้วต้องผงะถอยหลัง เพราะไม่ใช่พวกเจ้าหนี้ แต่เป็นลูกน้องไอ้เสี่ยชัช!!!

"เฮ้ย มันอยู่ตรงนั้น" หนึ่งในพวกมันชี้มาทางฉัน

ฉันรีบออกวิ่งไม่คิดชีวิต ทำไมพวกมันถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปเสียทีนะ

ตึก! ตึก! ตึก!

ฉันวิ่งเร็วที่สุดในชีวิต ไม่คิดอะไรแล้วตอนนี้นอกจากวิ่ง วิ่งหนีพวกมันให้ได้ ไม่งั้นไอ้เสี่ยชัชนั่นไม่เอาฉันไว้แน่

"เฮ้ย!!! เร็ว!!" เสียงพวกมันตามหลังมาติดๆ

ฉันสับขาเร็ววิ่งเข้าตามซอกซอย กว่าจะออกไปยังแหล่งชุมชนใหญ่ก็ทำเอาเหนื่อยแทบหมดแรง

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย" ฉันทั้งวิ่งทั้งขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วย เพราะกลุ่มคนที่วิ่งตามมานั้นมีถึงห้าคน บวกกับเป็นลูกน้องเสี่ยชัชที่ใครๆ ต่างเกรงกลัวอีก ตายแน่ ฉันตายแน่ๆ

หมับ!!!!

"กรี๊ดดดดด ช่วยด้วย กรี๊ดดดด" ฉันกรีดร้องเสียงหลง พยายามสะบัดแขนออกจากการจับกุม

เพี๊ยะ!!!

"แม่งจะดิ้นทำห่าอะไร" ฝ่ามือใหญ่ๆ ตวัดเข้าที่หน้าฉันอย่างจัง

"โอ๊ย!!!" หน้าฉันสะบัดไปตามแรงตบ มันทั้งเจ็บทั้งชาไปทั่วใบหน้า แต่ฉันก็ยังพยายามตะโกนเรียกให้คนช่วยต่อ "ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ฮือออ ช่วยด้วย"

"เงียบปาก! เดี๋ยวกูตบอีกแม่ง!!!" มันง้างมือขึ้นสูงอีกครั้ง ฉันหลับตาปี๋ หดหัวลงด้วยความกลัว ดีที่อีกคนเข้ามาขวางไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวมึงก็โดนหรอก เด็กนี่คนโปรดของเสี่ยนะเว้ย"

"ยังจะเป็นคนโปรดอีกเหรอวะ เมื่อคืนมันโกหกเสี่ยว่าเป็นเด็กของเฟอร์กัลขนาดนั้น"

"ฉันไม่ได้โกหกนะ" ฉันโพล่งออกไป เมื่อพวกมันพูดถึงเฟอร์กัล

"ไม่ได้โกหกแล้วมึงจะกลับมาที่นี่ทำไมฮะ เด็กเฟอร์กัลอยู่ที่แบบนี้เหรอ ตลกวะ" มันกระตุกยิ้มเหยียดขำ

"หัดเจียมตัวซะบ้างนะ เฟอร์กัลไม่มีวันเอาเด็กเสิร์ฟอย่างมึงหรอกน่า ไป!!!" ว่าแล้วมันก็กระชากแขนฉันลากเดินไปขึ้นรถที่ขับมาจอดเมื่อครู่

"ฮือออ ช่วยด้วยค่ะ ฮือออ ช่วยด้วย ฮือออ" ฉันยังคงพยายามส่งเสียงขอความช่วยเหลือ ถึงแม้จะลิบลี่แค่ไหนก็ตาม แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย