ยัยแสบแสนอ้อนกับนายมาเฟียเถื่อน

3. ถูกเขาช่วยเหลืออีกครั้ง

3

ทางฝั่งของเฟอร์กัลที่นั่งประชุมอยู่ ได้รับรายงานจากลูกน้อง ก็หยุดประชุมทันที

"วันนี้พอแค่นี้ก่อน" เขาพูดแทรกขึ้นในที่ประชุม แล้วลุกเดินออกจากห้องไปในทันที ทำเอาคนในห้องประชุมต่างมองหน้ากัน

"ใครบอกให้ปล่อยไป" เขาถามเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความโมโห

"ผมผิดเองที่ไม่รอบคอบครับ" คีแรน มือขวารับผิดเอง เพราะเขาไม่ได้กำชับลูกน้อง ทำให้ผู้หญิงคนนั้นหนีออกจากคอนโดได้

"..." เฟอร์กัลไม่ได้ต่อว่าอะไร เดินดุ่มๆ ไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ เพราะเขาก็ไม่ได้สั่งว่าห้ามให้เด็กคนนั้นออกไปไหน เขาก็ไม่คิดว่าเพิ่งเจอเหตุการณ์เมื่อคืน เธอจะยังกล้าออกไปไหนอีก

หลังจากที่พวกมันพาฉันมาให้เสี่ยชัช เสี่ยชัชก็ระเบิดอารมณ์ใส่ ที่ฉันกล้าโกหกเขาเมื่อคืน

"เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอกล้ามาโกหกฉันงั้นหรอ!"

"มานี่!!!" เสี่ยชัชเดินมากระชากผมฉันอย่างแรง

"โอ๊ย ปล่อยนะ!!" ฉันจับผมตัวเองไว้ ไม่ให้เสี่ยชัชดึงทึ้งไปมากกว่านี้

"มึงกล้าโกหกกูเหรอ กูพูดด้วยดีๆ ไม่ชอบใช่มั้ย" เสี่ยชัชย่อตัวลงมากระชากผมฉันให้แหงนหน้าคุยกับมัน

"ฮือออ ปล่อยนะไอ้บ้า!!!" ถึงจะเจ็บจะกลัวแค่ไหน ฉันก็พ่นคำด่าออกไป เพราะทั้งรังเกียจ ขยะแขยง!!!

"ได้!!!" มันกัดฟันกรอด โมโหยิ่งกว่าเดิม ที่แค่เด็กเสิร์ฟอย่างฉันไม่ยอม

เพี๊ยะ!!!

"โอ๊ย!!!!" ใบหน้าฉันหันไปตามแรงตบอย่างจัง ทำให้เลือดไหลออกมุมปาก

"กูพูดกับมึงดีๆ แล้ว มึงเลือกแบบนี้เอง" มันแสยะยิ้มสะใจ ที่เห็นฉันเจ็บปวด

"ถุ้ย!!! ให้ตายกูก็ไม่ยอมเป็นเมียมึงหรอก!!!" ฉันถุ้ยน้ำลายผสมเลือดใส่หน้ามัน ฉันยอมตายดีกว่าเป็นเมียน้อยของมัน

"อีนี่!!!!" มันยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าออก ก่อนจะเงื้อมือขึ้นสูงตบหน้าฉันสุดแรง

เพี๊ยะะะะ!!!

ปัง!!!

จังหวะเดียวกันนั้น ประตูก็ถูกพังเข้ามา

"มึงทำเหี้ยอะไร" เสียงเข้มของเฟอร์กัลที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมลูกน้องนับสิบ ฉันที่เลือดกลบปาก เหลือบมองร่างสูง ก็รู้สึกโล่งใจ ฉันรอดแล้วสินะ

"คุณเฟอร์กัล" เสี่ยชัชถึงกับหน้าซีดเผือก

"ไม่อยากมีชีวิตสินะมึง" เขาลากสายตาจากฉัรที่ยู่บนพื้น ไปมองไอ้เสี่ยชัช

"ไม่ใช่อย่างงั้นนะ อีนี่..."

ผั๊วะ!!!

"อีนี่ไว้เรียกแม่มึง" ผู้ชายตัวสูงที่มากับเฟอร์กัล ตรงเข้าไปซัดปากเสี่ยชัช ทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค

"จัดการซะ" เฟอร์กัลสั่งเสียงเข้ม แล้วเดินมาช้อนร่างฉันขึ้นจากพื้นพาเดินออกไปจากห้องนรกนี่

ฮือออ ฉันรอดแล้ว รอดแล้ว

"ออกมาทำเหี้ยอะไร" ขณะเดินไปที่รถเขาก็บ่นให้ฉัน ที่สะอึกสะอื้นร้องไห้จนเสื้อเขาเปียกไปหมด

"กลับบ้าน อึก ฮือออ" ฉันตอบเสียงเบาขณะซุกอกแกร่ง โอบกอดเขาแน่น

"อยากกลับอีกมั้ยล่ะ"

"ไม่ ฮืออออ" ฉันส่ายหัวรัวๆ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ไม่ไปอีกแล้ว

"ให้อยู่ไหนก็อยู่ มันจะเป็นเหี้ยอะไร" เขาบ่นพลางวางฉันลงบนเบาะ มองสภาพดูไม่ได้ของฉัน

"ไม่ได้บอกว่าอยู่ได้" ฉันบอกเสียงสั่น ก็เขาไม่ได้บอกให้ฉันอยู่ที่คอนโดนั่นนี่ บอกแค่ว่าจะออกไปข้างนอก ฉันจะกล้าอยู่ได้ไง

"เฮ้อ..." เฟอร์กัลถอนหายใจ พยายามควบคุมอารมณ์

สรุปคือเขาผิดสินะ เหอะ!!!

ลูกน้องก็ทีละ มาเธออีก แม่งคิดเองไม่เป็นหรือไง

เขาพาเธอมาที่คฤหาสน์หรูที่มีการป้องกันแน่นหนาพอที่จะไม่ให้ใครเข้าออกได้ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอออกไปเจ็บตัวอีกแล้ว ไม่งั้นเขาคง...

วันต่อมา

ฉันรู้สึกตัวตื่น มองห้องที่ไม่คุ้นเคย ยังคงสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง สามารถมาอยู่ในที่แห่งนี้ได้จริงๆ เหรอ

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตเข้าไปนะคะ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงผู้หญิงวัยกลางคน ก่อนประตูจะถูกเปิดเข้ามา

"อาหารเช้าค่ะ" หญิงสาววัยกลางคนเดินถือถาดอาหารมาวางไว้โต๊ะข้างหัวเตียง

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ" ฉันทำตัวไม่ถูก เพียงยิ้มบางให้

"น้าชื่อก้อย เป็นแม่บ้านที่นี่ มีอะไรเรียกได้นะคะ"

"เตยหอมค่ะ" ฉันแนะนำตัวเองกลับ

"อย่าลืมทานยานะคะ ขอตัวค่ะ" เธอก้มหัวให้เล็กน้อย แล้วเดินกลับออกไป

ฉันมองไปรอบๆ โซฟา เตียง ของตกแต่งในห้องนี้ ไม่บอกราคาก็รู้ว่าแพงหูฉี่ขนาดไหน ช่างไม่เหมาะกับฉันจริงๆ

ทั้งวันฉันอยู่แค่ในห้องนอน ไม่กล้าออกไปไหน เพราะเหตุการณ์เมื่อวานยังคงตามหลอกหลอน ถ้าเฟอร์กัลไปช่วยไม่ทัน ป่านนี้ฉันคง... ไม่อยากคิดเลย

หลายวันผ่านไป

ฉันยังคงใช้ชีวิตในห้องนั้น โดยมีแม่บ้านคอยส่งข้าวปลาอาหารให้ทุกมื้อ เพราะแค่ส่องกระจกเห็นร่องรอยการถูกทำร้าย ก็ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัว ส่วนเฟอร์กัลฉันไม่รู้เขา ทำอะไร อยู่ไหน เพราะตั้งแต่อยู่ที่นี่ฉันก็ไม่เคยเจอเขา

"ทำไมเขาถึงช่วยฉันไว้" ฉันพึมพำคุยกับตัวเองในห้องนอนขนาดใหญ่

ด้วยความสงสัย เท้าเล็กๆ ของฉัน จึงก้าวเดินออกจากห้องนั้น ฉันทั้งอยากถาม และอยากขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตฉันไว้

"คุณเตยหอม" ทันทีที่ก้าวเท้าลงบันได น้าก้อยที่กำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้นกับแม่บ้านคนอื่นๆ ร้องทักขึ้นอย่างตกใจ

"น้าก้อย" ฉันยิ้มให้น้าก้อย และแม่บ้านคนอื่นอย่างเป็นมิตร แต่กลับไม่ได้รอยยิ้มตอบกลับจากแม่บ้านคนอื่นนอกจากน้าก้อย ทำเอาฉันหน้าเจื่อนไป

"ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ" น้าก้อยเดินตรงเข้าไปหาฉัน

"เปล่าค่ะ เอ่อ..." ฉันตอบพลางมองซ้ายขวา กวาดสายตามองหาใคร

"คุณผู้ชายออกไปทำงานค่ะ" น้าก้อยพูดขึ้น

"อีกนานมั้ยคะกว่าจะกลับ" ฉันถามออกไป

"น้าไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"

"หอมนั่งรอตรงนั้นได้มั้ยคะ" ฉันชี้มือไปที่โซฟาในห้องโถง

"ได้อยู่แล้วค่ะ" ว่าแล้วน้าก้อยก็เดินพาฉันไปนั่งโซฟาตัวดังกล่าว "เดี๋ยวน้าเตรียมของวางให้นะคะ" ว่าแล้วน้าก้อยก็เดินหายไป ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว